FanFic.nl

Bite [Vamps]

Meeting the People [46]

We lopen eerst naar de oostvleugel, die bestaat uit drie verdiepingen van elk een tiental kamers. Op de eerste verdieping besluiten we te gaan slapen.
De vierde kamer is een badkamer.
Naast de wasbak stallen we beiden onze spullen uit. Tandenborstel, kam, shampoo, mijn scheerspullen, haar make-up. Dan nemen we de rest van onze bagage mee, naar de derde kamer van de verdieping, onze slaapkamer.
Een groot hemelbed, met bordeauxrode lakens en dito gordijnen. Een koperkleurig hoofd- en voeteneinde, in een sierlijke stijl gemaakt.
'Oh, ik ga goed slapen vannacht.' geeuwt ze en laat zich vallen op de donzige dekens. Haar hoofd verdwijnt zo goed als volledig in het kussen. Ik leg mijn koffer op de rand en ga ernaast zitten. De vering kraakt zachtjes, laat Ster omhoog springen. Met haar kussen slaat ze tegen mijn achterhoofd.
'Kom, ik wil je andere ooms wel eens ontmoeten.' zeg ik en sta recht. Het kussen ploft op de grond, ze trapt snel haar schoenen uit en sloft dan achter me aan, op kousenvoeten.
Door de gang, door de hal, richting westvleugel.
'Ik denk dat oom Stefano altijd ergens achteraan slaapt.' We lopen tot het einde van de gang, en op de laatste deur klopt ze. Er klinkt zacht gemompel en gesteun, dan gaat de deur open.
Een evenbeeld van die Demitri-gast, maar dan met hazelnootbruin haar. Hij knippert, kijkt dan van Ster naar mij en knikt. We stappen binnen.
Een vrouw met zwart haar staat recht, in het halfdonker is ze niet zo duidelijk te zien.
'Ik ben Makbule. Aangenaam,' zegt ze, 'denk ik.' komt er nog haast onhoorbaar achter. Ze schudt onze hand, maar het gaat te snel om echt te voelen wat voor hand ze heeft. Het zal wel daardoor zijn dat het leek alsof haar hand ijskoud was.
'Ik ben Mitch, haar vriend.' mompel ik. Ze knikt. De gast, die Stefano blijkt te zijn, knikt even naar me en gaat dan in een stoel bij het raam zitten, op de vensterbank ligt een opengeslagen boek.
'Shakespeare,' lacht Makbule en vleit zich neer tegen de muur onder de vensterbank.
'In welke kamer ligt oom Huyen?' vraagt Ster, terwijl ze verder de kamer in schuifelt. Mijn ogen wennen al een beetje aan het donker, waardoor ik een groot bed en een boekenkast kan onderscheiden van de andere, ondefinieerbare inhoud.
'Oh, die woont hier al een tijdje niet meer. We wilden je wel op de hoogte brengen, maar we zijn je adres kwijt.' Ik hoor iets spijtigs in zijn stem, en besluit ze maar eventjes alleen te laten.
Op de gang klop ik op de eerstvolgende deur, maar er komt geen antwoord. Dus draai ik de deurknop om en knip het licht aan. Overal boekenkasten vol boeken en kaften, in het midden enkele stoelen op een tapijt. Het licht doof ik weer, zacht trek ik de deur achter me dicht.
Het voelt niet... Verkéérd om hier rond te kijken. Eerder onwennig. Wat moet ik zeggen als ik plots iemand tegenkom? Het is niet mí­jn familie, van wie ik de gastvrijheid beproef.
De kamer die nu komt, is volledig leeg. De muren zijn wel beschilderd, en de vloer is wel belegd met een duuruitziend tapijt, dus ooit moet het voor iets gebruikt zijn geweest. Maar ik zou niet kunnen zeggen wat. Het heeft wel wat weg van een zitkamer.
De zevenste deur opent naar een badkamer, die glanzend gepoetst is. De zesde deur is weer leeg.
Op de vijfde deur weerklinkt het kloppen niet meer hol, maar nog steeds geen antwoord. Wonen ze hier echt maar met z'n drieën? De kamer is gebruikt om rommel in op te bergen, gaande van oud meubilair tot stoffige schilderijen.
De vierde kamer is weer leeg, en ik draai me even om op de gang om te zien of Ster al weer naar buiten komt. Maar waarschijnlijk heeft ze een boel bij te praten.
De derde kamer is weer een soort mini-bibliotheek, met het enige verschil dat hier een computer binnen staat. Een vreemd gevoel borrelt in mijn maag, de geur die in de kamer hangt, komt me op een vreemde manier bekend voor.
De tweede kamer is een badkamer, en weer krijg ik een gevoel van herkenning, alsof ik bepaalde dingen al eerder gezien heb, alsof ik bepaalde geuren al eerder geroken heb. Met voorzichtige handelingen, alsof de deur van porselein is, sluit ik hem en ga naar de eerste deur, de enige in deze gang die ik nog niet geopend heb.
Ik klop, en zacht weerklinkt een 'binnen'. Zou dit Demitri's slaapkamer zijn?
Binnen is het donker, op het bed bij het raam zit iemand, die ik niet goed kan zien. Een snik weerklinkt door de kamer, die gonst van de stilte.
'Sorry! Stoor ik?' verontschuldig ik me snel, en stap achteruit.
'Doe het licht eens aan, wil je?' vraagt ze, haar stem klinkt vrouwelijk en zacht, en jong. Veel en veel jonger dan die van Demitri of Stefano.
Ik knip het licht aan en...
Baf! Mijn maag verandert in een blok beton en valt naar beneden, waardoor ik een klap tegen mijn hoofd krijg en tintelingen in mijn ogen. Alles wordt onlogisch, kleuren veranderen maar zij blijft centraal staan, met haar kleuren nog steeds haar kleuren. Draaierig stap ik naar voren, mijn beeld vertroebeld door opkomende tranen.
'Mitch?' Haar stem nog minder dan een fluistering, maar het is wel degelijk hí¡í¡r stem. Rillingen lopen over mijn rug, overal verschijnt kippenvel. Koud en warm heb ik het tegelijk.
'Julia?' Schor, zacht, alsof ze verdwijnt als ik eindelijk besef dat zij het werkelijk is. Maar ze knikt, en ze blijft, ze staat op maar verdwijnt niet. Ze is er nog steeds, en nu vlak voor mijn neus, haar ogen in de mijne, maar ik zie alleen maar wazige vlekjes ijsblauw in een beeld van marmer wit.
En dan, na al die tijd, sla ik mijn armen om haar heen en huil om al die keren dat ik haar nodig had maar haar niet bij me had, terwijl in mijn neus haar geur diep doordringt. Ze ruikt nog exact zoals ze altijd rook.
'Ik heb je eindelijk gevonden.' snik ik, na al die tijd.

Reacties: