Hoofdcategorieėn
Home » Harry Potter » Unexpected Friendship » 55. The Book of Dreams
Unexpected Friendship
55. The Book of Dreams
Leona P.O.V.
De week verliep vrij rustig. Het was fijn dat Fred en ik weer vrienden waren, want ik vond het maar niks om hem steeds te ontlopen. Xavier hielp me met mijn bezweringen. En iedereen van mijn afdeling deed zijn of haar best om het feest geheim te houden. Alles was geregeld, op de cadeaus na dan. James en Felicia zouden versieringen regelen, die Alicia en Katja dan op zouden hangen. Professor Perkamentus had geregeld dat de huiselfen eten en drinken naar de leerlingenkamer zouden brengen. Een aantal zevendejaars zouden Vuurwhiskey en Oude Klare’s Jonge Borrel gaan halen. Olivier had me beloofd dat hij het zwerkbalteam de hele dag bezig zou houden op zaterdag. En ik zou op vrijdag, samen met de tweeling, gebruik maken van de geheime gang op de vierde verdieping en naar Zweinsveld gaan om cadeaus te kopen. Er was ook niemand meer aangevallen, iets wat ik als een goed teken zag.
“Ik ben jaloers.”¯ Zei Katja zuchtend. Ik grinnikte.
“Waarom?”¯
“O alsjeblieft zeg. Jij bent de hele dag in Zweinsveld met de tweeling, terwijl ik in de les zit.”¯
“Sorry, Katja. Ik zal iets lekkers voor je meenemen.”¯ Dat maakte haar weer een beetje vrolijk en we liepen lachend de trap af, naar de leerlingenkamer, waar de tweeling al op me zat te wachten. We zouden meteen na het ontbijt vertrekken. Met z’n vieren liepen we door de gangen van het kasteel, richting de grote zaal, waar we bij Xavier gingen zitten. Vanuit mijn ooghoek zag ik Monika de grote zaal in lopen en ik bedacht me dat ik haar en Mateusz nog uit moest nodigen.
“Ik ben zo terug. Moet even met een paar mensen praten.”¯ Ik liep eerst naar de tafel van Ravenklauw, die het dichtste bij was. Het duurde niet lang voor ik Mateusz en de rest van het vlan-groepje zag zitten.
“Schuif eens op.”¯ Zei ik tegen Denny, waarna ik naast hem op de bank ging zitten. De jongens keken me vragend aan. “Een van mijn beste vrienden is morgen jarig en we geven een feestje in onze leerlingenkamer. Ik vroeg me af of jullie ook willen komen.”¯
“Ja!”¯ Was het enthousiaste antwoord van Lars. Mateusz knikte.
“Ik weet het niet. Ik moet eigenlijk nog l-”¯
“Please, Denny?”¯ Smeekte ik, met grote puppyogen. Ik wist niet precies waarom, maar ik wilde dat hij ook mee kwam.
“Goed dan.”¯
“Dank je. Ik wacht morgen na het avondeten op jullie, bij de grote trap. Nu ga ik Monika zoeken.”¯
“Moooonika?”¯ Ze draaide zich weg van het meisje waar ze mee aan het praten was en keek me dankbaar aan. Toen wist ik ineens weer hoe het meisje heette: Stella.
“Ja?”¯
“Morgen geven we een feestje voor Xavier. Je weet wel, het broertje van Olivier Plank? Een van mijn beste vrienden?”¯
“Ja, ik weet wie je bedoelt.”¯
“Dus?”¯
“Dus wat?”¯
“Dus, kom je ook?”¯
“Waar en hoe laat?”¯
“Leerlingenkamer van Griffoendor, ik wacht na het avondeten op je.”¯
“Klinkt leuk.”¯
“We zullen er zijn!”¯ Ik keek met opgetrokken wenkbrauwen naar Stella.
“Ik geloof niet dat ik jou uitgenodigd heb, of wel soms?”¯ Ze keek me venijnig aan.
“Hmm. Ik vraag me af wat professor Perkamentus er van zou zeggen, dat er zonder toestemming een feest wordt gegeven.”¯
“Lieve schat, professor Perkamentus weet er van.”¯ Nu keek ze me echt boos aan en ik glimlachte liefjes. “Dus je komt?”¯ Vroeg ik Monika. Ze knikte en vanuit mijn ooghoek zag ik Carlo Kannewasser zitten. Ik wist toevallig dat hij het ook wel goed kon vinden met Xavier en Olivier, dus ik besloot hem ook uit te nodigen. Snel liep ik op hem af.
“Carlo?”¯
“Ja, .. Eh sorry ik ben je naam even kwijt.”¯ Ik grinnikte.
“Geeft niet, dat gebeurt wel vaker. Ik ben Leona, ik zit in Griffoendor.”¯
“O ja, jij bent bevriend met Monika en de Wemel-tweeling.”¯
“Dat klopt. Luister, jij bent bevriend met Xavier, toch?”¯ Hij knikte. “We geven morgen een surpriseparty voor zijn verjaardag, en ik vroeg me af of je ook wilt komen.”¯
“Klinkt goed. Ik zal er zijn.”¯ Hij dacht even na en vroeg toen: “Komt Monika ook?”¯
“Ja.”¯
“Mooi.”¯ Ik zag zijn blik naar Monika glijden en besefte dat George het morgen wel eens moeilijk zou gaan krijgen. Ik had eigenlijk alweer spijt van het feit dat ik Carlo uit had genodigd, maar ik weigerde mijn uitnodiging in te trekken. Ik nam afscheid van Carlo en liep terug naar mijn vrienden, waar ik naast Xavier ging zitten. Hij merkte natuurlijk meteen dat er iets mis was.
“Leona?”¯
“Hmm?”¯
“Is er iets?”¯
“Nee.”¯
“Kom op, ik ken je beter dan dat.”¯
“Ik heb iets stoms gedaan.”¯
“Wat dan?”¯
“Dat kan ik je niet vertellen.”¯ Hij wilde nog iets zeggen, maar de tweeling stond op en gebaarde dat het tijd was. “Ik moet gaan.”¯
“Is goed. Zie ik je tijdens de lunch?”¯ Ik beet op mijn lip.
“Ik denk het niet.”¯
“Vanavond dan?”¯
“Is goed.”¯ Ik volgde de tweeling door de deuren van de grote zaal en we liepen naar de vierde verdieping.
Ik was het hele Carlo-probleem al snel vergeten, toen we door de donkere gang liepen. Ik zag geen hand voor ogen en het ergste was nog: Ik was bang in het donker. Normaal gezien zou ik dat nooit toegeven aan de tweeling, maar toen ik struikelde en keihard begon te gillen toen ik iets harigs langs mijn been voelde gaan, moest ik het wel opbiechten aan de jongens. De tweeling begon keihard te lachen.
“Er is niets engs aan.”¯ Hoorde ik een van hen zeggen, ik kon niet met zekerheid zeggen wie het was, maar ik dacht George. Ik voelde opnieuw iets harigs langs mijn been glijden en sprong achteruit, waardoor ik tegen een van de jongens aan botste.
“Sorry!”¯
“Geeft niet.”¯ De rest van de weg werd zwijgend afgelegd. We eindigden ergens tussen de rotsen, die een eindje van het dorp af lagen.
“Goed, waar eerst heen?”¯ Vroeg ik.
“Zonko’s.”¯ Zei de tweeling tegelijk. Katja en Alicia hadden me verteld wat ze Xavier wilden geven, dus dat was niet moeilijk. De tweeling wist ook precies wat ze hem wilden geven, maar ik had geen enkel idee wat ik moest kopen. Mijn blik viel op een gegeven moment op een klein winkeltje, naast een groezelig uitziend café.
“Ik zie jullie zo wel. Ik ga daar even binnen kijken.”¯ Ik liep het winkeltje in en keek om me heen. Er was van alles te zien. Van hoge kasten gevuld met boeken, tot glinsterende sieraden bij de toonbank. Ik liep naar een van de kasten, waar een boek in het oog sprong. Het had een rood met gouden kaft. Ik haalde het uit de kast en sloeg het open. In plaats van tekst, verschenen er foto’s en bewegende beelden. Tot mijn schrik zag ik mezelf, hand in hand met Xavier.
“Dat is een heel bijzonder boek, wat je daar hebt.”¯ Ik draaide me geschrokken om en kwam oog in oog met een vrouw van een jaar of vijftig.
“Wat is het precies voor boek?”¯ Vroeg ik.
“Het laat degene die het vast houdt zijn of haar grootste dromen en verlangens en zijn of haar mooiste herinneringen zien.”¯ Ik keek nog eens naar het boek en bladerde door. Ik zag mezelf bij de Wemels thuis, bij het meer samen met Fred en George en ik zag mezelf samen met Xavier, terwijl we samen lachten in de leerlingenkamer. Ik wist zeker dat dit het perfecte cadeau was. Ik rekende het boek af en liep de winkel uit, op zoek naar de tweeling.
De volgende dag stond ik vroeg op en, na samen ontbeten te hebben, liep ik met Xavier naar het zwerkbalveld. Ik was blij dat Katja en Alicia de versieringen deden, want ik vond het altijd leuk om mee naar de zwerkbaltraining te gaan.
“Ik snap niet dat je hier je hele dag wilt verdoen.”¯ Zei Xavier tegen me. Hij was chagrijnig, omdat Olivier een extra lange training had gepland op zijn verjaardag.
“Hoe bedoel je, mijn tijd verdoen? Ik vind het juist leuk om naar trainingen te komen kijken.”¯
“Ik snap dat mijn broer compleet bezeten is van zwerkbal, maar om nou een hele zaterdag te gaan trainen?”¯ Ik grinnikte alleen maar. De training was lang en, ongetwijfeld, vermoeiend. Gelukkig hadden Angelique en Miranda (de zoeker) daar over nagedacht en hadden ze mevrouw Pleister gevraagd om daar iets voor te regelen. Iedereen, behalve ik en Xavier, snelde naar het kasteel, om te helpen met de laatste voorbereidingen. Ik dwong Xavier om eerst naar de grote zaal te gaan en wat te eten, voor dat we naar de leerlingenkamer gingen. Alicia en Katja voegden zich bij ons en toen we bijna klaar waren met eten, stond ik op en zei ik tegen Xavier dat hij even op me moest wachten als hij klaar was met eten. Het leek hem niet op te vallen dat onze afdelingstafel opvallend leeg was. Ook het groepje leerlingen bij de deuren van de grote zaal viel hem niet op. Ik liep snel op het groepje af en gebaarde dat ze me moesten volgen. Olivier en James wachtten bij het portret op ons en namen Monika, Mateusz, Denny, Lars en Carlo mee naar binnen, terwijl ik terug naar de grote zaal rende. Even later liep ik opnieuw de trappen op, richting de leerlingenkamer. Dit keer met Alicia, Katja en Xavier.
“Verassing!”¯ Klonk het zo gauw we door het portretgat klommen. Er verscheen een brede grijns op Xavier’s gezicht.
“Wie heeft dit bedacht?”¯ Vroeg hij lachend. Alicia en Katja duwden mij naar voren en riepen dat het allemaal mijn idee was. Xavier lachte en ik grijnsde.
“Gefeliciteerd!”¯ Ik sloeg mijn armen om zijn hals en gaf hem een kusje op zijn wang. “Je cadeau ligt nog op mijn slaapzaal, dus dat krijg je straks.”¯ Ik stapte bij hem vandaan zodat alle anderen hem konden feliciteren.
Het feest was supergezellig. Iedereen lachte en danste. Een heel aantal zevendejaars (en hier en daar ook een paar vijfde- en zesdejaars) waren dronken, iets waar ze de volgende dag behoorlijk spijt van zouden krijgen. Ik liep naar mijn slaapzaal en pakte het boek dat ik voor Xavier had gekocht. Ik speurde de leerlingenkamer af en vond hem uiteindelijk ergens in een hoek van de ruimte, druk in gesprek met de tweeling. Ik rende op hem af en sprong op zijn rug.
“Ik heb je cadeau.”¯ Grinnikte ik, waarna ik me van zijn rug liet glijden en hem het pakje in zijn handen duwde. Hij maakte het open en keek me verbaasd aan.
“Een boek?”¯ Vroeg hij verbaasd. Ik grinnikte en legde hem uit wat het boek deed.
“Sla het eens open.”¯ Hij deed wat ik vroeg, maar sloeg het toen meteen weer dicht. Maar niet voor dat ik een glimp van een bekende bos haar opving. Ik keek hem vragend aan, maar hij wendde blozend zijn blik af. Ik wilde wat zeggen, maar iemand greep mijn arm en begon me naar de jongensslaapzaal te trekken. Ik keek wie me mee trok en was absoluut niet verbaasd toen het George bleek te zijn. Toen de deur van de slaapzaal achter ons dicht viel, draaide hij zich om.
“Waarom heb je Carlo uitgenodigd? Hij staat al de hele avond met Monika te praten! Ik krijg er geen woord tussen!”¯ Ik ging op Xavier’s bed zitten en keek naar George.
“George het spijt me zo! Ik had hem al uitgenodigd voor ik er erg in had!”¯ Hij bleef heen en weer lopen.
“O wat haal ik me ook in mijn hoofd? Ik kan toch nooit op tegen Carlo- ik ben zo perfect als maar zijn kan- Kannewasser?”¯ Ik was geschokt dat George zoiets zei, maar ik wilde hem niet nog bozer maken door tegen hem in te gaan en liet hem lekker doorrazen. Nadat hij een tijdje had doorgezeurd over de minpunten van Carlo, kalmeerde hij uiteindelijk toch. “Sorry. Ik liet me even gaan.”¯
“Is niet erg. Maar je snapt toch wel dat ik hem uit moest nodigen? Hij is een vriend van Xavier, en als ik hem niet uit had genodigd had ik me alsnog schuldig gevoeld.”¯ Ik dacht even na en besloot toen dat ik Carlo af zou proberen te leiden. Ik wilde George net vragen of hij mee ging naar beneden, toen de deur open ging en Xavier binnen kwam.
“George, Fred is op zoek naar je.”¯ George knikte en liep de slaapzaal uit en Xavier wendde zich tot mij. “Dank je.”¯
“Het was niets.”¯
“Zeg niet dat het niets is, want Katja en Alicia hebben me verteld dat jij bijna alles hebt geregeld.”¯ Ik werd een beetje rood en staarde naar de grond voor mijn voeten.
“Ik hoop dat je het feest leuk vindt.”¯ Zei ik zachtjes. Ik hoorde hem zacht lachen.
“Leuk? Ik vind het geweldig! Ik heb geen idee hoe ik je moet bedanken.”¯ Ik glimlachte en keek op.
“Je hoeft me niet te bedanken. Daar zijn we vrienden voor.”¯ Hij omhelsde me en samen liepen we de trap af, terug naar de leerlingenkamer.
Ik keek de leerlingenkamer rond en zag dat die nu grotendeels leeg was. Mateusz, Denny, Lars en Fred zaten aan een tafeltje, druk in gesprek over de aanvallen op Cas en Stella. Katja, Angelique en Alicia hielpen James en Felicia met het opruimen van de troep, terwijl Olivier zijn bezem gebruikte om bij de slingers aan het plafond te kunnen komen. Monika en George zaten op een van de banken bij het haardvuur te lachen om iets. Verder zat er nog een groepje vierdejaars, die een laatste potje knalpoker aan het spelen waren. Ik grinnikte toen de kaarten ontploften en de wenkbrauwen van de jongen die aan de beurt was verschroeiden. Al met al was het een geslaagd feest. Ik onderdrukte een geeuw en liet me op de andere bank voor het haardvuur vallen, al snel gevolgd door Xavier. Na een tijdje vertrokken Monika, Mateusz, Denny en Lars naar hun eigen afdelingen en gingen de rest van de Griffoendors naar bed. Ik onderdrukte een geeuw en glimlachte toen ik Xavier zacht hoorde snurken. Ik sommeerde een kussen en deken voor hem en ging toen zelf naar mijn eigen slaapzaal, maar niet voordat ik een kus op zijn voorhoofd drukte.
“Slaap lekker, Xavier.”¯ Fluisterde ik, voor ik de trap naar de slaapzaal op klom en in mijn bed kroop.
Reacties:
geen commentaar
alleen...
goed geschreven