FanFic.nl

Babe, you lost me.

3.

Dagen gingen voorbij, weken gingen voor bij, maanden gingen voorbij en jaren gingen voorbij. Daar aan de andere kant van de wereld bereidde een klein bruinharig meisje zich voor om een lange vermoeiende reis te maken. Maar ze kon niet wachten tot ze geland zou zijn. Eindelijk terug naar huis. Naar haar vrienden. Naar haar eigen wereld. Naar Bill. Wat ze met Bill had was speciaal, en ze wist dat ze het zo lang geleden verpest had. En ze hoopte dat hij haar zou vergeven, dat hij haar smeekbedes zou aanvaarden. Natuurlijk heeft ze gehoord dat Bill nu wereld beroemd was geworden, ze was zelfs naar zijn concert in Melbourne geweest. Alleen maar om hem in het echt te kunnen zien, heel even maar. Ze hoorde zijn engelenstem zoveel prachtige liedjes zingen. Het brak haar hart, want, dat deed haar aan die geweldige begintijd van Tokio Hotel denken. Ze was er altijd voor de jongens, ze had altijd wel ergens een kritiekpuntje op. Daar worden ze hard van, dacht ze. Maar nu was alles perfect. Alles was perfect op elkaar ingestemd. De instrumenten, de zang, de uitvoering. Alles. Nu ging ze terug naar huis, en was ze niet zeker of ze Bill deze keer wel echt zou kunnen spreken. “Baby, waar zit je met je gedachtes?”� vroeg een zoete mannen stem. Oja, Noah. “Ik dacht gewoon even terug naar huis, liefje.”� Antwoordde ik zachtjes. Noah was goed voor me, hij hield van me, hij miste me als ik hem een dag niet gezien heb. Ik ben van Noah. “Ik ga je zo erg missen, schat”� Ik had hem nooit iets anders genoemd als “schat”�, alle andere koosnaampjes waren al bezet voor degene van wie mijn écht hart was. Waarschijnlijk had hij nu ook al een nieuwe vriendin, en dacht hij nooit meer aan mij. Waarschijnlijk weet hij niet eens meer wie ik ben. “Noah, ik moet weg, tot over een maand schat. “ en kuste hem uit automatisme, hij kuste terug. “Ik ga je missen, liefste!”� riep hij nog terwijl ik door de douanepoortjes liep. Ga ik hem wel missen? Iets diep in me zegt van niet, alleen vertel ik dat aan niemand. Ik stap in het vliegtuig, zet mijn iPod aan en dommel zachtjes in slaap bij het horen van Bill’s prachtige stem. Het lijkt alsof er net vijf minuten voorbij zijn gegaan en ik word al wakker gemaakt door de stewardess. “We gaan landen mevrouw.”� Zegt ze gemaakt vriendelijk en ik knik haar slaperig toe. Dit is het dan. Terug sinds zes jaar. Terug bij hem. Terug. Duitsland.

Reacties: