FanFic.nl

Welcome Home

Chapter 1

‘Robine, ik wéét dat je daar zit! Kom onmiddellijk je kamer uit en haal bier voor me bij de krantenwinkel!’
zuchtend stond ik recht en bekeek mezelf in de spiegel. Mijn blonde haar zat in een slordige vlecht en mijn bles hing voor mijn linkerkant, om mijn blauw oog te verbergen. Mijn wang was gelukkig al bijna genezen dus daar moest ik me al geen zorgen meer over te maken.
‘Robine, moet ik je komen halen?!’
‘Ik kom!’ riep ik naar beneden, terwijl ik mijn handtas pakte en mijn pet tot ver over mijn ogen trok. Ik stapte lusteloos naar mijn stiefvader en hij keek me over zijn krant aan. Ik staarde naar de grond en bedacht dat het een wonder was dat de stoel nog niet bezweken was onder zijn gewicht. Hij had een baard van twee dagen en enorme zweetplekken onder zijn oksels die je twee blokken verder nog kon ruiken. Ik viel bijna achterover door de walm van alcohol die rond hem hing. Zelfs na twee jaar wen je er niet aan.
‘Waardeloos kind, denk je dat ik de hele dag heb?’ vroeg hij met dubbele tong, terwijl hij met zijn dikke hand over zijn gezicht wreef en een pijnlijk gezicht trok. Ik beet op mijn lip en keek naar mijn versleten schoenen.
‘Weet je, ik snap jou niet. Ik geef je geld voor eten, kleren en laat je onder mijn dak wonen, zonder moeilijk te doen. Waarom kun je niet gewoon dankbaar zijn?’ lalde hij, terwijl hij met veel moeite opstond en naar me toe waggelde. Hij porde met een dikke worstenvinger in mijn maag. Ik voelde een bal van angst zich in mijn maag vormen en spande al mijn spieren voor de klap die waarschijnlijk hierop zou volgen. Tot mijn verbazing snoof hij alleen maar, draaide zich om en liet zich terug in zijn stoel ploffen. Ik haalde opgelucht adem en keek hem aan.
‘Ga nu mijn bier halen, en snel en laat het bier niet te veel schudden, ik wil niet net zoals vorige keer dooreen geschud bier met te veel schuim. En het moet koud zijn! !’ blafte hij naar me.
‘Ja’ zei ik.
‘Ja wie?’ vroeg hij, terwijl hij me strak aankeek. Ik keek weg en mompelde bijna onhoorbaar: ‘Ja meneer’
Meteen wist ik dat ik iets fout had gedaan. Ik kon het zien aan de ader in zijn hals die heftig begon te kloppen en zijn gezicht dat een paarse tint kreeg. Ik probeerde weg te rennen, maar hij trok me aan zijn staart terug. Hij tilde me op en keek me vol minachting aan, met een smak gooide hij me tegen de muur. Ik voelde een brandende pijn in mijn schouder, maar beet mijn tanden op elkaar. Als ik schreeuwde vond hij het nog leuker en deed hij nog langer door. Hij schopte met al zijn kracht in mijn buik en ik kromp ineen van de pijn.
God, dacht ik, laat dit stoppen, laat dit alstublieft stoppen.
Maar hij bleef maar als een krankzinnige schoppen, totdat hij moe werd en terug naar een zetel stapde. Hij ging zitten en spuugde op de grond, recht voor mijn hoofd. Ik kreunde en probeerde mijn schouder te bewegen. Het ging, het deed vreselijk veel pijn, maar het lukte nog. Ik tilde mijn hoofd op en keek Robert vol haat aan. Hij staarde me koud en onbewogen aan en zei: ‘Wel, waar wacht je op? Ga mijn bier halen.’
Kreunend stond ik recht en strompelde naar de voordeur. Ik deed hem dicht en ging via een krakkemikkige trap vijf verdiepingen naar beneden.
Toen ik buiten was ging ik op een bankje zitten en steunde met mijn hoofd op mijn armen. Ik dacht na over mijn moeder en Robert, en hun huwelijk.

In het begin was alles koek en ei, ze waren verliefd en gedroegen zich als een stel overjaarse pubers. Maar na een paar weken begon Robert te veranderen. Hij dronk steeds meer en meer, was de volgende dag uit zijn humeur omdat hij een verschrikkelijke kater had en reageerde die dan af op mij, of mijn moeder. Eerst met woorden en toen werd hij agressief. Mijn moeder had geluk omdat zij elke dag moest werken omdat we anders uit huis gezet zouden worden. Maar ik, ik was elke dag om 4 uur uit school en dan kreeg ik de volle laag.
In het begin loog hij mijn moeder voor, maar na een tijd begon het wel verdacht te worden dat ik elke dag wel een keer van de trap viel of tegen de deur aan liep.
Ze dacht eerst dat het iets met mijn ogen was en nam me mee naar de oogarts voor een test, maar daaruit bleek dat ik een perfect zicht had.
Mijn moeder snapte er niets van en Robert was woedend omdat dat bezoek aan de oogarts een heel deel van ons geld had gekost. Geld dat hij anders aan drank zou hebben uitgegeven.
Dat bezoek was nu toch al een maand geleden en sindsdien is Robert wat voorzichtiger met zijn slagen. Maar hij is agressief en de aard van zo iemand kun je niet veranderen.
Ik vervloek nog steeds de dag waarop mijn moeder hem ontmoette en ik snap nog steeds niet waarom ze hem niet buitengooit. Volgens mij houdt ze nog steeds van hem, ook al is hij 24/7 ladderzat en is hij te lui om uit zijn stoel te komen.

Ik zuchtte diep, hees me recht en probeerde zo normaal mogelijk naar de krantenwinkel te gaan. Ik deed de deur open en hoorde een ouderwetse bel klingelen. Ik liet de deur dichtvallen en keeek met samengeknepen ogen in de schemerige winkel.
Ik dacht dat ik achterin beweging zag en liep behoedzaam verder de winkel in. Ik keek om me heen en zag kranten van een half jaar geleden, wat tijdschriften en wat stationrommanetjes, allemaal onder een dikke laag stof.
Iedereen in de buurt noemde het dan ‘ de krantenwinkel’, maar iedereen wist dat het eigenlijk een dekmantel was voor allemaal louche zaakjes die het daglicht niet mogen zien.
Het was de enige winkel waar ik als minderjarige alcohol kon kopen, zonder dat ze om mijn identiteitskaart zouden vragen.
Ik haalde snel wat flesjes uit de koelkast die niet werkte en legde ze voor me op die toonbank.
De man achter de toonbank keek me met een vuile grijns aan en ik boog mijn gezicht, zodat hij mijn oog niet kon zien.
Toen hij de prijs noemde haalde ik mijn portemonnee tevoorschijn en gaf hem het exacte bedrag. Daarna propte ik snel de flessen in mijn handtas en maakte dat ik weg was.

Ik besloot om door het park naar huis te gaan en sloeg het zandweggetje in dat naar de speeltuin leidde. Ik vond het altijd leuk om aan de speeltuin op een bankje te zitten en te kijken naar alle gezinnen die hier naartoe kwamen om even te ontspannen en wat family time te hebben.
Ik dacht altijd aan wat er gebeurdt zou zijn als mijn echte vader niet was weggegaan, of wij dan ook gezellig samen naar het park zouden gaan, of naar de dierentuin.
Ik keek glimlachend naar alle spelende kinderen en wendde toen mijn hoofd af, want ik voelde de tranen achter mijn oogleden prikken.
Ik stak mijn handen in mijn zakken, wandelde het park uit en stak zonder te kijken de straat over.
Opeens hoorde ik piepende remmen en zag een auto in volle vaart op me afkomen.
Het leek alsof alles in slow motion gebeurde, ik kon elk detail haarscherp zien.
De met afgrijzen vervulde gezichten van de mensen aan de kant.
Het verschrikte gezicht van de bestuurder.
De hemelsblauwe lucht.
De auto.
De auto die met een verschrikkelijke vaart op me af reed.
Ik voelde een klap en slingerde door de lucht.
Ik zag het asfalt steeds dichterbij komen en sloot mijn ogen.
Een klap. Pijn.
En toen niets meer.

Reacties: