FanFic.nl

Lucky, this has been happened <--afgerond

2.2

Regina:
Gisteravond had ik nog een tijdje met Bill zitten praten. ik wist gewoon heel zeker dat er iets mis was met mijn zusje. het deed me veel pijn toen ik haar zo gezien had. alsof ze een heel ander mens was. niet meer mijn lieve, kalme, ietwat onhandige zusje.
ik was ook een beetje gaan twijfelen. zou het Tom wel lukken om een band te scheppen met Cill? ik hoopte het maar. Bill had gister nog gezegd dat we eigenlijk in hetzelfde schuitje zaten. beide hadden we onze bloedverwant waar het absoluut niet goed mee ging. en beide voelde we ons daarover verrot. Bill had gezegd niet de moed op te geven. we hadden elkaar nog en dat was waar. met Bill aan mijn zijde zou de wereld nog net niet helemaal vergaan.

Het was nu elf uur in de ochtend en ik lag klaarwakker in bed. geen zin om verder uit te slapen. Bill was ook wakker geworden door mijn gedraai en keek me nu met kleine slaapoogjes aan. 'sorry voor het wakkermaken.' zei ik. 'hé, niet erg hoor. als ik jou gezichtje 's ochtend zie is het niet erg om wakker te worden. dan weet ik tenminste dat ik niet in een droom leef.' ik giechelde en gaf Bill een kusje op zijn neus waarna ik opstond om me aan te kleden.

'Goedemorgen!' riep ik opgewekt naar de mensen die vanuit de verte naar ons toe gelopen kwamen. we zouden vandaag met zijn allen door de stad heen gaan lopen en ergens lekker gaan lunchen.
'goedemorgen?' mompelde Georg. 'ja, goedemorgen! het is toch nog morgen?' vroeg ik vrolijk maar Larissa legde haar vinger voor haar mond. 'Georg is een beetje moe nog. mijn ouders hebben ongeveer 4 uur lang een kruisverhoor gehouden.' ik begon te lachen en Georg kreunde chagrijnig. 'wacht jij maar kleine etterbak! wacht maar totdat je Simone kent.' Bill en Tom maakte beide gelijk een verontwaardigd geluid en ik begon te giechelen. 'Wat is er zo erg aan onze moeder?' vroeg Bill en Georg lachte scheefjes. 'jullie moeder is nog erger omdat zij het makkelijk volhoud om een hele dag lang over van alles te kletsen. serieus, dat jullie daar niets van door hebben. al zou het voor Bill een logische verklaring zijn.' Bill keek zijn vriend een beetje beledigd aan maar ik porde hem al in zijn zij waardoor hij begon te lachen. 'ja oké, je hebt een punt.'

Gustav en Lilly kwamen even later aan bij ons hotel en niet veel later volgde Cilla. je zag Tom gelijk al een benauwd gevoel krijgen en ik plantte mijn elleboog in zijn maag. 'relax een beetje.' mompelde ik.
we liepen gezamenlijk naar de stad toe en waren ondertussen vrolijk aan het kletsen. Tom was naast Cilla gaan lopen en knoopte eindelijk een klein gesprekje aan.

'hierheen Bill!' werd er geroepen door Larissa en ik trok mijn vriendje haastig mee een winkel in. Bill kreeg gelijk een grote glimlach toen hij binnen was en we begonnen vrolijk door de rekken heen te rommelen. al snel hadden de meiden en Bill al wat gevonden en liepen we naar de pashokjes. 'jullie, zitten, kijken, beoordelen.' commandeerde ik Gustav, Georg en Tom die daar geen moeite me bleken te hebben en gingen zitten in de fortuilles. snel liepen we allemaal de pashokjes binnen. ik trok Bill mee mijn pashokje in.

om de haverklap kwam er dus wel iemand een pashokje uit en beoordeelde de jongens de kleding. eigenlijk hadden we er niet veel aan want bijna bij alles zeiden ze wel dat het goed stond.
'Cill! ga jij ook nog iets passen?!' riep ik maar Cilla schudde haar hoofd. 'nee, ik heb niets nodig.' antwoordde ze zachtjes. ik zuchtte diep. ze had tot nu toe al alles wat we haar voorgehouden hadden afgewezen. 'kom op Cill, je gaat minstens dit shirtje passen!' zei Lilly die haar meetrok een pashokje in. Cilla stribbelde nog tegen maar zat even later al in het pashokje.

Lilly:
ik trok het shirt van Cilla over haar hoofd heen en gaf haar het shirtje wat ik voor haar uitgekozen had aan. maar mijn ogen bleven even hangen op haar lichaam. 'Cill, hoe kom je hier aan...' fluisterde ik zachtjes toen ik de blauwe plekken op haar armen en buik zag. 'het is niets.' antwoordde ze snel en pakte een shirt met lange mouwen van een kledinghaak. 'ik ben gewoon gevallen een paar keer.' ze trok het shirt over haar hoofd heen en de plekken waren niet meer zichtbaar. 'wil je alsjeblieft niets zeggen tegen de anderen? ze maken zich anders nog echt zorgen.' fluisterde ze. ze moest eens weten. natuurlijk maakte we ons zorgen over haar! maar ik knikte alleen en Cilla glimlachte flauwtjes. 'dank je.' zei ze.

nadat we geshopt hadden zaten we nu op een terrasje waar onze bestellingen werden gebracht. 'lekker, eten!' zei Georg en ik begon te lachen. 'jullie hebben altijd honger, niet?' van vier kanten kwam er een ja.
na de lunch liepen we nog een cd winkel in aangezien de jongens daar nog wilde kijken. er werden een paar cd's gekocht en hierna gingen we weer verder met winkelen.

Het was nu vier uur en we zaten allemaal in de hotelkamer van Bill, Tom en Regina. Cilla was weggeroepen om haar moeder te helpen en zou zo meteen weer langs komen. 'en toch klopt het niet hoor!' zei Regina. 'ik heb mijn zusje nog nooit zo gezien.' we waren over Cilla aan het praten en over haar conditie.'ze is erg afwezig.' merkte Gustav op. 'en dat verhaal dat ze continu word weggeroepen terwijl er bijna niets is met jullie moeder klopt ook niet.'
Regina knikte. 'en het was ook al zo vreemd dat ze net niets wilde passen in de winkels. normaal vind ze dat juist geweldig.' ik knikte.'eh... in het pashokje toen ik haar meetrok heb ik ook nog wat gezien. Reg, jij vertelde toch van die blauwe plek of zoiets?' Regina knikte. 'wel, het is er niet één. ze heeft er een hele boel. dat kan niet alleen komen door "gevallen" te zijn. de meeste plekken waren nog vrij nieuw.' Larissa keek me geschrokken aan. 'er is echt iets.' zei ze. op dat moment hoorde we iets vallen en draaide we onze hoofden om naar de deur. Cilla stond daar verstijfd in de deuropening.

'en dit noemen zich dan vrienden. achter je rug om praten ze over je.' zei ze met haar hoofd naar de grond te gericht. haar stem was kil en verwrongen. 'we praten niet achter je rug om Cill, iedereen kan het zien.' zei ik. Cilla hief haar hoofd op en haar ogen stonden vol van verdriet en woedde. ' wat kan iedereen zien?! er is niets!' Regina stond nu op. 'er is wel iets zusje, die blauwe plekken bewijzen al genoeg. evenals je andere verklaringen en je uiterlijk!' paniek. dat was er nu te zien bij Cilla. 'LAAT ME MET RUST!' riep ze hard. 'laat me met rust, er is niets! niets wat jullie aangaat!' Regina deed een stap naar voren en Cilla stapte snel naar achteren van haar zusje weg. 'Cilla,je kan ons gewoon vertellen wat er is. we zijn hier ook voor jou.' Tom was nu ook opgestaan en mompelde zachtjes dat we niets meer moesten zeggen. toch deed Regina dat niet en bij Cilla barste de bom. 'IK HOEF NIETS TE VERTELLEN! ALS JULLIE HIER NIET WAREN GEKOMEN WAS ER OOK NIETS! EN WAAROM ZOU IK JOU WAT VERTELLEN. JE MOET UIT MIJN BUURT BLIJVEN VOOR JE EIGEN BESTWIL.' Regina was helemaal wit weggetrokken. 'rot toch allemaal op...' fluisterde Cilla nu zachtjes met tranen over haar wangen. ze draaide zich om en rende de hotelkamer uit. Tom keek ons paniekerig aan en rende haar achterna.
Bill stond op en liep nu naar Regina en sloeg een arm om haar heen en trok haar dicht tegen zich aan. zachtjes begon ze te huilen en ook Larissa hield het niet droog. Gustav trok mij ook dicht tegen zich aan. 'waarom...' huilde Regina. 'waarom?'

Tom:
ik probeerde ze te waarschuwen! ze hadden niets meer moeten zeggen. dit was teveel voor haar! maar zoals te verwachten kon Regina zich niet inhouden. met als gevolgen dat ik nu achter Cilla aan rende. de straat op, weg van het appartement, weg van de groep.
ze kon tot mijn verbazing ontzettend hard rennen. iets wat voor mij nu in het nadeel werkte.
ik probeerde goed op de omgeving te letten. ik wist vrij zeker dat ik op de terugweg wel een stuk zou verdwalen. mijn ogen namen kleine details op in de omgeving terwijl ik achter Cilla aanrende en mensen probeerde te ontwijken die geschrokken aan de kant gingen voor ons.
ik zag haar een paar meter voor me iets uit haar zak halen. ze keek er terwijl ze rende even naar en gooide het vervolgens vloekend weg. ik hield even halt om het voorwerp op te pakken. haar mobieltje? waarom zou ze die weggooien? ik bekeek het display naar de gemiste oproep. toen ik de naam in het beeldschermpje zag staan stokte mijn adem. even was ik compleet overdonderd. vervolgens kwam er een adrenaline vlaag in me op en rende ik met al mijn kracht zo vlug ik kon naar het huis van de persoon op het schermpje. dit was fout... heel fout...

Reacties:

duracelkonyn zei op 11 sep 2010 - 21:40:
en nu snel verder jij!


x

MyReflection zei op 10 sep 2010 - 9:25:
Wie is het?
Nu moet ik ook zorgen dat ik heel snel naar school ga, anders kom ik te laat.
Maar dit is geweldig.
Moest het toch even zeggen.
x Kirsten.

dreamerangel zei op 8 sep 2010 - 17:01:
whii ik weet van wie die naam is!
mhiiii ^^
echt Tom heeft echt een flutconditie
of zijn kleren zijn gewoon te zwaar!^^
snel verder <3 ^^

xxx