FanFic.nl

When summer ends. ~ Fernando Torres.

06.

Avery Corlisto

Ik hield Ricardo’s t shirt vast en snikte verder. Ik stopte en Ricardo had nog steeds zijn armen beschermend om me heen geslagen. Langzaam liet hij me los maar keek nog steeds waakzaam toe. Olalla liep op me af en voor dat ik het wist zat ik in de hoek met een bloedneus. Boos duwde Fernando Olalla weg en hurkte voor me, terwijl Ricardo boos op ons af liep en hem opzij duwde. ‘Laat haar met rust. Je hebt haar al genoeg aangedaan.’ Sist hij en hielp me met opstaan en gaf me een zakdoek. Ik keek nog even over mijn schouder en liet de verbaasde Fernando achter en stapte in de auto van Cesc en ging naast Milano zitten terwijl Ricardo naast Cesc ging zitten. ‘Moet ik vanavond bij je blijven?’ vroeg Milano. ‘Nee, Ricardo is er toch. Aangezien hij bij mij logeert.’ Zei ik zachtjes. Milano knikte en zette ons af bij mijn appartement. Ik stopte de sleutel in de deur en liep naar binnen gevolgd door Ricardo.

Ik liet me op de bank vallen en zette de tv aan, ah fijn, een jank film. De Titanic was erop. Ik pakte een deken en nestelde me zonder iets te zeggen tegen Ricardo aan. Rose sprong het schip weer op op zoek naar Jack. Het schip zonk, en Jack en Rose waren nog in leven, tot dat Jack bevroor en Rose hem los liet en af liet dwalen diep in de eindeloze koude zee. Ik snikte. Wat een prachtfilm was het ook. ‘Waarom huil je nou?’ vroeg Ricardo terwijl hij me een zakdoek aan gaf. ‘Het is zielig, om zo je dierbare te verliezen.’ Zei ik en zucht. ‘Ja, dat is wel zielig ja.’ Zucht Ricardo en drukte me dichter tegen zich aan. Wat kon mij het schelen, ik kon alleen maar janken, en mezelf uit schelden in de spiegel, en Ricardo was mijn beste vriend. De film was afgelopen en ik zette de tv uit terwijl ik nog bleef liggen tegen Ricardo aan. ‘Wist je onze eerste ontmoeting nog?’ vroeg Ricardo opeens. ‘Ja.’ Lach ik. ‘In de bibliotheek, jij stond aan de ene kant en ik de andere. Tot dat ik een boek weg duwde en die voor jouw voeten viel.’ Lacht Ricardo. ‘Ja.’ Zucht ik. ‘Je wist niet eens dat ik DE voetballer was.’ Zei Ricardo. ‘Moest dat dan? Ik was toen toch verliefd op je.’ Mompel ik. Ik hoorde hem niet meer praten. ‘Je.. je was..-‘ ‘Ja. Verliefd.’ Zei ik en rol met mijn ogen. ‘Waarom had je dat niet gezegd?’ zei hij verbaasd. ‘Ik studeerde, en wist dat ik snel naar Italië ging. En dat jij in Brazilië woont en ik in Italië. Dat ligt zo ver weg uit elkaar.’ Zei ik. Ricardo zweeg. ‘Lach me maar uit nou.’ Zucht ik en stond op en liep naar de slaapkamer. ‘Weltrusten, Ricar.’ Hij zat nog steeds zwijgend op de bank. Ik trok mijn t shirt uit en gooide die op de stoel en wou mijn bh uit doen toen ik plots twee handen op mijn rug voelde. ‘Ik was ook verliefd op jou.’ Fluisterde hij in mijn oor. Ik huiverde en langzaam draaide ik me om. Hij keek me zo medelevend aan. Zucht. Ik ging in stilte op mijn bed zitten en later kwam Ricardo naast me zitten. ‘Hadden we het allebei voor elkaar verzwegen?’ zei ik. ‘Ik denk het. Je verdient veel beter dan Fernando, Avery.’ Zei Ricardo. Ik draaide me hoofd en ademde snel. Ik voelde nog steeds een lichte tinteling als hij me aanraakt. Had ik het dan nooit door? Tussen wie moet ik nou kiezen? Ricardo duwde me langzaam naar achter en drukte zijn lippen op die van mij. Ik versteende, maar antwoordde zijn kus, en legde mijn handen op zijn blokjesbuik onder zijn shirt. Ik voelde me van de wereld zweven, het was zo apart. Ik trok zijn shirt uit over zijn hoofd terwijl Ricardo met een wip mijn bh sluiting los had en hem in de hoek gooide. Ik trok aan zijn riem en zoende hem gewillig verder terwijl onze broeken op de grond terecht kwamen en we onder de dekens lagen en onze kus stopte. Met een glinstering in zijn ogen keek hij me aan en streelde mijn wang. Ik knik en Ricardo haalde wat uit zijn broekzak en kwam later weer terug. Hij was zo voorzichtig, zo lief en ongerust dat hij me zeer deed. Maar dat deed hij niet. Ik moest aan de dag denken toen Fernando en ik het bed hadden gedeeld. Het was magisch. Maar dit ook, op een andere manier. Ik trok zijn boxershort uit en Ricardo mijn slip en het kon maar niet ophouden. Alsof de vonken er van af vlogen lagen we in elkaar verstrengeld. Was dit goed? Liet ik me niet mee dwalen met mijn verdriet? Ik zette mijn nagels zijn rug terwijl ik zijn naam riep.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.