FanFic.nl

From legend to reality

5. Don't go into that room!

Eindelijk komen de broers aan in Gary, Indiana. Het was een behoorlijk lange reis.
Ze hebben al vrij snel een motel gevonden waar ze komende tijd gaan overnachten. Het ziet er nogal oud uit, maar het is beter dan niets.
“Ik heb nog wel een kamer vrij.”� Zegt de eigenaar, een oude man die nodig met pensioen moet. “Maar jullie mogen absoluut niet naar kamer 6277.”� Vervolgd hij.
“Waarom niet?”� Vraagt Dean.
“Een paar jaar geleden is er wat gebeurd. We hebben het er niet graag over. Maar het is beter als jullie zo veel mogelijk uit de buurt van die kamer blijven.”� Zegt de man.
Sam en Dean kijken elkaar verbaasd aan.
“Oké. We zullen er uit de buurt blijven.”� Zegt Sam.
De oude man laat ze zien welke kamer ze hebben en geeft de sleutels.
“Doet dit hotel jou ook aan een film denken?”� Vraagt Dean.
“Er worden zoveel hotels gebruikt in films, welke wil je horen?”� Vraagt Sam.
“The Shining.”�
“Waarom The Shining?”� Vraagt Sam.
“Heb jij die nooit gezien? Dat hotel heft een kamer waar behoorlijk wat mensen zijn vermoord. De gasten mogen niet naar die kamer, maar natuurlijk doen ze dat wel. Vervolgens zitten die geesten achter hun aan. Een van hen draait door, en probeert de rest te vermoorden.”� Zegt Dean.
“En dit hotel doet jou daaraan denken?”� Vraagt Sam.
“Ja.”�
“Heel soms, hè, dan vind ik jou best raar.”�
“Jij bent zo lekker normaal wil je zeggen.”� Zegt Dean.
Sam rolt met zijn ogen.
“Ik ga op internet zoeken naar wat er hier is gebeurd. Jij vermaakt je wel even, toch?”� Zegt Sam.
“Ja, vast.”�
Heel veel getik, gelees, gemompel en gemopper later heeft Sam wat gevonden.
“In 1921 was er een andere eigenaar, tijdelijk. Hij heeft het alleen niet lang volgehouden. Er was een behoorlijk strenge winter. Het komt erop neer dat Grady, de eigenaar, zijn gezin uitgemoord heeft.”�
“Laat me raden, dat heeft hij gedaan in kamer 6277.”� Zegt Dean.
“Jep. Het hotel is tijdelijk gesloten geweest. Toen het weer open ging in ’70 werd Mr. Torrance de eigenaar.”� Zegt Sam.
“Torrance vermoordde zijn vrouw en kind in kamer 6277, en is vervolgens verdwenen.”� Zegt Dean.
“Klopt. Hoe wist je dat?”�
“Wat je me nu verteld is precies de film van The Shining.”� Zegt Dean.
“Dat was toch geen waargebeurd verhaal?”� Vraagt Sam.
“Nee, gewoon fictie. Ze hebben een boek van Stephen King verfilmd.”� Zegt Dean.
“Kom we gaan naar 6277. Nu meteen.”� Zegt Sam.

Ze lopen door de lange gangen heen.
“Hier is het.”� Zegt Sam.
“Volgens mij hebben we een sleutel nodig om daar binnen te komen.”� Zegt Dean.
Sam draait de keurknop om en duwt de deur open.
“Of misschien toch niet.”� Zegt hij.
“Waar zijn de heren mee bezig?”� Klinkt een stem door de gang.
“Shit.”� Mompelt Dean.
“We… ehm… We waren de weg een beetje aan het verkennen. Stel dat we verdwalen, dan willen we wel weten welke kant we op moeten.”� Zegt Sam.
“Voor deze keer zie ik het door de vingers. Maar als ik jullie de volgende keer hier zie, bel ik de politie.”� Zegt de eigenaar.
“Gesnopen.”� Zegt Sam.
“Serieus, wat voor ‘n smoes was dí t?”� Vraagt Dean wanneer ze buiten gehoorafstand zijn.
“Weet ik veel. Er kwam niets beters in me op.”� Zegt Sam.
“Verdwalen… Ja, vast.”� Moppert Dean.
Later die nacht horen ze gerommel.
“Moeten we niet even gaan kijken wat er aan de hand is?”� Vraagt Sam wanneer het gerommel even aanhoud.
“Huh? Wat?”� Vraagt Dean slaperig.
“Of we even moeten kijken waar dat geluid vandaan komt.”� Zegt Sam.
“Welk geluid? Ik horde niets?”�
“Je was aan het slapen.”�
“Echt niet. Ik ben klaar wakker. Waar wacht je nog op? We gaan.”� Zegt Dean.
De broers volgen het geluid. Ze worden door de gangen geleid waar ze eerder die avond ook al waren.
In de gang met kamer 6277 staan 2 zussen, een tweeling zo te zien.
“Wat doen die twee daar?”� Vraagt Sam.
“Wie?”�
“Die twee- Oh, laat maar. Ze zijn weg. Daarnet waren ze er nog.”� Zegt Sam.
Ze vinden de hoteleigenaar in de kamer.
“Wat is er gebeurd?”� Vraagt Dean als hij de rotzooi ziet. Kapotgeslagen spiegels, een bureau waar net alles vanaf is gegooid, omgevallen vazen en stoelen.
“Ik weet het niet. Die twee meisjes waren het. En ineens waren ze weg.”� Zegt de oude man.
“U heeft ze gezien?”� Vraagt Sam.
“Jazeker.”�
“Kunt u ze beschrijven. Hoe zagen ze eruit? Deden ze iets ongewoons?”� Vraagt Sam.
“Ze zagen er normaal uit. En identiek. Het enige wat ze zeiden was “Come play with us”�. En ineens waren ze verdwenen.”� Zegt hij.
“Hoe kwam u hier?”� Vraagt Dean.
“Geen idee. Het was alsof ik hierheen gelokt werd.”� Zegt de eigenaar.
“U kunt beter wat gaan rusten.”� Zegt Dean.
“Er was nog iets.”� Zegt de eigenaar. “De meisjes waren al een tijdje verdwenen toen ik hier kwam. Iets trok me hierheen. Ik heb de hele boel hier overhoop gehaald, ik kon mijn eigen lichaam niet meer besturen. Het enige wat ik kon doen was toekijken wat ik deed. En toen ik eindelijk weer zelf iets kon doen, en weg wilde gaan uit deze kamer, zag ik die tweeling op de grond liggen. Besmeurd met bloed.”� Zegt hij.
“Maar het is hier helemaal schoon.”� Zegt Sam.
“Klopt. Ik denk dat ik gek aan het worden ben. Het kan niet anders.”� Zegt hij.

“Wat denk jij?”� Vraagt Sam.
“Ik denk dat dit precies de film is van The Shining. De lichamen die hij op de grond zag was inderdaad van de tweeling die hier heeft overnacht. Maar ze waren in stukken gehakt door hun vader die hier gek werd.”� Zegt Dean. “En in de film zeiden die twee meisjes “Come play with us, Danny”�. En dat is precies wat de eigenaar ook hoorde.”�
“Dat verklaart waarom er nooit iemand in die kamer mocht. Zodra de deur open ging, hebben we de geesten vrij gelaten.”� Zegt Sam.
“We moeten vinden waar de kinderen begraven zijn.”� Zegt Dean. “Zou de eigenaar het weten?”�
“We gaan hem nu niet nog eens lastig vallen. Die man heeft net de schrik van zijn leven gehad. Ik zoek wel op internet.”� Zegt Sam.
Na behoorlijk wat zoeken heeft Sam een teleurstellende mededeling.
“Er staat wel dat de kinderen vermoord zijn. Toen de politie hier kwam was het een groot bloedbad. Maar de lichaampjes zijn nooit gevonden.”� Zegt hij.
“Dus misschien liggen ze hier nog ergens weg te rotten?”� Vraagt Dean.
“Misschien wel.”�
“Dat is echt ranzig.”�
“Maar zeker niet de eerste keer dat het gebeurd.”� Zegt Sam.
“Maar dat maakt het nog niet minder ranzig. Die vent was gestoord!”�
“Vertel mij wat. Maar waar beginnen we? Het hotel is behoorlijk groot.”� Vraagt Sam.
“Als dit helemaal volgens de film is, dan weet ik wel waar we moeten beginnen.”� Zegt Dean.
“Waar dan?”�
“De hal natuurlijk. Daar was toch zo’n lift? In de film is er een scene waar er allemaal bloed door die hal stroomt. En het komt uit de lift.”� Zegt Dean.
“Waarom zou hij ze daar verstoppen?”� Vraagt Sam.
“Misschien omdat niemand die lift gebruikt? Mensen geloven van alles dat ze horen, Sam. Dus als ze horen dat er een geest ronddwaalt in die lift, dan gaan ze niet in die lift.”� Zegt Dean.
“Oké, we beginnen bij de lift en de hal. Weet je toevallig ook waar je die twee kunt vinden?”� Vraagt Sam.
“Natuurlijk. Einde van de 6200-gang.”� Zegt Dean.
“Serieus? Oké, we vertrouwen op je filminstinct.”� Zegt Sam.
“Ik heb die lift toch net zelf gezien toen we naar 6277 gingen?!”� Zegt Dean.
“Heb je toevallig ook al de lijkjes gevonden?”� Vraagt Sam.
“Nee, maar misschien zit er wel ergens een lege ruimte in de muur waar ze in zitten.”� Zegt Dean.
Samen gaan ze erheen.
Eenmaal in de hal onderzoekt Sam de lift, en Dean doet de muren van de hal.
“Wat nou als dit weer zo’n truc is van die trickster?”� Vraagt Sam.
“Dan moeten we zorgen dat we die trickster tegenkomen en afmaken.”� Zegt Dean.
De EMF slaat ver uit bij een van de muren waar Dean voor staat.
“Zou de eigenaar me nog aardig vinden als ik een van zijn muren sloop?”� Vraagt hij.
“Vond hij je al aardig?”� Vraagt Sam.
“Maakt het mij wat uit?”� Vraagt Dean. Hij pakt de bijl en begint de muur af te breken.
Er blijkt inderdaad een holle ruimte te zitten achter de muur.
“Man, ik moet kotsen, dat stinkt! Er ligt hier een 300 jaar oud lijk weg te rotten.”� Zegt Sam.
“Wat had je dan verwacht? Dat dat lijk elke dag een douche zou nemen?”� Vraagt Dean. “Kom op, help even om het hieruit te halen, dan kunnen we het verbranden.”�
“Maar het moeten er twee zijn. Het was een tweeling, weet je nog?”� Vraagt Sam.
“Die zoeken we zo wel.”� Zegt Dean.
Samen halen ze het lichaam uit de muur en verbranden het.
“Dean, we hebben een probleem.”� Zegt Sam terwijl hij zijn geweer met steenzout pakt.
“Hoezo?”�
“Bukken!”� Zegt Sam.
Dean bukt net op tijd, vlak voordat Sam schiet.
“Geest?”� Vraagt hij.
“Jep. We moeten opschieten, voordat ze straks weer terug komt.”� Zegt Sam.
In de muur ligt niet nog een lijkje.
“Waar moeten we dan zoeken?”� Vraagt Sam zich hardop af.
“Misschien in de kamer zelf?”� Vraagt Dean.
“We kunnen het proberen.”�
Na een tijdje zoeken vinden ze ook daar een holle ruimte met daarin de andere helft van de tweeling. Ze verbranden haar.
“En hoe gaan we dit aan de eigenaar vertellen?”� Vraagt Sam.
“Niet.”� Zegt Dean.
“Dat kan ook. Kom, we gaan.”� Zegt Sam.
Ze pakken hun spullen bij elkaar en vertrekken.

Reacties: