Hoofdcategorieën
Home » Tokio Hotel » Zwarte inkt & blinkend metaal. |TC| » Zwarte Inkt -1-
Zwarte inkt & blinkend metaal. |TC|
Zwarte Inkt -1-
De tijd had geen vat op zijn hersenen. Minuten verstreken, zonder dat hij er ook maar erg in had. Letters, woorden, zinnen, die zich als in een achtbaan door zijn herinneringen verplaatsen. Tegen een veel te hoge snelheid en zonder gordel, slingerend van de ene naar de andere gedachte. En hij wachtte. Trok zijn benen op en liet zijn zware hoofd op zijn knieën rusten. Probeerde één te worden met de maan, die met zijn schaduw iedere straat van de stad aan zich onderwierp. Wachtte. Trachtte de eindeloze stortvloed van tranen tegen te houden. Wachtte. Nam de moeite niet om de parels met zijn handpalm weg te vegen. Ze zouden blijven komen, daar was hij van overtuigd. Tot hij deze waanzin opgaf en zich opnieuw op de waarheid concentreerde. Wachtte. Liet zijn nagels over de houten omlijsting van het raam glijden. Probeerde de sterren te lezen. Wachtte. Vloekte toen hij de splinter ontdekte die verdwaalde in de ingewikkelde patronen van zijn vingerafdruk. Wachtte op de wind van verlossing.
Hij woelde, schopte het zware deken van zijn plakkerige schenen. Worstelde met zijn kussen, terwijl hij hard op zijn onderlip deed en moeite moest doen om behoorlijk te kunnen ademhalen. Een zachte kreun rolde over zijn volle lippen. Zweetdruppeltjes parelden langs zijn slapen, vonden een verzamelplaats op zijn kin. Een lange, doordringende huivering trok door zijn ruggengraat toen hij wanhopig zijn ogen dichtkneep. Hij bad in stilte, dat de vormen van zijn nachtmerrie zouden veranderen en omkeren in een droom. Maar de woorden bleven hem rond de oren te slaan. De vingers bleven naar hem grijpen. Het nietig stemmetje van zijn onderbewustzijn dwong hem wakker te worden, maar zijn lichaam vond de kracht niet. Hij voelde hun handen zich rond zijn zwakke polsen sluiten, hoorde enkel de echo's van hun verwensingen nog. Wordt wakker! De innerlijke pijn verdoofde hem. Morgen zou hij er in zijn eentje om kunnen lachen, alsof het slechts een print zou zijn van een ooit vervlogen herinnering. Hij moest enkel wakker worden. Maar waarom gebeurde dat dan niet? Hij voelde de graaiende handen nipt langs zijn huid strijken. Hoorde het hoongelach. De atmosfeer van pure weerzin maakte hem doof. Hij probeerde te schreeuwen, maar zijn stem ging verloren in haar geluid. Hij merkte de gebroken kristallen die van zijn wimpers driegden te vallen niet op. In zijn dromen was er geen onderscheid tussen regen en tranen.
Reacties:
echt heeel mooi ! <3
snel verder hoor.