FanFic.nl

Mundus Novum

1.

Het was drie jaar geleden de aarde verwoest was. Mundus Novum had daar rekening meegehouden, al jaren, eeuwen voor het gebeurde. Want het gebeurde pas in de eenentwintigste eeuw. Tientallen eeuwen eerder was moderne technologie al in het geheim ontwikkeld. Het publiek mocht er niets van weten, toen nog niet. Pas eeuwen later kwam men ermee naar buiten, langzaam, stap voor stap, alsof het toen uitgevonden werd. Iedereen geloofde het, er was geen reden om het niet te doen. Toch was het niet de waarheid. Al aan het begin van de middeleeuwen was de technologie in het geheim zover ontwikkeld geweest, dat Mundus Novum gecreëerd was en de eerste mensen daarheen waren getransporteerd. Op aarde waren alle bestanden over Mundus Novum vernietigd. Iedereen die ervan af wist zat of wel op de splinternieuwe planeet zelf, of was het zwijgen opgelegd. Met succes. Niemand op aarde wist nog van het bestaan van de planeet af, en dat was maar beter ook. Dus het kleine groepje mensen dat erheen was gegaan, droeg de taak om de wereld opnieuw bevolkt te krijgen. De extreem kleine selectie aan genen zorgde voor mutaties. Wonder boven wonder pakten die mutaties positief uit en de mensen die het geluk hadden erdoor getroffen te worden, waren gezegend met bovennatuurlijke krachten.
Een groepje van die gezegende mensen was dapper genoeg om het op te nemen tegen Corvus. Slechts zes van die groep waren mutaties. Eén van hen was Nadezhda. Zij kon aura’s lezen en emoties voelen. Zij was ene die altijd klaar stond voor iedereen. Zodra iemand haar nodig had ontving ze diegene met open armen. Verder was er Kayley. Zij had de aloude kracht om onzichtbaar te worden op de gewenste momenten, of eigenlijk de nodige momenten. De gave kon niet voor privé zaken gebruikt worden, zoals wanneer ze zich schaamde. Onzichtbaar was niet hetzelfde als onopvallend. De groep waarin Kayley huisde was hecht, en die zou het direct merken als ze plots verdween. Dan was er Bodine, de snelste van de groep. Ze was zo snel als een speer, maar dat was ook wel logisch met haar lange benen. Vervolgens was er Jessica. Zij was de brandstichtster van de groep. Omdat Jessica nog jonger was dan de meesten van de groep en omdat ze een ingewikkelde gave had, had ze die nog niet geheel onder controle. Dit kon af en toe tot vervelende situaties leiden, maar de schitterende glimlach van het meisje deed iedereen haar snel vergeven. Daniëlle was nog een half jaartje jonger dan Jessica - ook wel Jess genoemd - maar had haar gave beter onder controle. Die betrof zo’n beetje het tegenovergestelde van de brandstichtster: Daniëlle bevroor alles wat ze aanraakte. Eigenlijk viel er dus niet veel in bedwang te houden. Wel vielen er dingen te voorkomen. Vandaar dat het meisje altijd handschoenen droeg, om te zorgen dat ze niet haar gehele omgeving bevroor. Tot slot was er Tessa. Men kon bijna zeggen dat zij twee giften bezat. Ten eerste was ze onnatuurlijk dun, waardoor ze door praktisch elke doorgang paste en een uitstekende inbreekster was. Ten tweede was ze onmenselijk sterk. Ze kon bijna alles optillen en breken. Of het nu levende wezens waren of niet. Nu ja, het kon. Ze was er fysiek toe instaat. Dat wilde niet zeggen dat ze het ook daadwerkelijk deed, want Tessa had, zoals iedereen, ook een geweten.
Het groepje had een vrije dag - dat hadden ze overigens elke zaterdag, tenzij er iets dringends voorviel. Maar dat gebeurde niet vaak, niet zolang Corvus zich schuil hield. Dus zaten de meiden gezellig met zijn allen langs de gouden rivier te genieten van het mooie weer. Het was hartje zomer, een graad of dertig en als de rivier niet heilig was verklaard, lagen de vriendinnen er waarschijnlijk in. Maar de gouden rivier was de belangrijkste rivier van heel Mundus Novum, en het was daarbij voor iedere sterveling verboden erin te zwemmen. Het was hooguit voor de vorstin toegestaan om enkele keren per jaar een duik te nemen in het verkoelende water. Daar was een poosje ophef over geweest, maar het volk had zich erbij neergelegd - er waren genoeg andere wateren om in te zwemmen.
‘Waar zijn de jongens?’ vroeg Kayley. Nadezhda haalde haar schouders op. Zij was de enige die de vraag gehoord had, de rest was te druk bezig met andere dingen. Ze lagen met zijn vieren op de oever van het zonnetje te genieten. De kans was groot dat ze sliepen, met het kalmerende gefluit van vogeltjes op de achtergrond. Hun rust werd echter verstoord door Tom, die besloot een emmer water over de hoofden van de meisjes leeg te kieperen.
‘Kay, ik heb een jongen voor je gevonden!’ riep Jessica, die de vraag dus wel degelijk gehoord had.
‘Wie zegt dat ik een jongen ben?’ Tom wiebelde met zijn wenkbrauwen.
‘Wie zegt dat ik het over jou had?’
‘Au! Je kwetst mijn vrouwelijke gevoelens.’
‘Maar als jij hier bent,’ richtte Nadezhda zich tot Tom, ‘waar is de rest dan?’
‘Die zijn aan het jagen.’ Zes gezichten keken Tom schattend aan.
‘Is Bill aan het jagen?’ proestte Tessa.
‘Zo reageerde ik ook,’ grinnikte Tom.
‘Moet ik bezorgd zijn?’ piepte Nadezhda.
‘Jij heb die gevoelgave, jij moet dat weten.’
‘Ze kan de toekomst toch niet zien, idioot?’ riep Jessica.
‘Weet ik ook wel. Maar ze kan toch voelen of het slecht gaat?’ wierp Tom tegen.
‘Ik kan niet van een afstand van tien kilometer voelen hoe iemand eraan toe is,’ zuchtte Nadezhda. ‘Oké, laat ik het anders formuleren.’ Tom straalde bij het gebruiken van dat woord, alsof hij er een compliment voor verwachtte. ‘Iedereen moet ertoe in staat zijn te bedenken dat Bill geen meester is met pijl en boog.’
‘Dat is dus een ja.’ Nadezhda zuchtte alweer.
‘Een ja?’
‘Ik vroeg of ik bezorgd moest zijn, en dit zie ik als een ja.’
‘Kayley! Nadezhda doet gemeen!’ riep Tom naar het meisje dat een stukje verderop zat.
‘Nee, Tom, je moet maar leren je eigen zaakjes op te knappen,’ was Bodine van mening.
‘Vrouwen,’ zuchtte Tom.
‘Mannen,’ was daarop het zesstemmige antwoord.

Reacties: