FanFic.nl

Het einde der tijden.

Nietsnut.

Het motregent als ik slenterend op het schoolterrein op kom. Ik ben zeker tien minuten te laat, maar het zal me niks bommen. Langzaam loop ik de deur door, de gangen in. Mijn merkwaardige manier van lopen heeft een reden: ik kan een nonchalante indruk wekken en tegelijkertijd voorkomen dat ik met m'n kont op de grond val omdat ze net hebben gedweild. Waarom de schoonmakers dat niet na de lessen doen mag god weten.
Aan bijna elke hoek en gang in deze school heb ik wel een nare herinnering. De zachte muren die voor menig student alleen een leuke indruk zullen wekken geven mij de rillingen, nog erger dan bij het aanzien van de walgelijkste horrorfilm. In dat hoekje hebben ze mijn nieuwe mobiel gejat toen niemand keek, aan het eind van die gang heeft Frederique me een stomp gegeven toen ik haar in het gezicht spuugde. Ik zal het nooit weer doen, verzekerde ze me. En daar beneden in de theaterzaal.. daar hebben ze me gedwongen het podium op te klimmen en mezelf voor schut te zetten. Omdat ik het anders zou berouwen. Misschien vraag je je af waarom ik in vredesnaam buig onder het juk van die vuilakken. Ik zal het je zeggen: omdat er anders ergere dingen gebeuren. Die mensen zijn ziek in hun hoofd en ik ben door hen geinfecteerd. Je wil het loslaten en met een gezonde, goede blik naar de wereld kijken, maar keer op keer wordt die observatie overschaduwd door hen. Zij, die me keer op keer laten voelen dat ik waardeloos ben. Degenen die zeggen dat ik nooit gelukkig zal worden omdat ik geluk simpelweg niet verdien. Zij, die me mijn eer willen afnemen, puur alleen door woorden. Ik trek een spottende grijns. Het is ze gelukt. Hoera! Ik geef hen niet de schuld. Het is de mijne. Omdat ik liet zien dat ik zwak ben. Als men angst bij een ander ruikt, dan geeft dat een mens een zeker machtsgevoel. Je weet dat de ander dan voor jouw wil zal zwichten. Macht is verslavend en maakt je blind.

Ik geeuw en klop op de deur van het goede lokaal. De leraar begint te morren dat ik te laat ben. In mezelf glimlach ik. Waarom zou deze nietsnut zich nog aan iemand bewijzen? Van het etiket kom je toch nooit af. Zonder ook maar iets aan verklaring aan hem te geven loop ik de tafels langs en ontwijk ik handig Vera's poging om me onderuit te halen.
Ha, 1-0 voor Jeanny de Loser.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.