FanFic.nl

perseverance

Perseverance [19]

Omdat het zolang geleden is, even het laatste stukje van het vorige hoofdstuk:

‘Wacht!’ roept hij met zijn vettige kop. ‘Ik wil alleen vrienden zijn!’ grijnst hij, als hij ziet dat hij onze aandacht heeft. Ik zie gewoon in zijn zwarte ogen de snode plannen glinsteren. Zonder hem nog een blik waardig te gunnen draai ik mijn hoofd weer om. Ik giechel als Bill op zijn reactie fluistert: ‘ Bitte lass uns keine freunde bleiben

We zitten zoals altijd de woensdag namiddag samen, en zoals altijd bij de tweeling thuis, in de woonkamer, twee aan twee in een zetel, en Georg alleen, aangezien we oneven zijn. (Ik had nog zo voorgesteld om alleen te gaan zitten, kwestie van plaatsinneming etcetera, maar ze begonnen alle vier gelijktijdig mijn voorstel tegen te strijden, dat ik meteen gehoorzaam naast Gustav in de zetel was gaan zitten) Nu staren we allemaal een beetje ongemakkelijk naar elkaar, omdat Tom daarnet snugger had opgemerkt dat het vandaag wel eens de laatste keer kan zijn dat we bijeenkomen in de komende twee weken. Na een tijdje springt Bill enthousiast recht en roept -letterlijk- dat hij en Tom iets belangerijks vergeten zeggen zijn. Tom kijkt hem met hoog opgetrokken wenkbrauwen aan en zegt dan; ‘We gaan toch niet trouwen? Of heb ik iets gemist?’
Bill rolt overdreven met zijn ogen en geeft dan een veelbetekende blik.
‘Oooohja!’ zegt Tom, blijkbaar is nu alles duidelijk, ‘had dat dan eerder gezegd, Bill en ik hebben een nieuwe tekst geschreven’
‘Tooooooooooom! Ooit al gehoord van de woorden subtieliteit en verassing ?’
‘Oh, ik wist niet dat een nieuwe songtekst in een muziek band een verassing was’
Bill doet zijn mond open om een tegenwoord te werpen, lijkt dan te beseffen dat er wel nog logica zit in de droge opmerking van Tom, en gaat dus maar terug verslagen gaan zitten in de zetel, met zijn armen gekruist. Nog geen 2 seconden later trekt hij zijn wenkbrauw op, en vraagt in het algemeen; ‘Wat is dat raar geluid? Heeft onze buurman een nieuw blaasinstrument gekocht ofzo?’
‘Nee’ antwoord Gustav, terwijl hij met zijn ogen rolt en met zijn vinger wijst naar Georg, ‘Hij is de oorzaak van het ongemak’
Ik kijk naar Georg en begin spontaan te giechelen, het is ook zo’n grappig zicht: Georg ligt op de bank met zijn knieën opgetrokken en zijn gezicht verstopt in zijn armen, om zijn lachbui te smoren. Aan het geluid rondom mij snap ik dat de rest het ook grappig vind, en even zijn we allemaal gefascineerd door het geluid dat hij produceert, tot wanneer Gustav snugger opmerkt dat hij die tekst van de tweeling wel eens wilt lezen.
‘Ja’ geef ik hem gelijk, ‘Ik wil die ook wel eens lezen.’
‘Oke’ antwoord Bill, ‘als jullie zo aandringen’ probeert hij onverschillig te doen, maar aan zijn ogen kan ik zien dat hij vol adrenaline zit om het aan ons te tonen. Uiteindelijk komt Bill terug met de tekst, en is Georg ongeveer gekalmeerd.
‘Waar bleef je nou zo lang?’ vraagt Tom, ‘Een spiegel tegen gekomen misschien?’
Tot onze verbazing knikt Bill met zijn hoofd, in plaats van een tegenwoord terug te werpen.
‘Ja’ zucht hij op zijn typische drama manier, ‘en ik ben tot de conclusie dat ik zo niet langer meer door het leven kan gaan.’
‘Ja, ik vond altijd al dat je plastische chirurgie moest doen’ onderbreekt Georg hem, nog steeds half lachend van daarnet.
‘Zo bedoel ik het niet Listing! Ik heb het over mijn hí í r’
‘Ooh, je bedoelt dat pluizige zwarte ding op je hoofd!’
‘Oh..’ Bill zet een blik op waardoor je hem gewoon mí²et knuffelen. ‘Valt het dan zo op? Ik bedoel..-’
‘Mein Gott, nee!’ onderbreekt Gustav hem. ‘Tom, pak die tekst af van Bill en geef hem aan mij, ik wil niet wéér een gesprek over zijn haar aanhoren.’
‘Maar maar..’ probeert Bill nog, maar tevergeefs, zijn protest werd deze keer onderbroken door Georg die scandeert; ‘Voorlezen! Voorlezen!’
Gustav schraapt even zijn keel, en begint dan; du bist das ’ en dan stopt hij, en laat hij zijn ogen over de regels glijden. Af en toe wacht hij om in een giechelbui uittebarsten, of om een handgebaar naar Georg te tonen als hij met een zeurderige stemmetje roept; ‘Gust-aaav, ik wil ook eens lezen! Gust-aaaav, waarom is het zo grappig?’
5 opmerkingen later zegt Gustav: ‘Jaja, het is al goed!’ en als hij net zijn blad aan Georg wilt geven, grits ik het uit zijn handen om het te lezen. Kan ik er aan doen dat ik veel te nieuwsgierig ben?
Als ik klaar ben met lezen zet ik grote ogen op.
‘Bill. Tom.’ Kondig ik aan, ‘Dit. Is. GENIAAAAAL!’ en ik spring op om Bill plat te knuffelen (hij had nog steeds die zielige blik in zijn ogen, waarschijnlijk was die arme jongen nog steeds aan het denken aan zijn haar.)
‘Hum’ kucht Tom even, en hij wijst naar zichzelf. ‘Ik heb ook meegeholpen met die tekst?’
‘Oh.’ Ik word rood. Ik heb nog nooit Tom een knuffel gegeven. Alleen Bill. ‘En?’ Tom kijkt mij met opgetrokken ogen aan. Komaan Fien, verman ik mezelf, en ik open mijn armen om Tom ongemakkelijk te omhelzen. Het is alsof mijn vetlagen opeens vertienvoudigd zijn en Tom alles kan voelen met die twee armen rond mijn middel. Maar goed, uiteindelijk wordt onze omhelzing onderbroken door Georg die luid stampend naar ons was gekomen om het blad (dat ik blijkbaar nog vast had) uit mijn handen te rukken. ‘En. Nu. Mag. Ik!’ kijkt hij ons aan als een kind dat net te horen heeft gekregen dat het moet gaan slapen.
‘Wacht!’ zegt Tom.
‘Wat nou weer?’ vraagt Georg, duidelijk geïrriteerd omdat die arme nog altijd de tekst niet heeft kunnen doornemen.
‘Bill zal hem voorzingen, we hebben namelijk al een ritme enzo in ons hoofd. Oké Bill?’
Bill haalt zijn schouders op en begint te zingen;

du bist das was ich nicht sein will
du bisst lieber tot als bill
leck´mich doch danke ist nicht nötig
keine ahnung was es ist
was mich anpisst wenn du da bist
arschgesicht nimm´das nicht persönlich

ich rede nicht so´n scheiß wie du
steh´nicht auf die gleichen bands wie du
das ist ok für mich
aber tu mir nur diesen einen gefallen

bitte lass uns keine freunde bleiben
ist mir lieber wir können uns nicht leiden
niemals einer meinung sein
ist besser als sich anzuschleimen
lass uns lieber keine freunde bleiben

das ist doch ok für dich oder nicht
ohne typen wie dich und mich
wär´s doch langweilig

jeden tag muss ich dich seh´n
und die anderen dich versteh´n
du bist der geilste unter vollidioten
nietenketten und tattoo
mami läßt das alles zu Alle
dafür trägst du papis lange unterhosen

ich trage nicht so´n scheiß wie du
steh´nicht auf die gleichen frau´n wie du
das ist ok für mich
aber tu mir nur diesen einen gefallen

bitte lass uns keine freunde bleiben
ist mir lieber wir können uns nicht leiden
niemals einer meinung sein
ist besser als sich anzuschleimen
lass uns lieber keine freunde bleiben

Het eerste wat Georg zegt is; ‘Héééé! Gaat die tekst niet over die ene daar? Stefan?’
‘Goed zo’ zeg ik, waarop Gustav mij aanvult door sarcastisch in zijn handen te klappen.
‘Inderdaad Georg, en dat is allemaal goed en wel’ zegt Bill met gefronste wenkbrauwen, ‘maar, we hebben het nog niet over mijn..-’
‘FIEN!’ smeekt Georg,‘Haal hem hier weg, alsjeblieft! Hij gaat wéér een tirade over zijn haar beginnen.’
‘Oké!’ zeg ik doodleuk, waarna ik Bill bij zijn arm meetrek en naar de voordeur loop.
‘Hé! Waar trek je me naartoe?’ vraagt hij met grote ogen.
‘Naar de kapper natuurlijk, slimmie.’

Dankjewel voor de mensen die het tot hier hebben uitgehouden.
Ik ben jullie een heel, heel, heel grote verontschuldiging schuldig.
Ik was een tijdje uit mijn fanfic-routine, maar kijk, ik ben bijna helemaal terug. (Don't blame me op dit stukje, het is zo lang geleden dat ik er aan heb gewerkt dat het wel eens goed kan kunnen dat het crap is.)
Dus. ZO hard bedankt. enja. Vanaf nu lees ik iedereen zijn verhalen weer. Want weetje? Ik heb jullie zo gemist

Reacties: