FanFic.nl

Love Me Blindly

Hoofdstuk 11 - A Twist in the Story

Tom spatte koud water in zijn gezicht en keek op, in de spiegel.
Jammer genoeg ging hem dat niet goed af: door het lichtjes gecondenseerde glas, dat zijn meest karakteristieke gelaatstrekken plagend verborgen hield, leek hij veel te erg op Bill.
Met net iets te veel kracht veegde hij de condens van de spiegel af, zodat het arme badkamermeubel daverde tegen de muur. Hij sloeg met zijn vuist op de wastafel en dwong zichzelf om in de weerspiegelde bruine ogen te kijken. Hij schrok ervan hoe moeilijk dat was.
Waar waren de tijdens waarin hij de spiegel nog kon trotseren? Dat hij gewoon zijn eigen reflectie zag in het koude glas? Het was sinds hij met heel deze knoeiboel was begonnen dat het fout begon te lopen: Eerst zag hij slechts een verrader, een profiteur, een leugenaar… Nu zag hij dat alles, en nog veel meer. Het water in de douche was al aan het stromen. Hoe lang was het geleden dat hij nog eens een fatsoenlijke douche had genomen? Het voelde aan alsof hij maanden lang in dat ziekenhuis vertoefd had. En toch… Toch was dat de plaats waar hij wilde zijn. Wel, niet bepaald de plaats. Tom wist wel dat hij hier aan kapot zou gaan. Hij wist dat er een reden was waarom hij niet meer in de spiegel kon kijken zonder Bill te zien.
Hij gooide zijn kleren op een stapel in de hoek en stapte de douche in. Het warme water deed zijn spieren ontspannen waarvan hij niet eens wist dat hij ze had. Hij kreunde opgelucht toen de stralen zijn gespannen schouderbladen raakte. Het was niet veel, maar het liet hem toe om in kleine mate te ontstressen. Hij bleef staan tot het water koud werd. Die koude schudde hem helaas wakker: Het deed hem denken aan het ijskoude water in de rivier. Snel draaide hij de kraan dicht en zocht hij naar een handdoek.

Op dat moment ging de telefoon. -“Shit!”� Normaal gezien zou hij die gewoon laten rinkelen, maar nu Bill nog in het ziekenhuis lag…
Met de eerste de beste handdoek rondgebonden, druppelend van het water, liep hij de woonkamer binnen. Op enkele seconden tijd was hij tot bij zijn gsm gespurt. -“Hallo?!”�
-“Euhm…Hey, Andi, ik ben het. Waarom zo opgelaten?”� Het was Georgs stem die van de andere kant kwam. Tom zuchtte. -“Laat maar.”� Opeens voelde hij zich belachelijk, halfnaakt en drijfnat in het midden van zijn appartement. “Waarom bel je?”� -“Je zult het nooit geloven! Heb je de krant van vandaag al gelezen?”� Tom trok zijn wenkbrauwen op. Belde Georg hem over een stom nieuwtje uit de krant?! -“Euhm. Nee.”� -“Wel, dan moet je dat maar dringend doen!”� -“Je weet best dat ik niet geabonneerd ben.”� -“Inderdaad. Precies daarom is Gustav op dit moment onderweg naar jou. Hij heeft een kopietje bij zich.”� -“Kun je me niet gewoon vertellen waarover deze heisa gaat?”� -“Ik denk dat je je beter kunt laten verrassen.”� -“Dat méén je niet, Georg, dit komt ongelegen!”� -“Geloof mij, dit is het waard.”� Tom beet op zijn lip om te voorkomen dat hij zou gaan schelden.

Aslof het zo was gepland, werd er net op tijd op de deur geklopt. Nu ja, eerder geramd. -“Andi!”� Natíºurlijk was het Gustav. “Andi, ben je daar?!”� Tom rolde met zijn ogen. -“Je kliene boodschapper is hier.”� Mompelde hij in de ontvanger. -“Wel, laat hem binnen!”� Ondertussen was Tom al bij de deur, waar een enthousiast springende Gustav achter verborgen bleek te zitten. -“Andi! Kijk eens, je bent…”� Toen bekeek de blonde jongen zijn vriend pas goed. “…nat.”� Tom snoof. -“Ik kom nét uit de douche. Wat is er nu eigenlijk aan de hand, verdomme?!”� Begon hij zijn geduld te verliezen. -“Auw!”� Klonk Georg gepijnigd vanuit het toestel tegen zijn oor. “Niet zo hard! Léés het nu maar!”� Gelijktijdig met Georgs woorden Gustav duwde de reeds verkreukelde krant onder Tom’s neus. -“Goed dan!”� Gaf de halfnaakte jongen toe, en snokte het papier vervolgens uit Gustavs greep. “Laat dan maar eens zien wat…”� Toms mond viel open. “Oh nee…”�

-“Had je niet gedacht, he?”� Brulde Georg in zijn oor. Tom liet het toestel vallen. Niet omdat zijn vriend te hard geroepen had, maar uit shock. Dit had hij inderdaad niet verwacht. Hij had gedacht aan een soort wedstrijd, een vreemd artikel, misschien zelfs een tragisch ongeluk, maar nee…dit was zo veel erger dan dat.
Op de voorpagina plakte zijn eigen gezicht. Een kleurfoto van een grijze dag. Zijn uitdrukking was doods, maar niet zo levenloos als die van de bewusteloze jongen in zijn armen. Tom was er even nat als op dit moment, zijn huid was grijs gekleurd van de kou, en zijn ogen waren wanhopig op Bill gericht.
Toms mond viel open. Hoe was dit mogelijk? ‘HELD IN NACHTHERZ’, kopte het artikel. Als in trance beleefde hij die bewuste dag opnieuw. Flashbacks van angst, koude, pijn, opluchting, meer angst, meer pijn…en de plotse flits langs de aangevroren waterkant.
“Oh nee…”� Dit kon niet aan het gebeuren zijn. -“En?”� Drong Gustav aan. “Ongelooflijk, of niet soms?”� Tom stond perplex, hij was momenteel niet in staat op te spreken. Dit was fout. Héél fout. “Wacht maar tot Bill dit ziet!”� Ging zijn blonde vriend onverstoord verder. “Hij heeft hier geen idee van! Nu kunnen we hem tonen wat er is..”� -“Bill is BLIND idioot!”� Blafte Tom meteen, eindelijk ontwakend uit zijn roes. Zijn woorden klonken verrassend hard en giftig, niet de manier waarop hij normaal gezien tegen Gustav zou spreken.
De blonde jongen schrok. -“Oh, shit, sorry…’t is de opwinding, ik vergat gewoon…Hij is gewoon zo ví¡í¡rdig, soms ontglipt het me dat...”� -“Denk je nu echt dat hij dit zou wí­llen zien?!”� Tom luisterde niet naar hem. “Denk je nu écht dat ik hem dit zou tonen, moest het een mogelijkheid zijn?!”� Hij schudde kwaad zijn hoofd. Hij was niet eens zo kwaad op Gustav, maar hij moest dit op iemand kunnen uitwerken. Hij kon de waarheid niet zeggen, dat mocht hij niet…of maakte dat nu helemaal niet meer uit? Hij had het de laatste dagen zo druk gehad, dat hij nooit over iets als dit had nagedacht. “Kijk naar hem. Kí­jk hoe hij eruit ziet!”� Hij drukte de krant onder Gustavs neus, en raasde verder over Bill. Natuurlijk zou de jongen voor hem het nooit zien zoals Tom het zag. Hij zou nooit inzien wat voor inpakt dit zou hebben, wat het teweeg zou brengen, wat het betekende…voor iemand onder witness protection.

-“Ik euhm…”� De blonde jongen kon hem niet volgen. “Het spijt me, Andi. Ik dacht dat je blij zou zijn. Ze schilderen je hier af als een held!”�
Tom kon zich met moeite beheersen. Zijn gezicht liep rood aan. -“Hoe komt het dat dit artikel nu pas de kop op steekt?! Het ongeluk gebeurde dagen geleden!”� Hoe kon dit? Waarom vond het leven altijd een manier om hem onderuit te halen, als hij nét dacht dat hij alles weer op poten had gezet?
Gustav haalde zijn schouders op, duidelijk verbaasd over Toms reactie. -“Ze hebben er veel werk in gestoken. Tientallen getuigenissen, van getuigen ter plaatse tot ambulanciers en dokters… Ze probeerden vast om een interview met jou en Bill te krijgen, maar de dokters lieten niemand tot bij jullie. Blijkbaar heeft de pers het opgegeven.”�
Tom kon het niet vatten. Opnieuw bekeek hij het stuk papier in zijn handen. -“Onmogelijk.”�
Dit was het dan. Hier kon hij niet tegenop. Het was niet eens een klein roddelblaadje, maar een krant die over heel Duitsland in de rekken lag. Dit was…het einde.
-“De vader van Vanessa heeft die foto genomen. De krant heeft ze voor een mooie prijs overgekocht.”� Bij het vernoemen van Vanessa herinnerde Gustav zich Georg, waar ‘Andi’ zonet mee aan de telefoon had gehangen. Hij bukte zich om het vergeten toestel op te rapen. Na een mislukte poging om het aan zijn eigenaar terug te geven (Tom was compleet van de wereld), zette hij het dan maar zelf aan zijn oor.
-“Georg? Ben je daar nog?”� Natuurlijk hing de genoemde jongen nog ongeduldig aan de lijn.
-“Eindelijk! Is Andi in orde? Ik dacht al dat hij een beroerte kreeg, of zoiets!”� Gustav schudde zijn hoofd. -“Andi is…”� Hij keek naar Tom, wiens blik meer weg had van doodsangst dan van trots. “…onder de indruk.”� -“Hoe bedoel je ‘onder de indruk’?”� De blonde jongen fronste bezorgd. -“Weet ik niet. Georg, ik ga je terugbellen, oké?”� -“Wat?! Zeg op, Gus, wat is er aan de hand?”� Hij hoorde een zucht langs de andere kant van de lijn. -“Daar probeer ik achter te komen.”� -“Wacht, Ik-”� Maar Gustav had al ingehaakt voor zijn gesprekspartner zijn zin af kon maken.
Zwijgend plaatste hij zich voor Tom, die nog steeds lijkbleek voor zich uit keek. Toen Gustav inzag dat dit een staarwedstrijdje was dat hij niet kon winnen, sprak hij als eerste. -“Andi?”�
Tom keek los door hem heen. Dit was weer één van de momenten waarop hij ‘Andi’ niet was. “Andi, jongen, wat is er?”� Half en half uit zijn trance gehaald vonden Toms ogen die van zijn blonde vriend. Het duurde even voor hij antwoordde. -“Ik hou er niet van om in the spotlight te staan.”� -“Dat zie ik.”� Stilte. Tom was niet van plan om zich nader te verklaren, dus Gustav besloot om zijn kaarten op tafel te gooien. “Het is meer dan dat Andi. Je bent al een tijd lang niet jezelf.”� Die opmerking trok Toms aandacht, stuurde een koude rilling door zijn lichaam die niet veroorzaakt werd door het opdrogende water. Doorzag Gustav zijn faí§ade? Hij beet op zijn lipring en keek de jongen achterdochtig aan vanuit zijn ooghoeken. -“Hoezo?”�
Gustav merkte Toms plotse humeur verandering op en was op zijn hoedde. De kamer voelde opeens enorm kil aan.
-“Wel…je lacht niet meer, Andi, het is vreemd.”� De blonde jongen keek triest door het raam aan de andere kant van de kamer. Buiten dwarrelde er sneeuw en in zijn hoofd dwarrelden herinneringen. Hij zuchtte. “Je loopt al een tijdje rond alsof het je niets meer kan schelen. Zo ken ik je niet. Het lijkt haast alsof je ziek bent, alsof je constant pijn hebt.”� -“Ik ben dan ook recent ontslagen uit het ziekenhuis!”� Beet Tom terug. -“Het is méér dan dat!”� Gustav beet op zijn lip, wetend dat zijn volgende woorden Tom zouden raken waar het pijn doet. “…Het is Bill.”�

Tom balde zijn vuisten instinctief. Hoorde hij dit wel goed? Hij kneep zijn ogen dreigend samen, in een poging zijn angst voor de waarheid te verbergen. Zijn angst om het feit dat Gustav de waarheid misschien achterhaald zou kunnen hebben. -“Wat probeer je te insinueren?”� Siste hij door zijn tanden. -“Ik maak geen insinuaties. Ik zit alleen met één vraag.”� Hij ademde diep in en probeerde Tom zo onverschrikbaar mogelijk aan te kijken. “Waarom waag je je leven voor iemand die je amper kent? Je komt alleen tot je zinnen als Bill in de buurt is en ik vraag me af waarom. Georg en ik kennen je al jaren, en we maken ons zorgen. Je lééft in dat ziekenhuis en een paar dagen geleden was je bijna dood! Ik…Ik vraag me af of je je leven niet gewoon probeert te ontlopen, op zoek naar iets nieuws.”�
Tom lachte door zijn neus. ‘Idioot! Bill is niet nieuw. Hij is de rode draad.’
“Je hebt een band met Bill die ik niet begrijp.”� -“Ik ben niet geobsedeerd, als je dat denkt.”� Loog hij. -“Dat weet ik.”� -“Ik ben ook niet voor de mannen.”� -“Dat zeg ik ook niet.”� -“Wat zeg je dan?”� -“Begrijp me niet verkeerd, ik mag Bill graag en ik probeer geen schuld op hem te schuiven. Wat het probleem ook is, het ligt niet bij hem.”� Tom perste zijn lippen op elkaar in een dunne lijn. -“Beweer je dat ik een probleem heb?”� -“Vertel jij het mij maar.”� -“Ach, zwijg, wat weet jij nu van mij af?”� -“Wel, ik kén je al een groot deel van je leven.”� -“Mijn leven? Voor die paar jaren?! Jij weet niets van mijn leven af!”� -“Ik weet dat het er vroeger een pak rooskleuriger leek uit te zien dan vandaag.”� Gustav greep hem pijnlijk hard bij de schouders, in de hoop dat hij zo tot hem door zou dringen. Hij snapte niet waarom Andi zo plotseling een persoonsverwisseling had ondergaan. Hij was niet meer de persoon die hij vroeger kende.
-“Mí­jn leven?”� Tom lachte sarcastisch. “Wí¡t is er zo geweldig aan mí­jn leven?!”� Hij duwde Gustav met onnodig veel kracht van zich af, zodat de blonde jongen onstabiel achteruit wankelde en hem met grote ogen aankeek. “Zal ik je eens iets vertellen over mí­jn leven? Hét leven?”� Op dit ogenblik was hij aan het schreeuwen. Gustav had het recht niet om hem hierover aan te spreken. “Ik ben op jonge leeftijd al gescheiden van alles dat ik ooit kende, verloor mijn familie en daarmee ook al de rest. Ik heb dingen gezien die jij in je ergste nachtmerries nog niet bent tegengekomen, ben gedwongen om twee keer te snel op te groeien en heb amper vrienden gekend. Ik ben alléén. Dat is mijn leven. Georg zal één dezer dagen wéér gedumpt worden door de lieftallige Vanessa, jij zal eeuwig je psychologische praatjes verkopen maar er nérgens mee komen, en Bill? Bill is BLIND!”�
Hij pauzeerde even om op adem te komen. Langzaam drongen zijn eigen woorden tot hem door. “…en dat, mijn vriend, dat is het leven.”� Hij doorstond nog net de doordringende ‘ik zei het je toch’/’ik wist het wel’ blik van Gustav, maar hij was niet opgewassen tegen de gekwetste glans in diens ogen. Hij balde en ontspande zijn vuisten een paar keer. De kamer bleef ongemakkelijk stil, tot hij het gewoon niet meer kon verdragen. “Het spijt me.”�
Zonder Gustav aan te kijken liep hij terug de badkamer in.

Hij kon het niet helpen, maar naar zijn mening had hij het weer eens verpest, en hij kon de druk niet langer aan. Gustav zou uit zichzelf wel vertrekken.
Tom sloeg de deur achter zich dicht. Verschillende keren: “Waarom - overkomen - die - dingen - mí­j - toch - altijd?!”� Elke pauze benadrukte hij met een klap, tot zijn kracht en zijn woedde op waren en plaats moesten maken voor ontzetting.
Tranen liepen onvrijwillig in zijn ogen, tot hij ongecontroleerd snikte en inzakte tegen de deur waar hij zonet nog zo hard mee gegooid had. Nog nooit had hij zich zo klein en kwetsbaar gevoeld. Gustav had gelijk: het ging niet goed met hem. Al een tijdje niet. Maar nu ging het nog slechter. Zijn foto…Zijn gigí¡ntische foto stond in de krant. Die foto toonde hem aan heel Duitsland op zijn slechtst: Half bevroren, bang en zó herkenbaar…
Één van de belangrijkste voorwaarden van witness protection was dat hij zich gedeisd moest houden. In eerste instantie hadden ze hem buiten Duitsland willen plaatsen, maar na lang aandringen mocht hij dan toch in zijn thuisland blijven. Wat moest hij aanvangen in Oostenrijk of België? Daar zou hij Bill nooit hebben gevonden.
Tom snikte bedrukt. Bill… Nu Toms identiteit in gevaar was, zou hij misschien een nieuwe identiteit moeten aannemen. Dat hield in dat hij het leventje, dat hij zo goed en zo kwaad mogelijk had samengesteld, voor altijd zou kunnen verliezen. Inclusief zijn lang verloren broer. Als hij niet meer ‘Andi’ was, wie kon hij dan nog zijn? Maar hoe dan ook, wie was ‘Andi’? Een huilend hoopje miserie op de vloer van zijn badkamer?
Tom haalde diep adem en veegde de tranen met vlakke hand van zijn gezicht. Hij trok zich onhandig overeind aan zijn wastafel en werd nogmaals geconfronteerd met zijn spiegelbeeld. Zijn ogen waren rood en hij zag er buitengewoon miserabel uit. Hij veegde zijn hand langs zijn neus en vermande zich. Niemand had iets aan de zielige, halfnaakte figuur voor de spiegel. Gustav niet, hij niet, en zeker Bill niet. Tom besloot dat hij het beste moest maken van de tijd die hij hier nog had, al was de gedachte dat die tijd steeds verder tikte vrij beangstigend. Hij draaide de douche weer open met het voornemen alle gevoelens weg te spoelen. Alleen jammer dat het warme water op was. Toen hij al het gevoel in zijn lichaam verloren had en zijn tanden klapperden op het randje van onderkoeling - wat hij na zijn hospitalisatie best vermeed - trok hij zijn pyjamabroek en een schoon overmaats T-shirt aan. Versuft liep hij de woonkamer weer binnen. -“Wel, dat duurde lang genoeg.”�
Tom had het gevoel dat zijn hart oversloeg, tot stilstand kwam en pijnlijk snel weer opstartte. Gustav keek hem vragend aan vanuit de zetel, een vage grijns op zijn gezicht.
-“Wat doe jij hier verdomme nog?!”� Schreeuwde Tom, met een hand over zijn hart geklemd. “Je bezorgde me bijna een hartaanval.”� -“Ach, je hebt erger doorstaan.”� -“Da’s geen antwoord op mijn vraag! Wat doe jí­j hiér op mí­jn bankstel?!”� Gustav schudde zuchtend zijn hoofd. -“Dacht je echt dat ik je hier alleen achter zou laten?”� -“Wel, het is mí­jn huis!”�
-“Je hebt me nooit de deur gewezen.”� -“Ik dacht dat je de deur wel zou vinden!”� Gustav lachte flauwtjes en zette zich rechtop. -“Ik wilde gewoon weten of je in orde was. Ben je in orde?”� Tom haalde vermoeid zijn schouders op. -“Geen idee.”�
Hij plofte naast hem neer op de zetel. Weer bedacht hij zich hoe hij zou moeten leven zonder zijn vrienden, zonder iemand als Gustav. Zonder iemand om tegen te praten als het tegenzat. Hij wist het niet. “Het spijt me dat ik tegen je schreeuwde, zonet.”� Mompelde hij verslagen.
-“Dat geeft niet. Je was nogal overstuur.”� Tom knikte. -“Je hebt er geen idee van.”� -“Gaat dit allemaal over dat artikel, Andi?”� Vroeg de blonde jongen ongelovig. “of is het meer dan dat?”�
Tom beet op zijn lipring en zuchtte. -“Het is véél meer dan dat. Het is gewoon…”� Tom keek onzeker naar de grond. “Soms weet ik niet meer wie ik ben, Gus.”� Hij liet zijn hoofd in zijn handen zakken en probeerde niet opnieuw in huilen uit te barsten. Gustav sloeg een troostende arm om hem heen. -“Wie probeer je te zijn? We hebben je graag om wie je bent, Andi, vergeet dat niet.”� -“Je hebt er geen idee van…”� Mompelde Tom, met tranen in zijn ogen. “wie ik ben.”� Gustav keek hem fronsend aan terwijl Tom in stilte huilde. Hij was ten einde raad en doodsbang om ‘Andi’ te verliezen aan een onbekend kwaad. Hij legde zijn voorhoofd op Toms schouder en huilde met hem mee.

***

-“Bill? Billschen? Wakker worden, schatje, ik heb geweldig nieuws!”�
-“Hm? Wat?”� Klonk Bills stem gedempt van onder het deken. “Nog 5 minuten, Jutta…”�
-“Maar ik heb fantastisch nieuws!”� Bill deed geen moeite om zijn hoofd boven het laken te steken. Hij had geen zin in nieuws. -“Oké, ik raad wel. Ben ik ontslagen uit het ziekenhuis?”� -“Euhm…Nee, sorry.”� -“Wat is er dan zo verdomd fantastisch?”� -“Er is een brief voor je aangekomen!”� Bill rolde mentaal met zijn ogen. -“Is dat alles?”� Moest ze hem hiér nu echt voor wakker maken? -“Wel, het is een brief waar je al een tijdje op zit te wachten.”�
-“Hoezo?”� Wetend dat hij toch niet meer in slaap zou vallen, kroop hij moeizaam onder het laken uit. Voor hem bleef het even donker als voorheen, maar de kilte van de kamer bekroop hem al snel. Hij wreef zuchtend over zijn armen. “Ik kan niet eens meer lezen.”� Jutta gniffelde. -“Er zit ook een kopietje in braille bij.”� Bills adem stokte. -“B…Bedoel je dat…”� Hij sloeg een hand voor zijn mond. Kon het waar zijn? Was dit écht de brief waar hij al zo lang, zo hevig naar verlangd had? En als het zo was, was het dan wel goéd nieuws?
-“En? Ben ik…”� Wachtte hij gespannen af. Jutta zuchtte vertederd.
-“Gefeliciteerd, schat.”� Bill hoorde de glimlach in haar stem. -“Wat?!”� Hij schoot rechtop in bed. “Bedoel je dat…meen je dat écht?!”� -“Je bent aanvaardt.”�
Met verstomming geslagen schudde de jongen zijn hoofd. Dit was ongelooflijk! Dit was de kans waar hij al jaren op had gehoopt. Zijn droom, zijn toekomst, zijn í¡lles.
-“Maar hoe kan dat zo opeens? Waarom ik?”� -“Waarom niet? Ze willen je bijscholen en je kunt daar naar de hoge school gaan.”� -“Dus ik…ik ben…”� Euforisch sprong hij op de grond en rond Jutta’s nek. “Ik kan het niet geloven! Ik ben aanvaard!”� Jutta sloeg haar armen om hem heen en zuchtte, dit keer een beetje verslagen. -“Ja, je gaat naar Amerika, kleintje. Ik zal je verschrikkelijk missen.”� Bills glimlach vervaagde. Daar had hij helemaal niet aan gedacht.
Maar Jutta had gelijk: Hij ging naar een ander land, een ander continent…
Hij zou iedereen moeten achterlaten. Jutta, Georg, Gustav, Andi… Bill slikte. Kon hij dat wel? Opeens zag hij de dingen vanuit een ander perspectief. Dit geluk had ook een keerzijde: Het beperkte één van de meest belangrijke dingen in zijn leven: Zijn tijd met de mensen die hij liefhad. -“Tja…”� Probeerde hij. “Gelukkig moet ik volgend jaar pas weg.”�
Jutta zuchtte triest. -“Ach jongen, was het maar waar…”�
***

Die avond was Gustav nog steeds bij Tom thuis. Die laatste hing ellendig over de zetel terwijl Gustav naar de tv staarde en constant langs de kanalen zapte, zonder echt te zien wat er zich op het scherm afspeelde. Het voelde goed, de rust die ermee gepaard ging. Niemand wilde echt weten wat de stilte tussen hen betekende, al was ze luider dan duizend onuitgesproken woorden. Tom had een vreemd gevoel in zijn maag, een soort misselijkheid die zowel plaatsvond in zijn maag als in zijn hart. Een vreemd soort angst bekroop hem, tegelijkertijd aanwezig en afwezig, alsof het niet de zijne was. Een koude rilling trok door zijn lichaam, zonder specifieke aanleiding. Op een vreemde manier voelde het aan alsof iets in de wereld zich tegen hem gekeerd had. Hij wist niet wat dit gevoel inhield. Het enige waar hij honderd procent zeker van was, was dat na vandaag niets meer hetzelfde zou zijn…
De stilte werd versplinterd door een luid getrommel op de deur. -“Ze is open.”� Riep Tom, net hard genoeg. Zijn woorden waren nog niet koud, of Georg stormde al naar binnen, samen met het gekraak van verschillende plastic zakjes. -“Etenstijd!”� Riep de nieuwkomer, met onnodig veel enthousiasme. -“Georg…”� Kreunde Gustav, vermoeid. “Kun jij nu helemaal niets zonder kabaal te maken?”� De blonde jongen wees hem beschuldigend aan met de afstandsbediening. -“Schaftijd Shäfer! En wijs niet naar me met dat ding!”� -“Ik probeer jouw volume lager te zetten.”� -“Wel, succes daarmee. Ik heb jullie bestellingen van de chinees en ik heb dus ook stokjes! Pas op of ik steek een oog bij je uit.”� -“Ik kan veel meer kwaad berokkenen met die stokjes dan jij zou kunnen met een honkbalknuppel! Ik speel al van kinds af aan op de drums.”�

Natuurlijk hadden ze Georg er niet buiten kunnen houden. ’s Morgens vroeg had hij hen wakker gemaakt en hen de rest van de dag geïrriteerd met zijn nieuwsgierigheid. Toch vond niemand het echt erg dat hij zich ermee was komen moeien. Georg was nu eenmaal een deel van de club.

- “Hoezo? Jij kunt niet eens met stokjes eten!”� -“Wel, dan kan ik ze altijd nog gebruiken om op jouw hoofd te drummen!”�
Tom grinnikte bij het horen van zien vrienden. Sommige dingen zouden nooit veranderen. Zelfs niet als hij hier zou vertrekken… Gustav en Georg zouden elkaar nog steeds blijven lastigvallen alsof er niets veranderd was. Het gaf hem een gevoel van rust, maar tegelijkertijd ook één van falen. Zijn vertrek zou geen verschil maken, hij had hier geen stempel gedrukt die al te veel sporen na zou laten. Vanuit zijn ooghoek keek hij naar de krant die naast hem op de zetel lag: De stempel die hij uiteindelijk wél had gedrukt, was véél te groot.
Hij trok de krant naar zich toe en keek triest naar de voorpagina. Bill had kunnen sterven.
Écht kunnen sterven. Tom had er geen spijt van dat hij zijn broer had gered. De wereld zou zonder twijfel een slechtere plaats zijn, zonder Bill. Tom had graag zijn leven gegeven voor dat van zijn broer. In principe had hij dat ook gedaan.
Het leven van ‘Andi’ zou wel eens voorbij kunnen zijn.

Tom nam zijn bestelling aan van Georg, terwijl zijn ogen voor het eerst over de kleine lettertjes onder de foto gleden. ‘Andreas Trumper en Bill Kaulitz, na de heldhaftige redding.’
Hij raapte zijn moed bijeen en begon vanaf de kop.

HELD IN NACHTHERZ

NACHTHERZ - 25 December: De jaarlijkse kersthappening in het afgelegen dorpje Nachtherz werd dit jaar bruusk verstoord, maar ook gezegend met een heus mirakel. Midden in het feestgedruis, komt 18-jarige Bill Kaulitz onder verdachte omstandigheden in het water van een nabijgelegen rivier terecht. Hij zou al buiten bewustzijn zijn geweest voor hij met het water in contact kwam. Geruchten over een gewelddadige ontmoeting tussen Kaulitz en een lokaal, gewapend tienermeisje worden bevestigd door meerdere getuigen.
Kaulitz was ten dode opgeschreven: De temperatuur van het water was zo laag dat het hem zeker het leven gekost zou hebben, had zijn leeftijdsgenoot Andreas Trümper niet ingegrepen.
Met gevaar voor zijn eigen leven besloot Trümper Kaulitz achterna te duiken, in een poging diens leven te redden. Na zeven huiveringwekkende minuten onder water te zijn gebleven, gebeurde het onmogelijke: Beide jongens verschenen levend op de oppervlakte.
Medische hulp was meteen ter plaatse en bracht de twee jongens over naar het hospitaal. Kaulitz verkeerde op dat moment in kritieke toestand.

Volgens buurtbewoners is Trümper uitzonderlijk goed bevriend met Kaulitz. Was deze vriendschap de aanleiding tot deze bijzonder heldhaftige redding? Getuigen zijn onder de indruk en brengen enthousiast verslag uit.

Tientallen getuigenissen sierden de rest van de voorpagina. Mensen die Tom kende, maar ook vreemden waar hij nog nooit van gehoord had. Allemaal vol lof over hem. Het was een vreemde ervaring. Al kauwend op zijn noedels zocht hij namen die hij herkende.

JUTTA L. huishoudster Kaulitz residentie:
Ik maak me nog steeds zorgen om m’n kleine Bill. In het begin dachten de artsen niet dat hij het zou overleven. Hij is pas een hartaanval te boven gekomen, maar nu is hij stabiel. Ik mag er niet aan denken wat zou kunnen zijn, was Andi niet te hulp geschoten. (krijgt het moeilijk, nvdr) De jongens zijn inderdaad goed bevriend. Ik kan me niet herinneren wanneer Bill voor het laatst zo’n goede relatie met een leeftijdsgenoot heeft gehad. Sinds hij blind werd is hij veel somberder. Ik dank de goden voor Trümper, net zo erg als Bill zijn leven aan hem dankt.

GERALD B. lokale bakker:
Het is toch zo’n goeie jongen! Ik wist het al vanaf de eerste blik die ik op hem wierp.
Zo’n aardige jongeman. Met het hart van een leeuw in zich! Zo zie je maar dat wonderen kunnen gebeuren in deze mooie tijden!

Tom gniffelde. Dat was duidelijk de Gerald die hij maar al te goed kende. Vanessa leverde een uitgebreide beschuldiging van Cohenna en Cohenna zelf hield het bij een veelzeggend ‘geen commentaar’. Tom snoof. Hij had nog een rekening te vereffenen met dat meisje.
Één van de laatste getuigenissen, was er één van de G’s:

Ik snap niet hoe hij de moed bij elkaar kreeg en hoé hij het in hemelsnaam heeft klaargespeeld. Ik wist hoe close de twee waren. Maar het blijft bewonderenswaardig. Hoe kon Andi zo snel en ingrijpend beslissen om zijn eigen leven te wagen?

Tom schudde zijn hoofd bij dit stuk van Gustavs getuigenis. ‘Andi’? ‘Andi’ had het nooit gekund. Tom Kaulitz daarintegen…
-“Uit liefde, denk ik.”� Mompelde hij het antwoord. Weer keek hij naar de bewuste foto, die de belichaming van het onmogelijke oogde. “Idiote, ondoordachte, broederlijke, stí­kkeblinde liefde.”�

***

-“…één ding is zeker: Bill Kaulitz kan op beide oren slapen met een vriend als Trümper.”�
Jutta trok een wenkbrauw op. “Hm, nog even doorgaan en ze beweren dat er een grote, gele ‘S’ op zijn T-shirt stond, toen hij zijn jas uitdeed.”� Met een geamuseerde glimlach keek ze op van de krant. “Maar ze hebben gelijk, schatje, je hebt geluk gehad…Bill?”�
De blinde jongen zat met zijn rug naar haar op bed, het laatste zonlicht van de dag omringde zijn silhouet in een gouden gloed. Als Jutta niet beter wist zou ze denken dat hij door het raam aan het staren was. Jammer genoeg wist ze als geen ander dat Bill zulk dingen niet deed.
“Billschen?”� Bill gaf geen antwoord, beet op zijn onderlip en probeerde zichzelf onder controle te houden. Dit was de eerste keer dat hij het volledige verhaal hoorde, al was het dan de versie van de media. Andi had hem niet veel detail verteld. Hij was geen opschepper. Ook de G’s waren niet echt spraakzaam geweest. Dat kwam waarschijnlijk ook door Andi’s toedoen. Bill wist niet dat iets hem zo erg kon raken. Wat Andi had gedaan was heroïsch. Bill kon zich niet inbeelden dat iemand zijn eigen leven zou riskeren voor dat van een blinde jongen. Hoe kon hij Andi ooit bedanken? Zijn handen klampten zich aan de rand van het bed vast. Hoe kon hij Andi ooit bedanken als hijzelf in het buitenland zat?

-“Ik…Ik kan het niet.”�
Jutta fronste en plaatste de krant op het tafeltje, naast Bills onaangeroerde avondmaal. -“Wat bedoel je, schat?”� Langzaam naderde ze het bed en plaatste ze haar handen op Bills schouders. “Wat kan je niet?”� De blinde jongen trilde en Jutta maakte zich meteen zorgen.
-“Weggaan uit Nachtherz.”� Bill slikte hoorbaar. “Ik kan niet naar Amerika vertrekken.”� Jutta slaakte een stille kreet. -“W...Wat? Schat, wat bazel je nu?”� Kordaat beende ze om het bed heen, zodat ze hem aan kon kijken. Haar strenge uitdrukking vervaagde meteen toen ze Bills betraande gezicht zag. -“Ik denk niet dat het rechtvaardig zou zijn. Ik denk niet dat ik het kan… Ik denk niet dat ik het wí­l.”� Jutta overbrugde de laatste meter tussen hen in en nam zijn gezicht tussen haar handen. -“Waar héb je het over?! Dit is je droom, dit is í¡lles wat je wilde. Waarom nu twijfelen? Wat houd je tegen?”�
Bill zweeg en beet op zijn onderlip. Jutta zuchtte. -“Het is Andi, of niet soms?”� -“Hij heeft mijn léven gered.”� Zijn dode ogen vonden griezelig precies de hare, een actie waar zelfs Jutta kippenvel van kreeg. “Ik kan hem nu niet in de steek laten.”� -“Ben je van plan om je hele leven weg te gooien voor iemand die je nog geen half jaar kent?”� -“Een leven dat ik zonder hem niet eens meer gehad zou hebben!”� -“Dan moet je die nieuwe kansen gebruiken. Denk je niet dat Andi dat zou willen?”� -“Het is niét alleen Andi!”� Vloog Bill uit. “Het is ook Gustav en het is Georg! Het is de bakkerij om de hoek en de regen die hier maar blijft valen én de mensen die hier wonen…op een bepaalde olifant en wat pestkoppen op school na dan.”� Bill gniffelde door zijn tranen heen. “Maar voor één keer kan dat me niets schelen. Ik hou van Nachtherz. Ik hou van mijn vrienden. Ik weet niet wat ik zou doen zonder die idioten… Ik kan het niet. Ik kan hier niet weggaan.”� -“Dus, dan zit je vast?”� Jutta trok haar wenkbrauw op. “Je bent bereid al je dromen op te geven voor een stadje waar je enkele maanden geleden nog geen voet op bodem wilde zetten?”�

Bill staarde haar nietsziend, maar doordringend aan. -“Ja.”�
De oudere vrouw zuchtte. -“Kijk, liefje, het leven is niet altijd even simpel. Soms moeten we keuzes maken die we niet willen maken. Maar dat neemt niet weg dat we moeten doen wat juist is.”� -“En wat is juist?!”� Beet Bill terug. “Wat is juist…”� -“Bill, dit is í¡lles wat je ooit wilde.”� -“Ik wilde een nieuw begin!”� Hij duwde haar van zich af. “Dat heb ik gekregen.”�
-“En dat krijg je opnieuw. Ik begrijp dat het nu het einde van de wereld lijkt om je vrienden achter te laten, maar dat gaat wel over.”� -“Wat? Geef me niet de ‘je maakt wel weer nieuwe vrienden’ preek, want zo werkt het niet. Ik heb me nog nooit zo verbonden gevoeld met..”� -“Andi! Je hebt het over Andi, en ik begrijp waarom...”� Jutta dwaalde even af. “Al jaren lang droom je over twee dingen: Amerika en Tom!”� Bill schrok van de plotselinge vernoeming van zijn broer, die Jutta anders zo doelbewust vermeed. “Andi lijkt…”� Ze probeerde het anders te verwoorden. “Hij doet je aan Tom denken.”� Bill fronste en liet zijn hoofd zakken, in de hoop dat hij haar blik niet meer zou voelen branden. -“En wat dan nog?”�
-“En wat dan…”� Jutta gooide haar handen in de lucht. “Je moet hem loslaten!”� -“Hoe kan ik dat doen? Hoe kan ik vertrekken nu Tom…”� Hij zuchtte. “Ik wéét dat Tom in de buurt is.”� Jutta beet op haar tong. -“Dat geloof ik graag.”� Mompelde ze nijdig. Bill maakte zich kwaad.
-“Wat heb jij eigenlijk tegen Tom én Andi?”� -“Niets, behalve dat ze je toekomst in gevaar brengen!”� -“En wie beweert dat? Misschien had ik het verkeerd, over mijn toekomst. Misschien hoor ik hier?”� Jutta zuchtte uitgeput. Van Bill zou ze het niet kunnen winnen. Ze kon alleen maar hopen dat Bill zelf - of één of andere hogere macht, waar ze al een tijdje geleden het vertrouwen in had verloren, toen haar favoriete zorgkindje blind werd - hem ervan kon overtuigen om zijn dromen na te jagen.
Zwijgend liep ze naar haar handtas. Bill hoorde haar erin rommelen. -“Weet je, schat…”� Begon ze zachtjes. “Ik heb deze brief al even geleden in de bus gevonden, maar aangezien je er zo slecht aan toe was dacht ik dat het beter zou zijn om even af te wachten…”� Toen Bill niet reageerde, ging ze verder. “Ik heb echter wel meteen naar je tante gebeld, voor de zekerheid. Ik wilde weten of ze de middelen had om je in huis te nemen, en of ze het überhaupt nog wel wilde.”� Bill fronste verontrust. Daar had hij niet eens over nagedacht.
-“En?”� Jutta gniffelde zachtjes. Bill schrok toen ze iets in zijn hand duwde. -“Ze stuurde me dit met de luchtpost.”�
De jongen liet zijn vingers over het kleine stukje metaal glijden. -“Een sleutel?”�
-“Een kopie van haar huissleutel. Je naam staat erin gegraveerd, zelfs een tweede keer in braille.”� Bill had moeite met braille, maar toen hij de kleine bolletjes onder zijn vingers voelde, kon hij zijn emoties niet verbergen. -“Heeft ze dat voor mij gedaan? Zo snel?”� -“Ze is in de wolken met het nieuws! Het arme mens woont al jaren alleen en het is vreselijk lang geleden dat ze je nog eens zag.”� -“Ze was hier vorig jaar, met Kerstmis.”� -“En dat was de eerste keer dat ze je hoorde praten met een baard in je keel.”� Bill grinnikte, hij kon het niet helpen. Jutta zag dat als een klein teken van overwinning.
-“Ik wil gewoon dat je weet…”� Zei ze met zachte stem. “dat je daar óók welkom bent. Ik begrijp dat je Nachtherz als je thuis beschouwt omdat je je hier aanvaard voelt, maar dat kan in Amerika ook gebeuren. Daar is zelfs al één iemand die niet kan wachten om je te zien. Dat is meer dan Nachtherz je te bieden had.”� -“Dingen veranderen.”�
Bill draaide zijn hoofd van haar weg, maar het zaadje van de twijfel had zich al in zijn hoofd genesteld. Jutta legde een hand op zijn schouder. -“Denk erover na.”� Bill knikte afwezig, wetend dat hij veel te snel een keuze zou moeten maken.

De sleutel voelde loodzwaar aan in zijn hand.


WORDT VERVOLGD

Reacties: