FanFic.nl

Mundus Novum

2.

De planeet Mundus Novum was gebouwd met behulp van een absurd hoog niveau van moderne technologie. Het was een niveau waar de aarde nooit aan bloot gesteld was. Zo’n tien eeuwen nadat de nieuwe planeet gebouwd, bevolkt en vergeten was, was de technologie beetje bij beetje aan het volk voorgesteld. Kunstmatig licht, computers, televisies, telefoons en keukenapparatuur. Steeds meer apparaten liepen op elektriciteit en steeds meer mensen waren in het bezit van acceptabele stroomaansluiting. De stekkers werden in de stopcontacten gestopt, de stopcontacten waren verbonden met honderden kilometers stroomdraad en de technologie liet stukje bij beetje steeds meer sporen achter in het landschap. De mensheid dacht dat het toppunt bereikt was. Meer technologie, dat kon toch niet? Wat viel er nu nog te bedenken?
Maar een planeet creëren konden ze niet. Dat zouden ze ook nooit kunnen, want ze kregen er de kans niet voor. Als bepaalde dingen in een te rap tempo aan het publiek bekend werden gemaakt, zou er achterdocht kunnen ontstaan. Voor de tijd goed en wel was aangebroken om dergelijke dingen te onthullen - als het ooit al een onderdeel van de planning was geweest - had Corvus de aarde aangevallen en onderzoek had aangetoond dat er niemand overleefd had. De kans dat het onderzoek ernaast was er wel, maar zo miniem dat het nauwelijks in cijfers uitdrukbaar was.
Maar eigenlijk maakte het helemaal niets uit. Mondus Novum stond over het algemeen niet meer in verband met de aarde. Er werd wel bijgehouden wat daar gebeurde, maar dat was dan ook alles. De planeet had haar eigen problemen. Zo was er bijvoorbeeld het nieuws dat Corvus weer toegeslagen had. Ze had één van de meest vredige dorpjes op de planeet aangevallen, de kinderen gegijzeld en de volwassenen om het leven gebracht. Nu ja, natuurlijk niet in eigen persoon, maar iedereen was er vrij zeker van dat zij de opdrachtgeefster was.
Er valt nog wel iets te vertellen over de manier waarop het nieuws verspreid werd. Er was geen internet, mensen hadden geen telefoons en televisies of radio’s waren er niet. De bevolking had gezien hoe die media het grootste gedeelte van de aarde over had genomen. Hoe handig ze ook waren voor het verspreiden van informatie, ze waren er niet. Kranten waren er in sommige grote steden. Het overgrote deel van de bevolking was namelijk heel goed in staat om zowel te lezen als te schrijven. Onderwijs was, net als op aarde, verplicht. Het was echter niet verplicht tot een bepaalde leeftijd, maar tot een bepaald niveau van kennis bereikt was. Iedereen mocht in zijn of haar eigen tempo leren, zolang het gewenste niveau voor het eenentwintigste levensjaar was bereikt. Daarna verder leren mocht altijd nog, maar het was niet meer verplicht.
De reden dat er geen kranten waren was dat men geen grote drukkerijen had. Kleinere waren er wel, want boeken werden wel massaal gelezen. Kranten werden als onbelangrijk beschouwd. Praten over het nieuws werd als een betere methode gezien. Daarom had elke stad en elk dorp een aantal Nuntii. Dat waren personen die om beurten op reis gingen, naar andere delen van het land, om zo op primitieve wijze nieuws te verzamelen. Toch was het zeer effectief. Er was geen concurrentie, geen behoefte om sensationeler nieuws te brengen dan andere Nuntii, omdat alle Nuntii samen een team vormden. Dit resulteerde erin dat nieuws vrijwel nooit opgeblazen werd en dat de mensen een exceptionele vertrouwensband met elkaar creëerden. Zo kenden bijna alle mensen de namen van de Nuntii van hun woonplaats. Vandaar dat iedereen wist wat er aan de hand was toen Bill het bos uit kwam rennen - op zijn eigen tempo dan - en riep dat hij had Iulius gesproken.
‘En had hij iets nieuws te vertellen?’ vroeg Kayley nieuwsgierig. Bill haalde een hap adem, die hij wilde gebruiken om de vraag te beantwoorden, maar eerst moest hij afremmen. Dat ging niet helemaal goed, waardoor de jongen zijn evenwicht verloor en languit op de grond terecht kwam.
‘Au,’ kermde hij verdrietig, waardoor al zijn ingeademde lucht weer in het niets verdween.
‘Awh, Billie, heb je je au gedaan?’ vroeg Tom sarcastisch aan zijn jongere broertje.
‘Ja,’ jammerde Bill, die zich aan Nadezhda vastklampte. Die aaide hem over zijn zwarte haartjes in een poging de jongen te troosten. Nadezhda en Bill waren partners. Iedereen in het team had een partner. Geen partner zoals twee mensen die verliefd zijn, maar partner als in een soort van team. Eigenlijk was het team dus opgemaakt uit zes individuele teams. Als het erop aan kwam, was er dus nooit iemand alleen. Partners hoorden elkaar te beschermen, en ze namen die taak heel nauw.
‘Wat is er gebeurd, Billie?’ vroeg Tom op plagerige toon.
‘Ik heb Iulius gesproken,’ zei Bill, terwijl hij zijn broertje een vernietigende blik toewierp.
‘En wat had die te vertellen?’ vroeg Kayley nogmaals, lichtelijk geïrriteerd door Bills aanstellerige gedrag.
‘Slecht nieuws.’ Bill was zijn pijn op slag vergeten. Op het moment dat hij het zei kwamen de andere jongens het bos uitgewandeld. Ze hadden stuk voor stuk een gekwelde gelaatsuitdrukking, wat Bills woorden extra kracht bijzette.
‘Ze is weer bezig,’ sprak Adam, die een plekje naast Bill wist te bemachtigen.
‘Ja,’ beaamde die.
‘Wat?’ klonk het ontzet uit zes vrouwelijke monden tegelijk.
‘Wat heeft ze gedaan?’ wist Daniëlle er achteraan te plakken.
‘Arbor,’ sprak Georg.
‘Wat?’ bracht Tessa nogmaals uit, overdonderd door het nieuws.
‘Ze hebben Arbor aangevallen. Haar leger dus. Tenminste, er is geen bewijs dat zij het is geweest, maar iedereen gaat ervan uit. Ze hebben het dorpje aangevallen, de volwassenen vermoord, de kinderen gegijzeld en alles wat overbleef verbrand.’ Er volgde een stilte, waarin alle twaalf aanwezigen het nieuws lieten bezinken - de jongens al voor de tweede keer.
‘Enig idee waar de kinderen heen zijn gebracht?’ Kayley stelde de vraag, omdat zij de eerste was die alle gedachten op een rijtje wist te plaatsen.
‘Ik naar haar schuilplaats, maar Iulius heeft er niets over gezegd,’ sprak Adam.
‘Maar we weten niet waar haar schuilplaats is,’ hielp Georg de anderen herinneren. Er volgde weer een stilte.
‘Maar,’ sprak Nadezhda, ‘als we haar gijzelaars volgen, komen we er misschien achter.’
‘En hoe komen we erachter waar de gijzelaars zijn?’ vroeg Bill nieuwsgierig.
‘Ik denk eerlijk gezegd niet dat er nog hoop is voor de inwoners van Arbor, maar misschien kunnen we ingrijpen bij haar volgende toeslag. Als we kunnen achterhalen waar die gaat zijn.’
‘Je denkt dus dat ze nog een keer toe gaat slaan?’ vroeg Tom ontzet.
‘Het is Corvus, Tom,’ sprak Nadezhda geïrriteerd. ‘Natuurlijk laat ze het hier niet bij.’

Reacties: