FanFic.nl

My 100 little stories

7. Sneeuw

Ik staarde naar de televisie en keek hoe Jared Leto zich uitsloofde op het podium. Zijn helblauwe ogen deden me niets meer. Vroeger hadden ze me laten duizelen, elke keer als ik ze zag.
Maar nu was er iemand anders in mijn leven. Zijn naam is Raphaël Brennan, en woont sinds twee weken hier in Villagze, Siberië. Hij was een beetje vreemd- wat hem juist zo aantrekkelijk maakte, los van zijn prachtige uiterlijk. Op zonnige dagen kwam hij bijvoorbeeld nooit op school… Vreemd, maar niemand wist waarom.
Ik ben hier ooit heen verhuisd toen mijn vader overleden was en mijn moeder weg wilde uit Calefornië, de plek waar alles haar herinnerde aan mijn vader.
‘Dawn, kom eens even helpen met de afwas. Je zit nou al de hele dag achter dat ding,’klonk de stem van Theresa McClaud, mijn moeder, uit de keuken.
‘Ja mam, kom zo,’riep ik terug en bleef zitten waar ik zat.

Toen ik na een half uur nog niet in de keuken was om kopjes in het hete sop te dopen, kwam mijn moeder naar me toe.
‘Dawn, vertel nou n’s. Wat is er met je aan de hand?’ Mijn moeder kwam naast me zitten. Haar blik gleed naar de televisie, waar de concert registratie van 30 Seconds To Mars nog steeds bezig was.
‘Ga me nou niet vertellen dat je verliefd bent op die gast! Hij is 39, jij 17!’ riep ze uit. Ik zuchtte.
‘Nee mam, het is niet Jared. Het is iemand anders,’biechtte ik op. Haar ogen werden groot.
‘Oh, wat geweldig! Vertel, details! Is ’ie een beetje knap?’
‘Ma-ham!’ kreunde ik. ‘Alsjeblieft. Ook ik heb privacy!’ Ze grinnikte.
‘Oké, oké. Ik ga je broer halen. Let jij even op de kip? Hij zit in de oven.’
Mijn broer heette Lewis en was tien jaar oud. En hij was superirritant, natuurlijk.
Mama verdween naar buiten, waar het ijskoud was. Het sneeuwde weer n’s. Ik rilde al bij het idee. Gelukkig was ik vandaag vrij, in verband met het skitoernooi op school, waar ik niet aan meedeed.
Nadat de band het lied “Attack”� afgemaakt had, het concert afgelopen was, rook ik een vreemde geur.
De geur van…
Ik vloekte en sprong op. De houten vloer voelde koud aan onder mijn blote voeten. Ik schonk er geen aandacht aan en sprintte naar de keuken. Ik graaide een stel ovenhandschoenen ergens vandaan en trok de oven open.
Een zwart verbrandde kip staarde me aan. Mam vermoord me, dacht ik, terwijl ik de kip eruit haalde, en in de prullenbak dumpte.
Met een schuldgevoel van hier tot Tokio- ik had haar beloofd om op de kip te letten- ging ik weer op de witleren bank zitten en zette de televisie uit. Nog geen drie minuten later stond ik op om een chocolaatje te pakken. Ik at ‘m op, en zakte neer.
Even bleef ik stil zitten, toen ging ik de pot met chocolaatjes halen. Met de pot tussen mijn knieën geklemd staarde ik naar de televisie, die op stand-by stond. Toen besloot ik om te gaan lezen. Ik pakte “Lord Of The Rings: The Two Towers”� erbij en nam om de zoveel tijd een chocolaatje.

Ze deden me aan Raphaël denken. De chocolaatjes. Ze leken voor geen meter op hem. De chocolaatjes waren diepbruin, Raphaël wit als de sneeuw die buiten viel, de chocola had geen ogen, die van Raphaël waren zilver. Ik dacht dat het door contactlenzen kwam. Maar ze hadden één ding gelijk: Ze waren allebei even lekker.
Een half uur, een hoofdstuk, en veel chocolaatjes verder was mam nog steeds niet thuis. Ik zuchtte, en besloot toen maar om te kijken waar ze bleef. Ik trok mijn feloranje met gele streepjes en paarse pompon muts met bijpassende sjaal, knalgroene wanten en een dikke zwarte jas aan. Met mijn winterlaarzen aan mijn voeten, stapte ik de ijskoude buitenwereld in.

Eerst liep ik richting Lewis’ school, die uitgestorven was. Geen van de twintig leerlingen en drie leraren was te bekennen. Toen liep ik richting het huis van Marcus, de beste vriend van Lewis. Misschien dat ze daar waren. Marcus woonde iets uit het dorp, in één van de zes villa’s die daar gebouwd waren. Slechts drie waren bewoond: één door Marcus en zijn familie, een door een stokoud vrouwtje waarvan niemand wist wie ze nou was, en één door de familie Brennan.
Mijn hart maakte een sprongetje toen ik aan hem dacht. Misschien was hij er wel, en kon hij me helpen met zoeken!
Ik begon sneller te lopen door de ijskoude sneeuw. Mijn wangen waren rood van de kou.
Eindelijk kwam ik bij de villa’s en keek om me heen.
In de villa van het oude vrouwtje scheen licht, in dat van Marcus ook en er klonk keiharde muziek- dus Marcus’ broer Alex was alleen thuis, anders had dat nooit gemogen. In de villa van Raphaël en zijn ouders was het licht uit.
Ik haalde diep adem- er vormde zich wolkjes in de lucht- en liep toen het tuinhek van de Brennans door.
Aarzelend liep ik door het stenen pad dat door een keurig nette besneeuwde tuin liep.
Ik belde aan, een ouderwetse dingdong galmde door het huis.
Er werd vrijwel direct open gedaan door een vrouw van rond de 25. Raphaëls moeder? Nee, dat kon niet. Daar was ze te jong voor. Misschien zijn zus. En ze was oogverblindend mooi. Blond haar tot op haar kont, dezelfde zilveren ogen als Raphaël. Een vriendelijke glimlach.
Jeetje.
‘Hallo,’zei ze. Ik slikte even.
‘Hallo,’zei ik toen. ‘Is.. Raphaël er misschien?’ Ze grinnikte.
‘Die is verder op. Ik weet niet wat ‘ie aan het doen is. Volgens mij is ‘ie op jacht..’ Ze leek iets te beseffen en voegde er aan toe: ‘naar meisjes. Misschien kun je ‘m nog te pakken krijgen.’ Ik knikte, draaide me om en begon te rennen.

Ik rende honderd meter, toen begon ik te lopen en liep nog zeker drie kilometer. Toen zag ik hem, in de sneeuw zitten.
En ik zag nog meer.
Twee lijken.
Één van een klein jongentje, de ander van een volwassen vrouw. En Raphaël zat op zijn hurken. Om hem heen was schaduw, zeker in twintig meter breedte. En dat terwijl het zonnetje toch z’n best aan het doen was om de sneeuw te laten smelten, waar ik de zon veel succes mee wenste.
Het duurde even, maar toen besefte ik dat het door Raphaël kwam dat er 20 meter schaduw extra was.

‘Raphaël?’vroeg ik onzeker.
‘Dawn,’zei hij afgemeten. Hij keek niet op of om, maar ik schrok: hoe wist hij mijn naam?
‘Het spijt me,’ zei hij, toen het een tijdje stil bleef. ‘Ik had het niet moeten doen. Door mij zijn je laatste familieleden dood. Ja, ik heb ze gedood, Dawn. Er is meer wat je moet weten over me. Een paar dingen, om precies te zijn. Ten eerste, mijn leeftijd. Nee, zeg niets. Je weet mijn leeftijd niet. Ik ben niet 17, zoals jij denkt. Ik ben 139. Nee, ik kan niet dood, niet via de menselijke weg. Alleen als iemand me ontdoet van mijn hoofd en mijn hart, zal ik dood zijn. Tot die tijd blijf ik leven… Verder hoef ik niet te eten- ik ben een vampier, Dawn, een vampier. Laat dat maar eens goed tot je door dringen.’
Ik stond versteend te kijken naar de rug van mijn liefde. Toen richtte hij zich op en draaide zich om.
Zijn zilveren ogen waren nu rood. Bloedrood. Van het bloed van mijn moeder en broertje, besefte ik met een schok.
Hij lachte honend. ‘Ik snap best dat je me niet gelooft. Doe maar wel. Ik ga het niet bewijzen op jou. Normaal drink ik dierenbloed, maar nu kon ik het niet laten. Ze roken zo lekker! En ja, ze smaakte ook heerlijk.
Ik zal je broer en moeder meenemen, ze op de weg leggen. Iedereen zal denken dat ze doodgereden zijn. Ik verdwijn, het is beter voor je.’ Raphaël bukte zich, raapte zonder enige moeite de lichamen van mijn laatste familieleden op, gooide zo over een schouder.
‘En het laatste wat je moet weten: Ik hou van je.’ Hij liet iets vallen, en verdween toen, sneller dan het licht.
Het leek alsof ik ontwaakte uit een trance toen Raphaël weg was. Ik liep nieuwsgierig naar de plek waar hij iets had laten vallen. Ik zag een briefje en twee zaadjes liggen.

Liefste Dawn,
Sorry, maar ik kon het niet laten. Altijd als ik mensen dood, plant ik bloemen die bij hun bloed passen.
Voor jou familie twee Witte Rozen.. Bloed type A-positief. Heerlijk.
Raphaël


En mijn wereld stortte in.

Reacties:

dobbyenwinky zei op 16 sep 2010 - 15:25:
Hoe kan iemand nou niets voelen voor de helderblauwe ogen van Jared Leto?!

Deze is lekker lang! Niet erg hoor
Inderdaad, het is heel erg geïnspireerd op Twilight. Maar dat is ook niet erg. Het is heel mooi.

Snel een nieuwe?

missxangel zei op 12 sep 2010 - 13:51:
Wauw dit is eigenlijk best mooi. Kan ook komen omdat op de televisie het liedje 'love the way you lie'. Tis echt heel mooi, wauw. Idd een paar foutjes maar die kun je er zelf ook wel uitvissen!! Kzit nu via mijn iPod, maar ik wilde eigenlijk wel iets quoten. Dat komt straks wel