Hoofdcategorieën
Home » Harry Potter » Unexpected Friendship » 53. The Big Tree
Unexpected Friendship
53. The Big Tree
Yvonne's P.O.V.
Ik werd die ochtend wakker met een heleboel vragen, en het besef dat ik Monika alsnog niet had gevraagd over Perkamentus. Ik moest haar nu echt eens gaan vragen wat er met haar aan de hand was. Ik stond op en deed mijn kleren aan. Strakjes had ik les Verweer tegen de Zwarte kunsten van mevrouw Gibbson. Dat zou dus niet bepaald een les worden om even rustig bij na te gaan denken. Ik besloot dus om even naar het zwarte meer te gaan. Het was bijna een vaste gewoonte geworden om iedere ochtend het zwarte meer te bezoeken. Ik gritste nog even een stuk perkament en een ganzeveer mee voor het geval dat, een pakje chocokikkers, een zak smekkies in alle smaken en een flesje pompoensap. Ik kon veel beter nadenken met volle maag. Het was pas half 6 en de grote zaal was nog niet open, dus ik kon nog niet eten.
Een dikke laag mist hing over het grasveld en ik nam een diepe teug frisse lucht. Dat deed me goed. Ik zocht de dikke boom op waar ik meestal zat en ging zitten. Ik opende de zak smekkies in alle smaken en stopte er eentje in mijn mond. Het had een mintsmaak. Toen dacht ik na over wat ik nog allemaal wilde weten. Ten eerste wist ik dat Elke en Thomas verdacht waren. Ook wist ik dat Monika de laatste tijd raar deed. Ik wist dat de slachtoffers Cas en Stella waren, en dat die bijna niets overeen hadden. Monika kende Stella, maar Cas niet. Lili mocht van Elke niet met Monika omgaan. Elke kende Monika dus wel... Ik pakte weer een snoepje en slikte hem met moeite door. Tuinkers. Ik haatte tuinkers. Ik hoorde in de verte gelach en ik trok de conclusie dat ik vast een raar gezicht had getrokken. Met een rood hoofd keek ik weer naar het stukje perkament op mijn schoot. Ik doopte de ganzeveer in het potje inkt dat naast me stond en zette de ganzeveer op het papier.
1. De slachtoffers hebben niets met elkaar gemeen.
Ik hoorde gemompel achter me, maar ik negeerde het.
2. Monika weet van meer.
Nog steeds gemompel. Wat deden die kinderen hier zo vroeg eigenlijk?
3. Lili mocht van Elke niet meer met Monika omgaan. Waarom mocht ik dat dan wel?
Toen hoorde ik dat het gemompel steeds harder werd en opeens hoorde ik een meisjesstem erbovenuit schreeuwen. Ik wilde me omdraaien naar het geluid, maar toen kwam ik erachter dat ik dat niet meer kon. Na een tijdje kwam er iemand voor mijn neus staan. Het was niemand minder dan Elke.
"Zozo, Yvonne. Wat doe jij hier zo vroeg?"
Ik wilde haar hetzelfde vragen, maar mijn mond weigerde.
"Aha, ik zie het al. Dat kan je natuurlijk niet zeggen. Wat heb je op je schoot liggen?" Ze pakte het perkament en begon te lezen.
"Waarom mag ik dat dan wel?" Citeerde Elke en ze keek me recht in de ogen.
"Ja, Yvonne. Dat vraag ik mij nu ook af. Misschien moet jij ook maar eens uit de buurt van Monika blijven. Dat is niet goed voor ons soort, weet je."
Ik probeerde me te bewegen, maar het lukte nog steeds niet. Ik vertrouwde dit helemaal niet.
"Of wacht...Jij hebt natuurlijk niets te vrezen, of wel? Voor je soort bedoel ik. Het maakt jou vast niet uit of mensen volbloed of halfbloed zijn...Of modderbloedjes."
Nee! Ze wist het! Ik was eraan!
"Luister. Ik weet het goed gemaakt. Ik vertel niets, als jij uit de buurt van Monika blijft. Voor mijn part maak je ruzie met haar, of lieg je. Zolang je maar niet meer bij haar in de buurt komt. Heb je dat begrepen?"
Ik wou knikken maar dat kon ik niet.
"Mooi zo. Ik dacht al dat je zo zou reageren." Ze grinnikte. Toen draaide ze zich om en liep weg.
Dit was niet goed. Als mensen erachterkwamen dat ik eigenlijk een modderbloedje was, dan had ik een groot probleem. De Zwadderaars zouden me dan niet meer mogen. Sneep zou zich tegen me keren. Hij zou zijn best gaan doen om me van school te krijgen. Daar had ik totaal geen zin in.
Ik hoorde vlak naast me een doffe bons. Ik wilde me omdraaien, maar dat kon ik nog steeds niet. Man, wat was dit irritant.
"Volgens mij kan jij wel wat hulp gebruiken." Zei een bekende stem.
"Enervatio". Ik voelde alles ontspannen en ik draaide me om. Het was Cas.
"Bedankt." Zei ik. Toen realiseerde ik me dat hij waarschijnlijk alles gehoord had.
"Ik zat in de boom." Legde hij uit. "Ik heb niets gehoord, geloof me."
"Wat doe jij in een boom?" Vroeg ik.
"Gewoon. Hangen. Mooi uitzicht hier."
Ik trok een wenkbrauw op. Welke idioot staat er om 5 uur op om in een boom te gaan zitten? Want hij zat er al voordat ik er was...
"Oké. Dat snap ik. Maar waarom om 5 uur 's ochtends?" Vroeg ik aan hem. Hij haalde zijn schouders op.
"Om die tijd zijn er nog vliegende dieren te zien. Eigenlijk zat ik hier al veel eerder. Ik heb al een paar Juttemussen gezien, en zelfs één Augurei die achter een fee aanzat. Ik snap niet wat die hier te zoeken heeft." Hij klopte zijn broek af.
"Maar na een tijdje kwamen ze niet meer en toen zag ik dat je ruzie had met Elke, dus ik sprong uit de boom en ik heb je even geholpen." Dat was goed om te horen. Hij had dus echt niet meegekregen waar het gesprek over ging.
"Zullen we samen naar de grote zaal gaan om wat te eten?" Vroeg ik. Hij knikte en samen liepen we naar de grote zaal.
"Ik moeten even iets aan iemand vragen, maar ga maar vast aan de Ravenklauwtafel zitten." Zei Cas en hij liep weg. Langzaam liep ik richting de tafel toe. Opeens hoorde ik een stem.
"Eehm, Yvonne, kan ik met je praten over gister?" Vroeg Monika. Ik keek om me heen en zag dat Elke me aankeek. Ik kreeg het benauwd en snel bedacht ik een smoesje.
"Nee, ga weg. Door jou moet ik nablijven." Zei ik. Ik probeerde boos te kijken, en volgens mij lukte dat ook, want ze leek geschrokken.
"Hoezo door mij?" Vroeg ze. Ik negeerde haar en liep weg. Ik keek naar Elke en ze knikte. Ik had geluk dat ik niet heel erg goed bevriend was met Monika, want ik vond het nu al moeilijk zat om tegen haar te liegen.
Die dag ging snel voorbij en het was alweer woensdagmorgen. Mevrouw Gibbson had tijdens de les zoals gewoonlijk weer wat geschreeuwd en ik en Leona hadden geen woord met mekaar gesproken. Ook deze morgen ging ik weer naar het Zwarte meer. Ik ging lekker vroeg, in de hoop dat ik Cas nog tegen zou komen. Ik kwam bij de boom waar we gisteren waren geweest, en ik zag iets glinsteren. Ik probeerde te springen, maar ik kon er net niet bij. Wat stom dat ik het net vandaag onnodig vond om mijn toverstok mee te nemen...
"Cas?" Fluisterde ik. Ik kreeg geen antwoord. Dan moest het maar op de moeilijke manier. Ik zuchtte een keer diep en zetten mijn voet op de onderste tak. Langzaam hees ik mezelf omhoog. Toen ik eenmaal zat keek ik om me heen. Cas had gelijk. Het had een mooi uitzicht. Ik pakte het glinsterende voorwerp vast. Het was een oorbel. De kans dat die van Cas was was niet zo groot. Ik bleef een tijdje zitten, maar na een tijdje besloot ik toch maar om te gaan eten. Ik wilde omlaag klimmen, totdat ik Lili zag staan. Wat deed zij hier? Ik wilde naar haar schreeuwen, maar toen zag ik ook Monika naar buiten lopen. Dit ging je toch niet menen? Sprak Lili nog steeds met Monika? En ja hoor, ik hoorde Lili haar naam roepen. Monika keek verbaasd haar kant op, maar liep toch naar haar toe. Lili gaf haar een knuffel. Een knuffel! Ze vroegen mekaar hoe het ging, maar met Monika ging het niet goed. Toen Lili vroeg waarom gaf ze een opmerkelijk antwoord.
"Nou, toen je me de glazen bol had gegeven zag ik verschrikkelijke beelden.
Nu krijg ik ze ook niet meer uit mijn hoofd."
Glazen bol? Wat is dat nu weer voor een raar cadeau?
"En ik zag Stella ook de hele tijd voor me, hoe ze onder het bloed zat. En mezelf ook opeens. Maar het gekke is… Stella is in orde."
"Dan gaan we toch zometeen even naar de ziekenzaal. Dan kunnen we vragen hoe het komt dat Stella zo snel beter is. Daarna kunnen we misschien ook even naar mevrouw Zwamdrift gaan om te vragen wat zij hierover denkt."
"Ja, misschien is dat goed." Zei Monika.
"Lili?" Vroeg Monika voorzichtig.
"Ja?"
"Wil je alsjeblieft niet meer in de buurt komen van Thomas en zeker niet in die van Elke? Volgens mij zitten ze achter de aanvallen. Ik hoorde ze er gisteren over ruziën." De rest hoorde ik even niet meer. Thomas en Elke? Ik had ze nu al zo vaak ervan beschuldigd...Het leek me sterk dat dat zou kloppen. Toen viel het me op dat het weer stil was.
"Hé, wat is dit?"
Monika liep naar de boom toe waar ik inzat en raapte iets op. Het was de oorbel! Die had ik vast laten vallen!
"Wat doet de oorbel van Leona hier?" Vroeg Monika. Lili liep naar haar toe.
"Ik zou het niet weten."
Toen keken ze tegelijkertijd omhoog, en ik schrok. Nu maar hopen dat de bladeren dicht genoeg waren. Ik kon Cas ook niet zien toen ik met Elke hier was, maar toen lette ik er niet op. Ik hield mijn adem in. Toen zag ik dat Monika en Lili weer naar de oorbel keken.
"Vast laten vallen toen ze met Fred en George aan het stoeien was. Ik zal het haar wel teruggeven." Zei Monika. Opgelucht ademde ik uit en ging verzitten. Toen schoot mijn schoen van de tak en bijna viel ik. Ik kon me nog net aan een andere tak vastgrijpen.
"Wat was dat?" Vroeg Lili en ze keek weer naar de boom.
"Vast een vogel. Je ziet spoken." Zei Monika.
"Dat moet jij nodig zeggen." Grapte Lili en samen liepen ze weg.
Reacties:
Uhm.. Ik vraag me ook af wat mijn oorbel daar doet.. want een oorbel kan niet zomaar in een boom terecht komen.. alhoewel.. Met de tweeling weet je het maar nooit..
Leuk geschreven hoor
xx
leuk hoofdstuk, ik kom er veel in voor
nee niet echt
maar als mijn stuk anders klinkt, dat boeit me niet echt, dan is er variatie
whaha
ik lag dubbel