FanFic.nl

Trip to hell!

33.Raped.

Doodsbang klampte je je aan Bill vast terwijl hevige snikken je mond verlieten. Je drukte je nagels hard in Bill's nek om jezelf nog beter aan hem vast te klampen. Zacht streelde Bill over je rug en door je haren zodat je een beetje zou kalmeren. Een zacht kusje werd op je haren gedrukt. Huilend fluisterde je 'Bill?' Bill antwoordde lief terug 'Yes, Keisha.' 'Why are you doing this to me?' de vraag was eruit voor je het wist. Bill antwoordde lief 'Cause we love you.' huilend haalde je je gezicht uit Bil'ls nek en onbegrijpend keek je hem aan. Hoe kon iemand nu uit liefde iemand anders verkrachten? Met een schorre stem fluisterde 'How can you...' Bill zei sussend 'There are a lot of girls who wants to be you right now. So don't be sad.' huilend schudde je je hoofd en ongelovig keek je hem aan 'How can it be that anybody loves this?' Bill fluisterde zacht 'There are so many reasons sweetheart.'
Minuten lang bleef het stil terwijl enkel je snikken weergalmde door de kamer. Bill's greep op jou verstrakte en hij trok je dichter tegen zich aan. Nog steeds streelde hij je sussend over je rug. Zacht werd je iets naar boven getild zodat je op gelijke hoogte met Bill kwam te staan, maar daardoor geraakte je niet meer met je voeten aan de grond. Heel zacht sloeg je je benen rond Bill's middel zodat je je beter kon vasthouden. Huilend legde je je hoofd op Bill's schouder terwijl hij zacht door je haren streelde. Bill fluisterde zacht 'Don't be afraid Keisha. Everything's gonna be okay.' huilend keek je Bill aan terwijl je fluisterde 'But I don't want this, I don't want to be...' je kreeg de woorden niet over je lippen. Bill drukte lief zijn lippen op je lippen, zacht draaide je je hoofd weg van hem terwijl je onhoorbaar mompelde 'Please, don't.' je verschool je hoofd terug in Bill's nek terwijl een luide zucht je lippen verliet. Waarin was je terecht gekomen?
Bill herpakte je zodat je niet op de grond zou vallen, zacht nam hij je benen vast en zette ze strakker rond zich. Daarna legde hij zijn handen zacht op je onderrug om je wat steun de bieden. Bill trok je dichter tegen zich aan en legde zijn hoofd dan ook op jouw schouder. Plots voelde je een hand langs je been glijden, meteen haalde je je hoofd uit Bill's nek en keek je naar wat er gaande was. Maar tot je ergernis kon je niks zien, het enige wat er gebeurde was Bill die heel zachtjes zijn benen een beetje ophief. Je legde je hoofd terug in zijn nek en sloot je ogen. Ergens hoopte je dat dit nu voorbij was, dat de jongens geen zin meer hadden in seks. Maar ergens wist je ook dat die kans heel klein was. Je voelde plots twee handen op je billen, zacht duwden ze je billen een beetje open. Geschrokken keek je op en bang keek je Bill aan terwijl je zei 'What are you doing?!' Bill keek je lief aan en zei enkel 'Be a big girl Keisha.' je ogen werden zo groot als schoteltjes toen je besefte wat dat inhield.
Oorverdovend begon je te gillen toen Tom langs achter in je gleed. Huilend probeerde je je los te maken uit Bill's greep zodat je je zou kunnen losmaken van Tom maar Bill hield je strak vast. Oorverdovend gilde je huilend 'Stop! You hurt me! Please I'm begging you stop!' Bill schudde zacht zijn hoofd terwijl hij zich naar je toe boog. Hij drukte zijn lippen op de jouwe om je gegil te dempen. Huilend probeerde je je gezicht af te wenden, maar Bill greep het vast en dwong je om je mond open te doen. Tom kwam dicht tegen je aanstaan zodat hij niet alleen dieper kon stoten maar ook omdat je anders naar beneden zou schuiven. Toen je uiteindelijk toch je mond had geopend liet Bill je gezicht los en nam hij je heupen vast. Hij trok je iets hoger en gleed dan in je. Huilend probeerde je jezelf los te maken van de tweeling maar niets leek te helpen. Hoe harder jij je verzette, des te harder stootte de tweeling in je. Huilend probeerde je te pijn te verbijten, maar het lukte niet. Nog nooit had je zoiets verschrikkelijk gevoeld, nog nooit had je zo hard gewenst dat je nooit bestaan had...

Haat, ontgoocheling, verdriet, angst het waren maar een paar van de vele gevoelens die er door je heen gingen. Nooit had je gedacht dat je dit zou moeten mee maken. Nooit had je ooit één seconde stil gestaan bij de de pijn die al die onschuldige slachtoffertjes van een verkrachting moesten doormaken. Niet alleen de fysieke pijn, maar vooral de mentale pijn die je langzaam kapot maakte. Duizenden onschuldigen slachtoffertjes van wiens naam een onbelangrijk detail was. Duizenden slachtoffers, misschien wel miljoenen. Allemaal getekend voor het leven, vervloekt voor altijd. Nooit werd er één seconde stil gestaan bij de vreselijke lijdensweg die zij hadden moeten doorstaan. De pijn, de angst,...het was verschrikkelijk.
Tranen blonken in je ogen. Het gekreun van de jongens op de achtergrond was niet meer dan een vage gebeurtenis. De pijn werkte verlammend waardoor je nog maar half besefte wat er gebeurde. Het leek was alsof je het niet zelf mee maakte, maar alsof het door iemand anders werd meegemaakt. Alsof je geest je probeerde te beschermen tegen de mentale klap. Maar dat kon het trauma dat je had opgelopen niet verhinderen. Een trauma dat je heel je leven met je mee zou dragen. Iets wat voor altijd deel van je zou uitmaken. Getekend voor het leven...net zoals al die duizenden anderen meisjes...een groep waar je nu onvoorwaardelijk deel van uit maakte...

Reacties zijn welkom!

Reacties: