FanFic.nl

Our own Humanoid world

34. Dinsdag morgen 02/03/2010

Jorinde’s point of view
Vandaag vertrokken we naar Oslo. Echt je moet me niet vragen waar dat ligt, ik was altijd gebuisd op aardrijkskunde. Eigenlijk had David dat net ook kunnen zeggen in welk land dat dat ligt, want anders zat ik nu niet op Bill’s laptop op te zoeken in welk land dat dat ligt. Ik moest dat doen uit opdracht van Bill. Hij wist het zelf ook niet, maar hij is veel te lui om het zelf op te zoeken. “Ik moet mijn haar doen!”� was zijn uitvlucht. “Bill? Waarom werkt hij laptop zo traag?”� zeurde ik. “Omdat ik geen idee heb!”� riep hij terug. Tosca had me net verteld over wat er tussen haar en Tom was gebeurt vannacht. Ik was nogal geschokt. Ik had het niet verwacht van Tom. Hem heb ik trouwens nog niet gezien vandaag. Of wel? Ja, een kwartier geleden toen we naar de bus kwamen. Hij was nogal stil. Begrijpelijk. “Bill!?”� riep ik. “Ja!”� tierde hij terug. “Oslo ligt in Noorwegen!”� Hij antwoordde me met een oké. Bill stond nu langs me. “Oh my god wie heeft die lelijke foto op mijn achtergrond gezet!”� Bill nam zijn laptop van de tafel af. Makbule stond in de deuropening te grijnzen. “Dat is Georg in een jurk,”� zei ik kalm. Bill trok zijn wenkbrauw op. “Maaaak!”� zeurde Bill. Ik lachte en nam Bill zijn laptop weer over. “Ik zal er wel een andere foto op zetten,”� glimlachte ik lief. “Dankje!”� zei Bill blij en toen liep hij op Makbule af. “Kieteldood jij!”� riep hij. Ik liep naar de slaapplaatsen en nam de kabel van mijn gsm eruit. Ik probeerde vooral niet te lachen terwijl ik de foto van Bill in een jurk op zijn laptop zette. Zo en nu ‘Als bureaubladachtergrond gebruiken’. Toen ik het resultaat zag barste ik wel uit van het lachen. “Zo Bill, je nieuwe achtergrond!”� zei ik en gaf zijn laptop terug aan hem. “Deze is nog erger!”� kreunde hij. “Vond je Georg mooi dan?”� vroeg Makbule. “Nee,”� pruilde hij en nam zijn laptop af. Zielig ging hij ergens zitten en begon op zijn laptop te tokkelen. Danny was nu ook wakker en was bij mij en Makbule komen zitten. Niet veel na Danny kwam Tosca ook bij ons zitten. We aten allen honny pops. Tom kwam nu ook binnen. “Morgen Jorinde en Bill,”� mompelde hij en opende de koelkast. Bill keek nu op van zijn laptop en gaf Tom een vernietigende blik. Tom haalde zijn schouders op en ging weer weg met een banaan. “Wat is er gebeurt toen jij met Tom was aan het praten Bill?”� vroeg Makbule. “Ga ik jullie niet vertellen, dat is iets onder ons,”� zei Bill zonder op te kijken. “Komaan Bill, het is wel belangrijk hoor,”� drong Makbule aan. “Nee is nee, oké?”� bromde Bill. Hij stond recht en ging naar de Lounge room. Tosca zuchtte. “Volgens mij heb ik iets heel erg verkeerd gedaan.”� Makbule wilde protesteren maar ik was haar voor. “Nee, Tom is fout geweest, dat moet hij nu maar eens begrijpen.”� Makbule knikte.

Tosca’s point of view
Ik zat een tijdschrift te lezen toen Tom tegenover me kwam zitten. “Ben je nog altijd kwaad op me?”� vroeg hij. “Ja,”� zei ik kortaf. Hij zuchtte en keek naar buiten. “Hoe lang ga je nog zo de plezante uithangen?”� Ik verslikte me in mijn speeksel. De angst die net door mijn aderen vloeide maakte plaats voor enorme woede. Toch wist ik me kalm te houden. “Tom, hou op, het was allemaal echt! Je hebt me echt bang gemaakt,”� mompelde ik. Tom begon luid te lachen. De onbeschofte kerel! “Tom dit is niet grappig!”� tierde ik. Hij veegde langs zijn ogen. “Komaan Tosca, doe niet zo flauw!”� zei hij. Nu kwam alle woede eruit. Ik gaf hem een harde rake klap in zijn gezicht. “Laat me met rust! Ga weg!”� tierde ik. Ik had me nog nooit zo kwaad gevoeld. Dat hij dacht dat ik een spelletje speelde maakte mijn woede nog groter. Al lachend liep hij weg. Kwaad keek ik hem na.
Ik weet niet als ik ooit nog wel met hem wil gaan. Laat staan durven.
Ik denk niet dat ik zelfs nog met een andere jongen contact durf te nemen.

“Tossie, gaat het wel?”� Makbule was weer tegenover me komen zitten. “Euhm, ja,”� mompelde ik. Makbule trok een wenkbrauw op. “Niet liegen,”� zei ze. “Ik kan het niet verwoorden,”� zei ik en zocht naar iets anders om te lezen. “Hmm, oké,”� zei Makbule, ze haalde een boek tevoorschijn. “Heb jij nog meer Darren Shan bij?”� vroeg ik. “Ja hoor, welke wil je lezen?”� vroeg ze. “Heb je de demonata reeks bij,”� vroeg ik. “Ja, ze liggen in mijn tas,”� zei Makbule. Ik glimlachte en nam het eerste boek van de demonata reeks. Hier had ik al langer geleden in willen beginnen, maar ik was er nooit aan toe gekomen. “Welk boek lees je?”� Jorinde was langs me op bed gesprongen. “Het eerste deel van de demonata reeks van Darren Shan,”� zei ik. “Oeh, die is leuk!”� En weer was Jorinde weg, ze had Bill’s laptop vast. Ik gniffelde en las verder. Pas na 50 pagina’s merkte ik dat Tom naar me stond te kijken. Ik gaf hem een angstige en woedende blik en zuchtte. Hij schudde licht zijn hoofd en ging weg. “Tossie, wat wil jij eten?”� Jorinde stond in de deuropening, ze droeg een schort, koksmuts en ovenhandschoenen. Ik had moeite om mijn lach in te houden. “Maakt niet uit,”� lachte ik en wie is je slachtoffer? “Bill,”� grijnsde ze en ging weer weg. Met slachtoffer bedoelde ik dus, wie nog zo een schort, koksmuts en ovenhandschoenen moest dragen. Diegene die haar dus moest assisteren. Een tijd later stond Bill in de deuropening. Hij zag er net zo gekleed uit als Jorinde, enkel hing zijn gezicht vol bloem. “Wat hebben jullie gemaakt?”� vroeg ik en stond op en liep naar het kleine keukentje. Jorinde zag er net zo wit uit als Bill. “Wafels,”� zei Bill. “Oh, wow, dat is een gezond middagmaal,”� lachte ik en ging langs Makbule zitten. “Maar wel lekker,”� zei Jorinde en zette het bord met wafels op tafel. Bill zette op zijn beurt dan nog bloemsuiker en chocolade saus erbij. Jorinde nam een wafel en begon er bloemsuiker op te doen. “wil jij een overdosis suiker of wat?”� vroeg Bill verbaasd. “Nee, hiervoor is dat heel leuk!”� zei Jorinde en ze blies de bloemsuiker van haar wafel in Bill zijn gezicht. Voldaan van zichzelf begon ze te lachen. Ik zelf moest lachen om haar lach en ik stak iedereen hier aanwezig aan met mijn lach. “En wie gaat er hier straks kuisen?”� vroeg David. “Bill!”� riep iedereen in koor en we begonnen weer met lachen.

Reacties: