FanFic.nl

Verbeelding [Afgelopen]

13.

Bill zat nerveus op en neer te wippen op zijn zeteltje. Elke minuut keek hij op zijn klok. Om half drie zouden Tom, Gustav en Georg op bezoek komen. Het was dan ook zondag. Creep zat toe te kijken van op een afstandje. Ze bekeek Bill grondig. Iets aan hem was veranderd vond ze. Zijn huid was inderdaad bleker geworden, dat had Bill zelf ook wel door. “Wat?”� vroeg Bill toen Creep hem met een frons bleef aankijken. Ze lachte en zweefde naar Bill toe. “Doe normaal man, je doet alsof ze je komen opeten,”� grinnikte ze. Bill lachte even. Nog geen minuut later werd de zware deur open gegooid. Dokter White en een man kwamen binnen. De man in de witte kleren nam Bill hardhandig bij zijn bovenarm. Die was erg blauw geworden. Dokter white en de man brachten hem naar een zaal. De jongens zaten daar in een zetel. Nog voor Bill binnen hun bereik was fluisterde dokter white hem toe dat Bill niets mocht zeggen over wat er allemaal was gebeurd, hij moest zeggen dat alles goed ging. Toen de man Bill had losgelaten vloog hij op Tom af. Ze werden bijna emotioneel van het geknuffel. “Ik heb je zo gemist,”� zei Tom. “Ik jou ook!”� zei Bill. Hij had Tom nog altijd niet losgelaten. “Al een geluk dat Tom hier kon zijn, hij was ziek de laatste dagen,”� zei Georg. Bill trok een verbaasd gezicht. “Jij ziek?”� vroeg hij. Tom knikte. “Nu nog steeds, maar het gaat al beter,”� zei hij. “Hij heeft vele uurtjes doorgebracht boven het wc,”� zei Gustav. “Ik ben net zo verbaasd als jij broertje,”� zei Tom.

“En hoe is het hier?”� vroeg Georg. “Gaat wel, niets bijzonders,”� zei Bill. Hij vroeg zich nu af waarom hij niet vertelde wat dokter white wel niet allemaal deed, maar hij wist net zo goed dat hij vreselijk bang was van die man. Misschien was dat wel de reden dat hij er niet over vertelde. “En bij jullie?”� Gustav zuchtte. “We krijgen elke dag massa’s veel telefoontjes van de pers waarom dat onze album wordt uitgesteld,”� zei hij. Bill knikte. “En hebben jullie al een persconferentie gedaan?”� Georg schudde zijn hoofd. “We vinden dat niemand er iets mee te maken heeft,”� zei Tom. Maar de fans zouden me kunnen helpen, dacht Bill, maar dat zei hij niet hardop. Hij wist goed dat Tom daar net zo over dacht. “Ik vind je outfit wel niet al te modieus,”� flapte Tom eruit. Bill lachte. “Tja, ik mag dat helaas niet kiezen en al mijn outfits zijn zo, dat is dus echt niet leuk,”� bromde hij. Iedereen begon te lachen. “Zo kennen we Bill weer,”� gniffelde Georg.

Het was al redelijk laat toen dokter White het gesprek kwam stilleggen. “Het bezoekuur is over, ik moet vragen om te vertrekken,”� zei hij. Bill knuffelde de jongens een voor een nog eens stevig en zei dat hij nu al niet meer kon wachten tot volgende zondag. Toen de drie jongens door de deur waren verdwenen werd Bill weer hardhandig naar zijn kamer gebracht. Er liep een huivering door hem toen de zware deur dichtviel. Creep zat op zijn bed hem op te wachten. “En?”� vroeg ze. Bill plofte op het voeteinde. “Het was leuk om hen terug te zien, vooral Tom, ik mis hem,”� mompelde Bill. Creep kroop wat dichter. “volgende week zondag zie je hem al weer terug,”� suste ze. Bill glimlachte slap. “Wie weet hoe lang ik hier nog zit.”� Creep zorgde ervoor dat Bill ging liggen en ze ging dan met haar vingers door zijn haren.

Tom zijn maag zat in de knoop op weg naar huis. Hij had het gevoel dat er iets goed mis was en dat maakte hem nog meer ziek. “Georg, stop, ik moet kotsen!”� bracht hij uit. Georg ging onmiddellijk aan de kant en Tom vloog letterlijk uit de auto. In de gracht kwam alles terecht. Na een tijdje zuchtte Tom en nam hij een flesje water en spoelde zijn mond. “We kunnen verder,”� mompelde hij. Eens in de studio ging Tom meteen naar bed. Hij had zich in geen tijden zo slecht gevoeld. Met zijn linkerhand zocht hij naar zijn dagboek.

Dagboek,

Ik ben zo ziek, niet normaal. Normaal is het altijd Bill die ziek wordt en niet ik, maar ja, wat ik kan ik eraan doen. Ik hang echt bijna de hele tijd boven de wc, zoveel kan er toch niet meer in mijn maag zitten.
En vandaag zijn we Bill gaan opzoeken. Georg, Gustav en ik. David kon niet, hij had een belangrijke vergadering over weet ik veel wat. Ik was echt geschokt toen ik Bill zag. Zijn haar leek dunner, zijn gezicht was ingevallen en bleek, zijn ogen stonden dof en zijn lach was raar. Ik weet niet, maar hij zag er anders uit. En hij verzweeg iets, maar ik weet niet wat, ik kan zijn gedachten helaas niet lezen. Er is iets mis, maar ik weet niet wat. Ik kan nu ook absoluut niet helder denken, mijn hoofd staat op springen.
En die dokter White is eng, héél eng. En toch is hij aardig.
Ach whatever.
Ik kan al niet meer wachten tot volgende zondag.
Maar nu ga ik slapen.

Tom.

Voor mascha<3

Reacties: