FanFic.nl

Last Dance

<28>

Nona sjokte naar de voordeur toen de bel ging, en toen ze de deur opende, stond Bill daar hijgend en voorover gebogen met zijn handen op zijn knieën. Ze liet hem binnen en sloeg toen haar armen om zijn middel. Snikkend legde ze haar hoofd op zijn schouder.
Bill keek ongemakkelijk neer op haar, duwde met zijn voet de deur toe en streelde toen voorzichtig haar rug. Hij probeerde te achterhalen waarom ze zo overstuur was, maar ze wist geen zinnig woord te zeggen.
De tranen volgden zich steeds trager op, tot ze helemaal gestopt was en enkel het naar adem happen nog over was. Hij drukte een kus op haar kruin en vroeg voor de zoveelste keer wat er was. Ze trok hem mee naar de woonkamer.
Terwijl ze ging zitten, hield hij haar armen om haar heen. Voor die ene keer dat ze zich weer kwetsbaar en afhankelijk voor hem opstelde, kon hij er wel even van genieten.
‘Heb je al naar het nieuws gekeken?’ vroeg ze uiteindelijk en nam de moeite niet haar tranen te verbergen of weg te vegen, dus deed hij het maar. Zacht alsof ze van porselein was, ging hij met zijn vingers langs haar wangen.
‘Ja, dat ongeval was nogal…’ Het denkbeeldige muntje viel naar beneden en rolde even verder over de vloer tot het tot stilstand kwam op de drempel. ‘Wie?’
Ze beet op haar onderlip, die trillend een nieuwe tranenvloed voorspelde. ‘Free.’
Het had een vreemde impact op hem. Want hoewel hij die leraar nooit als leraar gehad had en hem nauwelijks kende, voelde het toch alsof een vriend van hem bij een ernstige zaak betrokken was. En ernstig was het zeker.
Voorzichtig trok hij haar weer tegen zich aan.
In de tijd dat hij met haar had gedanst, was Free vaak het onderwerp geweest. Lachend had ze hem verteld over de dag dat hij een poging had gedaan als ‘Bill Kaulitz’ les te geven maar dat iedereen te hard moest lachen en dat het er daarom niet meer van kwam. De les nadien hadden enkele meisjes hem geleerd hoe je met eyeliner overweg moest.
Diezelfde Free was de enige reden geweest waarom ze lachte, en nu was die reden weg. Voor even of voor altijd, dat viel nog af te wachten.

Een uurtje later zat hij nog steeds bij haar op de bank terwijl ze herinneringen ophaalde. Af en toe hield ze abrupt haar mond, maar hij begreep dat ze sommige dingen vast niet aan hem wilde vertellen. Zo was hij immers ook. Een grotendeels gesloten boek, maar de kaft voor iedereen toegankelijk.
Hij schudde zijn hoofd. Zichzelf vergelijken met een boek, wat ging het toch ook weer lekker.
Op dat moment golfde een muziekje door de kamer. Ze veerde overeind, alsof ze plots door iets in haar rug gestoken was, en liep om de zetel heen. Ze nam op en niet veel later hoorde hij hoe ze een gesprek voerde waarvan hij slechts de helft kon volgen.
‘Hey.’
…
‘Nee.’
…
‘Ja.’
…
‘Hoezo? Je had toch al…’
…
‘Oh. Nou, bedankt voor het compliment.’
…
‘Dat is niet zo vanzelfsprekend!’
…
‘Nietes!’
…
‘Nietes!’
…
‘Nietes!’
…
‘Stop. Ik zeg nietes en ik blijf erbij!’
…
‘Koppigaard!’
…
‘Ik mag koppig zijn, ik ben een meisje.’
…
‘Goed. Bedankt.’
…
‘Natuurlijk.’
…
‘Tot morgen.’
…
‘Daag.’
‘Wie was dat?’ vroeg hij nieuwsgierig en keek hoe ze weer op hem afstapte. Ze leek helemaal niet meer depri, eerder een beetje somber maar toch stralend. Ze zag er zo mooi uit, de treurigheid gaf haar iets… volwassens.
‘Drake.’
Hij knikte even. Drake was de persoon die haar danspartner was tot ze de blessure kreeg, en toen viel Bill voor hem in. En hij kon hem er niet dankbaarder om zijn dan hij nu was.
‘Wat wist hij te vertellen?’
Hij vervloekte zijn nieuwsgierigheid. Het was niet alleen irritant, maar ook onbeleefd en ongepast, vooral op dit moment.
‘Zijn danspartner wordt gediskwalificeerd.’
Hij krabde in zijn haren en keek haar toen aan, vragend. Hoe kon iemand ooit gediskwalificeerd worden bij dansen? Daar kon hij zich helemaal niets bij voorstellen. Maar ze zag de vraagtekens in zijn ogen niet en praatte door.
‘Daarom kan hij wel met me dansen op die wedstrijd.’
Bill glimlachte en wachtte tot ze ‘grapje’ zou zeggen, maar het kwam niet. Hij voelde iets prikken in zijn keel en hoofd, maar kon niet plaatsen wat precies. Onbeantwoord verlangen? Afgebroken hoop? Het leunde eerder aan tegen een combinatie van de twee.
‘Bill, kijk niet zo. Je had toch niet echt verwacht dat ik met jou op die wedstrijd ging dansen? Je zei zelf dat het was tot ik weer met Drake kon dansen.’
En alsof het prikken in zijn keel en hoofd nog niet erg genoeg was, voelde hij ook tranen prikken achter zijn ogen. Maar hij wou niet huilen.
‘Nee, ik zei dat ik met je kon dansen. Als in, trainen én wedstrijd.’
‘Oh Bill, maak het nu niet moeilijk.’ zei ze, half smekend en half overtuigd van haar gelijk. Ze had een vreemde glans over haar ogen. Niet alsof ze op het punt stond om te gaan huilen, of alsof ze van plan was uit te barsten. Het was eerder alsof ze alles buitensloot.
‘Oké, als dat is wat je wilt.’ Zijn stem trilde en hij wist dat hij buiten moest zijn voor alles eruit zou komen, dus begaf hij zich op spaghettisliertbenen naar de deur en liep de koude lucht in. Een laatste keer keek hij om voor hij het pad af liep en geld uit zijn broekzak haalde. De bus naar huis, en hopen dat er ondertussen geen fans hem zouden spotten. Het was dom geweest om halsoverkop naar haar toe te gaan zonder vermomming, maar hij had het kleine beetje hoop niet weg kunnen duwen toen ze belde en was daarom zo snel mogelijk naar haar toe gegaan.
De eerste traan gleed over zijn ooglid en liet een grijszwart spoortje oogpotlood achter op zijn wang, terwijl de traan, eveneens zwart, op de tip van zijn schoen kapot spatte en het startschot voor de hele voorraad gaf.

Reacties: