FanFic.nl

Last Dance

<26>

De dag erna bracht ze haar middag door bij Free. In eerste instantie was ze naar hem gegaan om te vertellen over de brief, maar een half uur later praatten ze over Bill en over wat ze voor hem voelde. Hij schonk haar geen medelijden, noch trok hij zijn wenkbrauw op of noemde zware verwijten. Hij luisterde, stelde vragen en liet haar uiteindelijk antwoorden op haar eigen vragen. Hij vertelde over zijn eigen ervaringen, en stukje bij beetje voelde ze zich zekerder. Verliefd zijn was geen zonde, en er waren zoveel meisjes verliefd op Bill, dus van dat ene meisje meer zou hij geen probleem maken. Maar zij stond wel een heel pak dichter bij Bill, zowel letterlijk als figuurlijk.
De rest van de middagpauze aten ze appeltaart, die Free zelf gemaakt had, en speelden kaartspelletjes.
Al veel te snel was de middag voorbij en moest ze naar de les, maar ze besefte al bijna meteen dat dat Duits was. Samen met Free liep ze naar het lokaal. Juist daarom bleven Zara en het groepje rond haar stil, en dat vond Nona best.
Bij Duits kregen ze een nieuwe opdracht opgekregen. Ze moesten in de huid van een bekend, Duits persoon kruipen en een dagboekfragment en twee brieven schrijven.
‘Dan kiest Nona gewoon Bill Kaulitz, daar is ze toch zó’n geweldige maatjes mee.’ zei Zara op spottende toon. Nona besloot er niet op in te gaan. Zara wist niet dat Nona ondertussen niet meer zo afstandelijk tegenover Bill stond, maar dit was de uitgelegen kans om haar dat duidelijk te maken. Haar hand ging de lucht in.
‘Ja?’ vroeg Free en in zijn ogen fonkelde een vreemde speelsheid.
‘Ik zou inderdaad Bill Kaulitz als persoon willen, want Zara heeft gelijk, we zijn zo’n geweldige maatjes.’
Hij knikte even en kribbelde Bills naam achter Nona’s naam op de klassenlijst.
De rest van de Duitse les vloog voorbij zoals gewoonlijk, maar de domper kwam op het einde toen hij de klas vertelde van zijn plannen voor aankomende week. Een lerarenconferentie in Keulen.
Dat betekende anderhalve week geen les, en de tijd mochten ze opvullen met wat ze maar wilden.
‘Maar,’ voegde hij er op fluistertoon aan toe zodat de hele klas nieuwsgierig naar hem toeboog, ‘natuurlijk zou ik het leuk vinden als jullie voor mijn vak werkten. Vergeet niet dat ik vrijdag jullie opdrachten wil.’
Na een knipoog opende hij de deur en werkte de hele klas, op Nona na, de klas uit. Toen zij passeerde, hield hij haar tegen.
‘Vanaf nu moet je je problemen aan iemand anders voorleggen.’

Op de gang werd ze in het nauw gedreven door Zara en Erika.
‘Zozo, beste vriendjes met Goethals en Kaulitz zie ik.’ siste Erika en zette haar hand tegen de muur, keek uitdagend opzij en kauwde overdreven op haar roze kauwgummetje.
‘Ja, toevallig wel. Jaloers?’
‘Natuurlijk niet. Wie wilt er nu bevriend zijn met die anorexiagast?’ kirde Zara en beet op de zwarte nagel aan haar rechterwijsvinger.
‘Als ik me niet vergis, jij.’ mompelde Nona en leunde tegen de muur, die koud aanvoelde door de vezels van haar kleren door.
‘Je vergist je.’
‘Oh really?’ zuchtte ze in het Engels en duwde de arm van Erika weg zodat ze door kon lopen. Voor het eerst sinds het ongeval mocht ze weer mee dansen in de les en dat ging ze niet laten verpesten door die twee verbitterde ex-vriendinnen.
Ze trok haar trui al over haar hoofd in de gang, gooide alles haastig naar binnen in de kleedkamer en stapte de zaal in. De leraar begroette haar vrolijk en vroeg haar naar haar enkel, en glunderend als een kind op haar eerste verjaardagsfeestje vertelde ze over de vooruitgang die ze had geboekt.
De les ging langzaam voorbij en het gebeurde meerdere malen dat door de misstappen van Nona de hele groep moest stoppen. En buiten de blikken van de anderen viel het nog wel mee.
In de kleedkamer stond haar echter een onaangename verrassing te wachten. Haar kleren en rugzak lagen in de douche, en de kranen stonden open. Met andere woorden: alles was nat.
Met een zo neutraal mogelijke gezichtsuitdrukking viste ze het uit de douche en draaide zich toen om. Alle meisjes hadden een soort muur gevormd voor de deur, zodat ze niet naar buiten kon.
‘Jullie zijn zielig.’ zuchtte Nona. Het deed geen pijn meer, maar het irriteerde haar en maakte haar mateloos boos.
‘Ohja, zijn we dat?’ lachte Zara en leunde tegen de deur.
‘Ja, en jij vooral.’ bromde ze nu en vreesde dat ze te duidelijk liet doorschemeren dat zij haar zo op stang wisten te jagen. Dat was de bedoeling.
‘Waarom?’ Zara haalde haar wenkbrauwen op.
‘Omdat je jaloers bent op de vriendschap die ik met Bill heb, op het feit dat ik eerder een vriendje dan jij zal hebben, op het danstalent dat ik wel en jij niet heb en op mijn reactie op jouw plotse vijandschap. Want, lieve Zara, het doet me niets. En laat me nu door.’
Ze liet een verbouwereerde groep achter en nam van de gelegenheid gebruik om naar haar vroegere kamer te gaan en de weinige spullen van haar die er nog lagen, mee te nemen.

Een half uur later zaten haar kleren in de wasmachine, was ze gedoucht en aangekleed, droogde haar boekentas in de droogkast en lagen haar boeken en schriften op de verwarming. Ze sloot de deur en liep terug naar school, terwijl ze terugdacht aan wat Free gezegd had. Dat ze haar problemen zelf moest gaan oplossen.
Op zich was dat niet zo verwonderlijk. Hij zou anderhalve week niet op school zijn en dus buiten bereik van Nona, maar het had zo… definitief geklonken.
Ergens hoopte ze dat ze het zich maar verbeelde. Want hoe ze hem kende, wist ze dat hij haar nooit in de steek zou laten. Want hij was anders dan de andere leerkrachten, hij gaf echt om zijn leerlingen. Hij gaf echt om hí¡í¡r.

Reacties: