FanFic.nl

Bite [Vamps]

Transportation [47]

Voorzichtig wordt ik opgetild en op mijn benen gezet, het ziekenhuiskleed wordt van mijn lichaam gehesen en een verpleegstertje helpt me in een boxershort. Eindelijk, weer iets normaals rond mijn lijf. Dat ziekenhuiskleed was nogal ongemakkelijk. Open langs de achterkant, dat is vragen om aandacht van homoseksuelen. Volgens mij fantaseren zij er zelfs over.
Ik moet haast kokhalzen, maar voel dan een drukkende stof op mijn ribben en krimp ineen.
Een stortvloed aan verontschuldigingen volgen, ze kleedt me verder aan met de meest voorzichtige bedoelingen en probeert het goed te maken door me voor de rest geen pijn meer te doen.
In de kamer staat Bill te wachten, hij houdt me mijn vest voor.
'Dat kan ik wel zelf hoor.' zeg ik, quasi-boos maar ook geamuseerd om zijn blik. Met veel moeite en pijnlijke blikken krijg ik hem aan, maar ik ben te trots om me te laten helpen, de afgelopen paar dagen hebben ze me al genoeg werk uit handen genomen. Ik mocht niet eens mijn tanden zelf poetsen.
'Ben je klaar?' vraagt Bill, terwijl hij mijn tas met spullen over zijn schouder hijst en zijn autosleutels laat rinkelen.
'Ik ben klaar geboren.' zucht ik en slof achter hem aan. Door mijn verzorgend personeel wordt ik uitgezwaaid. Voorzichtig zwaai ik terug, kwestie van mezelf niet al te veel pijn te doen. Met mijn linkerarm trouwens, mijn rechter zit in het gips. Armbreuk, drie ribben gebroken en dubbele beenbreuk. Er zitten ijzeren pinnen in mijn been, dus ik kan een metaaldetector laten afgaan met mijn been. Kicken!
Het is trouwens niet makkelijk lopen met een been in het gips, maar ik vertik het mijn gitaararmen te gebruiken voor iets banaals als krukken.
Door de gang, in de lift, door de hal, naar buiten. Ik snuif de frisse lucht op, kijk naar de sneeuw die zachtjes aan het smelten is, en de maan die heviger schijnt dan de lantaarnpalen. Dit alles heb ik zo lang moeten missen.
Halverwege de oprijlaan schuif ik bijna uit, maar Bill houdt me recht. En nu steun ik met mijn volledige gewicht op zijn schouder.
Arme jongen, hij heeft het zelf ook hard te verduren gekregen. Elke dag naar het ziekenhuis komen, David heeft er gelukkig voor gezorgd dat elke fan die ook maar in de buurt komt, meteen word geëlimineerd. Maar ik wil niet weten hóe. Last van opdringerige fans hebben we in ieder geval niet, en dat is maar best zo.
Bill houdt het portier voor me open, ik laat me op de stoel vallen en haal opgelucht adem. Zo'n klein stukje en nu al bekaf. Dat ik maar snel genees, anders wordt mijn leven een hel.
Hij draait achteruit, en ook mijn gedachten gaan enkele sprongen terug, naar het verleden. Julia.
Hoe zou het met haar zijn? Bill bekommerde zich om mij, Nancy en Huyen om Monster. Maar Julia, daar draaide het eigenlijk allemaal om. En die is meegenomen, door Demitri en zijn handlangers.
Zou ze wel goed behandeld worden? Demitri kennende...
'Waar denk je aan?' Bills hand wrijft zachtjes over mijn knie, dan wordt hij weer om het stuur geklemd. Bill kijkt strak naar de weg, maar ik zie dat hij toch probeert te kijken en polsen hoe ik me voel.
'Let jij maar op de weg en verspil je concentratie niet aan mij. En dat was een stomme vraag, Julia natuurlijk.' Al enkele dagen denk ik aan niets anders meer. Of ze nog aan mij zou denken. Of ze me mist. Of ze me al lang vergeten is en met Demitri naar wieweetwaar is getrokken.
Ik wil er niet aan denken dat zij twee samen iets hebben, maar daar denk ik nog het meeste aan. Nachtmerries over die twee in bed, of samen op vakantie ergens, of samen mensen aan het doden.
Maar ik ken Julia te goed, ze ziet niets in Demitri, en misschien een beetje arrogant maar wat moet ze met hem als ze mij heeft? Meestal duikt er op dat moment exact een mini-Tommetje op, die zegt dat ze mij al niet meer heeft, dat Demitri haar heeft. En het heeft gelijk. Godverdomme.
De straten volgen elkaar steeds sneller op, Bill rijdt trager omdat hij nu in de bebouwde kom rijd. Nog steeds tien kilometer te snel, maar al trager dan voordien.
Hij is achterdochtig geworden nu ik bijna dood was, en Monster effectief morsdood. Julia mag dan onsterfelijk zijn, net als Huyen en Nancy, maar wij zijn dat niet. En Demitri zal er heus niet voor terugdeinzen om ons uit de weg te ruimen. We weten te veel, en dat beseffen we zelf maar al te goed.
Na de ravage van vorige keer zijn we verhuisd naar één van onze andere verblijven, een huisje ergens in een voorstad van Berlijn, waarvan geen enkele fan van op de hoogte is, of toch dat wij weten.
Het is niet je-dat, alle overbodige luxe hebben we weggelaten, het heeft gewoon één slaapkamer, een badkamer, een keukeneneetkamerenwoonkamerinéén en een halletje. Genoeg om eventjes tot rust te komen, op die zeldzame dagen dat wij vakantie hadden.
We rijden het desbetreffende dorpje in, en na vier straten staan we stil. Bill stapt uit, loopt mopperend om de gesmolten drek aan zijn schoenen om de auto heen en opent de deur nog maar eens voor me. Ik stap uit, weer bijna uitschuivend, en sluit zelf de deur. Goed, eindelijk ben ik dan 'getransporteerd' van het ziekenhuis naar hier, iets dat ik min of meer mijn thuis kan noemen. Met Bill stap ik over het padje naar de voordeur, hij zoekt de sleutel in de enorme sleutelbos. Ze zouden eens moeten weten hoeveel buitenverblijven we hebben.
In zo goed als elk land waarin we al opgetreden hebben één, en in sommige landen meer dan eentje. Al zeven in Duitsland alleen. Allemaal betaald door de platenmaatschappij, en eveneens gebríºikt door de platenmaatschappij. David is al vaak genoeg naar ons buitenverblijf aan de Costa Brava gegaan, zogezegd omdat hij een zakenconferentie had. Zo dom zijn wij niet.
Ik leun tegen de muur. 'Eindelijk thuis.'

Reacties: