FanFic.nl

Schrijfwedstrijd-stuff

Les amants d'un jour

Het was donderdagavond, bijna nacht, bijna vrijdag. Hij liep over straat, zijn ene hand diep in zijn zak gestoken, de andere losjes om haar pols. Het was te koud, veel te koud, voor haar haarloze hoofd. Ze moesten ergens heen, maar ergens leek zo ver dat het nergens was. Alles was bezet en duur en gewoon te vies. Geld hadden ze niet, geld hadden ze straks niet meer nodig. Ze draaide zich om, drukte een kusje op zijn neus, en zei dat ze van hem hield.
"We kunnen ook hier blijven," mompelde hij, "gewoon hier, buiten. Je mag mij best als bed gebruiken." Haar lach danste door de kille straat, plukte de sterren uit de lucht en zette ze in zijn ogen, maar buiten blijven kon simpelweg niet. Ze zou nog liever een hele week lang bij de tandarts zitten dan hem op de ruwe stenen te laten liggen terwijl zij hem plette. Dus hij sloeg een arm om haar heen, kuste haar op haar voorhoofd, en liep door.
"En daar, Isa? Daar kunnen we het proberen." Zijn hand gebaarde vaag richting een cafeetje - goedkope neonverlichting aan een paar spijkertjes, net zo stoffig als de boekenplank van een analfabeet, zwarte tape over een barst in het raam.
"Ja," zei ze, "dat kan."

Me, I wipe glasses
At the back of the bar
I’ve too much to do
To be able to dream
And in this place,
So cheap as to make you cry,
It seems to me that I can still
See them come in

Ze huppelde haast naar de deur, drukte haar voorhoofd tegen de ruit. Het glas besloeg onder haar warme adem. Ze zag de oude stoelen, de stoffige stompjes die ooit kaarsen waren, de ringen op de tafels - als wallen van een man te oud om nog te kunnen slapen - maar het maakte haar niets uit. Ze lachte, ze knikte, ze haakte haar hand in de zijne.
"We kunnen het altijd proberen, toch? Ik bedoel - het ziet er niet zo uit alsof ze kamers hebben, maar dat geeft niet. Misschien kan iemand wel iets anders voor ons regelen, of zoiets."
Hij kon haar alleen maar aanstaren. Haar ogen, haar lippen, haar schattige lachje. Het was gewoon onmogelijk, zo lang optimistisch blijven, na alles wat er was geweest en alles wat er ging komen. Ze was onbegrijpbaar. En onbegrijpbaar mooi, dat ook. Vooral zonder haar. Vooral zonder kleren.
"Hé. Waarom kijk je zo? Is er iets?"
Hij lachte, schudde zijn hoofd, kuste het hare, en duwde de deur open.

They came in,
Hand-in-hand
Filled with the wonder
Of two cherubs
Full of sunlight
They asked
In a calm voice
For a lovers’ room
In the heart of the city

Het eerste wat hij zag toen hij binnenkwam was een vreselijk lelijk schilderijtje aan de muur, het tweede was de net iets minder lelijke vrouw achter de bar. Hij liep haar toe, ontweek een scheef staande tafel, en vroeg het gebruikelijke. Ze staarde hem aan. Haar stoffige vaatdoek hing stil in de lucht. Ze staarde haar aan. De doek viel als een slap lijk op de bar.
"Eh," zei ze.
Stilte.
"Ja hoor," zei ze. "Hier boven, hier boven is er wel een. Betaal morgen maar. Ja. Betaal morgen maar. Het is goedkoop, geen zorgen. Bijna gratis."
De vrouw krapte aan haar oor, lachte alsof ze dat in geen jaren meer had gedaan. Knikte afwezig. "Ja. Eh. Ja, kom maar mee. Het is boven. En het is niet duur."
Ze trok een fles wijn open, schonk in, en wees naar de trap. Een geluidloos "ga maar voor". Het glas wijn bleef alleen achter.

And I still recall
That they looked,
Tenderly
At the run-down room
With its yellowed wallpaper
And when I closed
the door on them,
They were so full of sunshine
Deep in their eyes
That it made me feel sad


Drie uur later. Donker. Heel donker. Gordijnen dicht, licht uit, kusjes op zijn oogleden. Een handje pillen gleed in zijn hand. Vier ervan onmogelijk niet te herkennen als slaappillen, de rest onbekend en eigenlijk een beetje angstaanjagend.
"God, Isa, moet dit echt? Nee wacht. Zeg maar niets."
Ze lachte vreemd, drukte een glas water in zijn handen. Die van haar slikte ze zonder moeite door, zonder water, haast automatisch. Hij lachte. Zij lachte terug. Hij kuste haar. Zij kuste terug.
"Isa?" mompelde hij.
"Ja?"
"Wil je met me trouwen?"
Stilte. Vreemde stilte, maar geen pijnlijke stilte. Stilte om later over na te denken, om later over te vragen. ("Wat the hell was dat toen, eigenlijk?" of "Wat dacht je? Waar dacht je aan?" Zoiets.) Ze lachte - goed, het klonk niet als lachen, eerder als een soort hoog uitgeroepen "heh" - en staarde hem aan.
"Maar - maar schat, we gaan dood. We kunnen niet trouwen."
"Alles kan. We kunnen daar toch trouwen? Dat kan. Dat kan. Alles kan."
Stilte. Alweer. Heel even maar. Ze huilde, drukte haar gezicht in zijn trui, knikte. Geluidloos riep ze ja, maar hij had het verstaan. Dat moest gewoon wel. Ze duwde hem op bed, vlak voor hun benen te slap werden om op te staan, kuste hem tot de wereld begon te draaien. De grond was de grond niet, boven was boven niet. Ze lagen niet, ze stonden. Ze liepen. Ze hadden geen kleren aan, maar naakt waren ze zeker niet. Het maakte gewoon niet veel uit. Hij tilde haar op, kreeg een kusje op zijn kin. Ze was onverwacht licht, maar niet afwezig-licht. Ze liepen. Naar voren, want achter hen was het donker. In zijn verbeelding kon hij hun schoenen zien staan. Twee paar, oud, versleten, de veters in elkaar verstrengeld. Hun schoenen bleven achter, alleen maar toch samen, terwijl zij het begin van het einde en het einde van het begin tegemoet liepen.

If you can't live together, you should die together.


Okay. Ehm. Ja. Sorry. Ik weet dat het. Like. Nog niet het einde van het liedje is, maar het is ook niet echt het einde van het verhaal. Niet écht. Nooit echt. Er is altijd meer dan er is.

Reacties: