FanFic.nl

Crystal Lies The Hollow Truth

3# A rose always will be a rose.

Rosanne:
Het was rond 10 uur toen we na lange leste bij de boerderij aan kwamen. De boerderij was erg groot binnenin was het warm en gezellig.

Pas tegen de middag gingen we met z’n alle naar het strand. Kinderen speelde in het water en gilde het uit van de pret. Het bracht een nostalgisch gevoel naar boven. Ik liep over het zand en voelde ze zoute zeelucht over mijn wangen strelen. In gedachte verzonken droeg de wind me verder naar grote met mos bedekte rots blokken. De zee sloeg tegen de rotsen aan en ik voelde kleine spettertjes water. Met veel moeite en schaafwonde lukte het me om erop te klimmen. Het uitzicht was prachtig. Ik was ongeveer 2 meter boven het water. Toen ik naar beneden keek rilde ik. Ik keek om me heen naar een gemakkelijk plekje en ging zitten, uitkijkend over de zee. Ik doezelde in. ‘hea Marten, kijk dan’ een klein meisje met donker haar en donkere ogen spetterde in het water. Haar grote broer had zijn ogen gevestigd op haar met ogen van een havik. De jongen, Marten was ongeveer 2 jaar ouder dan het meisje. Het beeld vervaagde en ik zag het zelfde meisje alleen iets ouder een jaar of elf twaalf, in haar handen had ze een envelop met een vuurrode zegel. Haar broer stond met zijn voeten in het water en aaide zijn zusje trots over haar hoofd. Ook dit beeld vervaagde en ik werd wakker. Het was afgekoeld maar er speelde nog steeds kinderen in de zee. Uit mijn ooghoeken zag ik iets bewegen en keek om.
De jonge man die ik eerder had ontmoet stond achter me en keek me argwanend aan. ‘Rose’ vroeg hij, ik keek naar hem en hij keek naar mij en voorzichtig verschoof ik mijn voet. Ik opende mijn mond om te reageren toen ik uitgleed en viel, richting de rotsen onder mij.

Vilijn:
in een reflex greep ik naar haar om te verkomen dat ze viel, met een verbazende snelheid trok ik haar naar me toe en we vielen om op de bemoste rotsen. Een zacht kreetje ontsnapte aan haar lippen toen de puntige rotsen zich in haar schouder boorde. En toen lagen we daar, roerloos en te veel verward om iets te zeggen totdat Rose haar mond open deed ‘mijn naam is Rosanne maar je mag me best wel Rose noemen hoor’ zei ze moeizaam terwijl ze kreunend overeind kwam. Ik knipperde met mijn ogen maar realiseerde me meteen dat dit geen punt was, Rosanne was gewoon Rose. Ik stak mijn hand in mijn zak en haalde daar Rose’s amulet uit en gaf dit aan de verbouwereerde Rosanne. Die dit met trillende handen aan pakte. Lichtjes gloeide de slangen rood, ze zette grote ogen op. ‘is dit magie’ vroeg ze met ingehouden adem. Ik knikte geheimzinnig en bood aan het om haar nek te hangen.

Reacties: