FanFic.nl

Secrets [S]

Wrapped In Your Arms

De tourbussen reden in alle rust over de wegen. Het was stil en donker op de weg. de meeste stukken waren niet eens goed verlicht. David was in slaap gevallen en Tom en Georg waren over de gespeelde concerten aan het discussiëren. Het ging erover dat ze beiden ook toetsinstrumenten bespeeld hadden. Het zouden Tom en Georg niet zijn als ze niet bekvochten over wie die taak het best had uitgevoerd.
‘Om van mijn gitaarsolo maar niet te spreken,’ schepte Tom op.
‘Die in Pain of Love?’ vroeg Georg.
‘Ja, welke anders?’
‘Oh ja, vergeten. Je hebt er natuurlijk maar één.’ Een spottende toon speelde met de stem van de bassist.
‘Wel één die ik keer op keer foutloos uitgevoerd heb,’ grinnikte Tom.
‘Vind je het heel gek? Die solo van jou is zo makkelijk dat zelfs Bill hem kan spelen.’ De glimlach die Georgs gezicht gesierd had, veranderde in een schaterlach.
‘Dan doen jullie het de volgende tour toch lekker zonder mij? Boek ik lekker een vakantie van anderhalve maand.’
‘Je zou niet eens op vakantie durven zonder Bill.’
‘Wil je wedden? Maar dan moeten we wel vóór de voorverkoop bekend maken dat ik niet meega. Ik wil wel zien hoe de kaartverkoop terugloopt.’
‘Nee,’ mengde Bill zich in het gesprek.
‘Wat nee?’ vroeg Georg. ‘Durf je niet op tour zonder je grote broer?’
‘Dat is het punt niet. Het punt is ook niet dat ik het zielig vind als Georg nog meer weddenschappen verliest. Het gaat erom dat we een band zijn met vier leden. Het is allemaal of helemaal niemand. Als er, om wat voor reden dan ook, maar drie van ons beschikbaar zijn voor een tour, ga ik sowieso niet mee.’
‘Echt niet?’ vroeg Gustav verbaasd.
‘Nee, is dat zo raar dan?’
‘Nee. Ik heb er gewoon nooit over nagedacht.’
‘Hoezo niet?’
‘Ik kan me niet voorstellen dat één van jullie stopt.’
‘Wel dat je zelf stopt?’
‘Dan wil ik dat jullie doorgaan.’
‘Heb je daar wel over nagedacht, dan?’
‘Zo vaak.’
‘Wil je ophouden?’ Bills ogen werden groot.
‘Het gaat niet altijd om wat we willen.’ Een verdrietig glimlachje sierde Gustavs mond.
‘Ga je stoppen?’ veranderde Bill de vraag.
‘Niet zolang ik leef.’ De glimlach werd warmer. Bill voelde ineens de drang om Gustav in zijn armen te sluiten. Hij wilde weer voelen dat alles goed zou komen.
‘En ben je van plan dood te gaan?’ vroeg Tom, die niet doorhad dat Bill en Gustav een serieus gesprek voerden. Gustav zond hem een dodende blik en zei: ‘Ik zal mezelf vanavond ophangen, goed?’
‘Nee, zo bedoelde ik het niet,’ stribbelde Tom beduusd tegen.
Egoïstisch. Was het egoïstisch om na te denken over wat je wilde na je dood? Of als je om wat voor reden dan ook geen muziek meer kon maken? Het was toch niet half zo egoïstisch als het niet doen en het aan anderen overlaten?
Bill vroeg zich af of het meisje het enkel over hem had gehad, of over de hele band. Klootzakken. Het was meervoud, en Bill wist zeker dat hij maar uit één persoon bestond. Bedoelde ze het dan viervoudig, of doelde ze niet op de gehele band? Waarschijnlijk zou de zanger het nooit te weten komen. Dat idee vrat aan hem. Hij dacht dat het avontuurlijke tripje naar de fans antwoorden zou brengen. Dat had het ook gedaan, maar er waren minstens zoveel nieuwe vragen voor in de plaats gekomen. De grootste vraag was ook nog niet beantwoord. Bill had nog steeds geen idee waarom de fans gehuild hadden.
‘Bill? Zit je nou alweer aan dat meisje te denken?’ grapte Tom.
‘Wat?’ vroeg Bill verward.
‘Je denkt nog steeds aan haar, hè?’ Tom grijnsde triomfantelijk.
‘Ja,’ antwoordde Bill. ‘Min of meer.’
Tom stond op, grijnzend van oor tot oor. Hij vatte Bill woorden compleet verkeerd op, maar het had geen zin om hem dat te vertellen. Hij zou het toch niet geloven. Vol verkeerde ideeën verliet Tom het vertrek, om zijn broertje verward achter te laten.
‘Bill?’ een warme had rustte op de schouder van de jongen. Hij keek op en zag Gustavs twijfelende ogen.
‘We maken een tussenstop, dus als je wil kun je even naar buiten. Als je niet wil kan het trouwens ook.’
‘Ga jij?’ vroeg Bill. Gustav knikte.
‘Dan ga ik mee.’ Bill stond op en volgde de drummer de bus uit.
De buitenlucht was flink afgekoeld en zorgde ervoor dat er een rilling over Bills rug liep. De jongen keek om zich heen en zag dat Tom en Georg ook naar buiten waren gekomen. Waarschijnlijk was dat ook de reden dat Tom zijn broertje uit diens gedachten had gehaald: om te vertellen dat ze naar buiten gingen. Om vervolgens vergeten dat te melden, en in zijn eentje naar buiten te gaan. Hij had zelfs zijn eeuwige discussies met Georg gestaakt, al was dat misschien omdat hij niet graag praatte met een sigaret in zijn mond.
Eigenlijk had de chauffeur een waardeloze plek gekozen om te stoppen. De parkeerplaats was zo groot dat het voertuig er amper op paste, laat staan twee tegelijk. Het grensde aan een grasveldje van minimaal formaat, waarvan het grootste oppervlak in beslag werd genomen door een oude picknicktafel. Enkele meters verderop stond een gebouwtje met een bordje ‘toiletten’ boven de deur. De muren ervan waren met graffiti bewerkt, waarschijnlijk in even felle kleurtjes als de snoeppapiertjes die overal verspreid lagen. Het was echter allemaal giswerk, want het duister had alle kleuren opgeslokt en liet alleen vage grijstinten over, die geleidelijk in elkaar overliepen. ’s Nachts was alles gelijk. Het duister slokte alle verschillen op en liet het beschilderen van objecten aan de fantasie van hun gezelschap over. Met het kleinste beetje verbeeldingskracht kon men de prachtigste dingen voor zich zien. Zolang het donker was, want zodra de dag aanbrak, slokte het licht alle droombeelden op en liet het alleen maar harde feiten achter.
Bill realiseerde zich niet dat hij ook in het bezit was van een redelijk levendige fantasie en dat hij dus makkelijk kon denken dat het toilethuisje iets anders was dan wat het was. Het lukte hem niet. Hij bleef maar denken aan de stank die binnen moest heersen en hij werd er misselijk van.
‘Ik heb het koud,’ probeerde hij zijn gedachten op iets anders te vestigen. Net of dat zo’n vrolijke gedachte was.
‘Zal ik je opwarmen?’ Gustav spreidde zijn armen. Bill wist niet of de jongen het serieus bedoelde, maar hij had geen zin om erover na te denken. Met zijn verstand op nul stemde hij in. Gustav liet lichte verbazing doorschemeren, maar dat weerhield hem er niet van Bill stevig te omhelzen. De zanger werd meteen weer overspoeld door een gevoel van veiligheid. De kou van de buitenlucht nam niet af en ook Gustav voelde niet bijzonder warm aan. Toch voelde Bill zich van binnen helemaal op temperatuur komen. Hij liet zijn kin op Gustavs blonde haartjes rusten en sloot zijn ogen.
Alles zou goedkomen.
Alweer.
‘Bill?’ Gustavs twijfelende stem bracht de jongen terug naar het grasveldje. Hij keek naar beneden en blikte recht in twee bruine ogen. ‘Zeg me alsjeblieft dat je niet weer aan haar dacht.’ De opdracht werd bijna smekend uitgesproken.
‘Ik dacht niet aan haar,’ gehoorzaamde Bill. Het was nog waar ook.
‘Waar dacht je dan aan?’
‘Helemaal niets,’ glunderde Bill. Dat was niet geheel waar, maar om nou op te biechten hoe gelukkig hij was in Gustavs armen was voor hem ook geen optie. Nog niet.
‘Waarom leek je dan zo ver van de wereld?’ Gustavs stem was zachter geworden.
‘Misschien is dat gewoon wat er gebeurt als ik gelukkig ben.’ Bill paste zijn volume ook aan. Gustavs hoofd rustte tegen zijn borstkas, dus hij kon hem niet zien glimlachen. Dat hield niet in dat de jongen het deed.
Het betekend wel dat gustav ook niet kon zien hoe Bill glunderde. Pretlichtjes stonden in de ogen van de zanger.
Onbezorgdheid, puur geluk. Gewoon omdat hij voor enkele seconden geloofde dat hij Gustav nooit meer los hoefde te laten. Samen zouden ze voor altijd veilig zijn, op het minuscule grasveldje langs de snelweg. Ze zouden zich nooit meer hoeven verplaatsen, hun dromen zouden hen brengen naar elke gewenste plek.
Zolang ze maar samen waren.
Dat was alles wat telde.

Reacties: