FanFic.nl

Beautiful Nigtmare (compleet)

Hoofdstuk 18

Nog steeds zijn Nick, Joe, Kevin en Demi bij mij en nog steeds is Tyler niet thuis, het is ondertussen al half 12, in de avond, en ik vraag me echt af waar hij is.
‘’Ik ga even Tyler bellen’’ zeg ik en loop naar de huistelefoon, ik typ Tylers nummer in, de telefoon gaat over en Tyler neemt op.
‘’Ik weet niet hoe laat ik thuis kom, ik ga vanavond uit met vrienden dus je hoeft niet op me te wachten’’ zegt hij en hangt op.
Lekker, mijn broer die er altijd voor me is laat me juist nu in de steek.
Ik laat me weer naast Nick op de bank vallen en zucht ‘’Tyler feest de hele nacht door en is niet echt van plan thuis te komen vannacht’’ vertel ik wanneer ik merk dat ik vragend aangekeken word.
Kevin kijkt me met grote ogen aan ‘’Gaat hij juist nu feesten?’’ vraagt hij verbaasd, ik knik ‘’Doet hij wel vaker als hij zich rot voelt’’.
‘’Ik blijf wel bij je vannacht, ik laat je hier niet alleen’’ Zegt Demi ‘’Ik blijf ook’’ zeggen Joe en Nick gelijk ‘’Sorry, ik kan niet blijven ik ga nu naar huis want Danielle wacht op me’’

Na een onrustige nacht word ik wakker en zie dat ik nog steeds tegen Nick, die ook wakker is, aan lig op de bank. Op de bank tegenover ons liggen Joe en Demi nog te slapen ‘’Heb je een beetje kunnen slapen?’’ vraagt Nick zacht ‘’Niet echt, jij?’’ ‘’Gaat wel’’ antwoord hij, ik druk een kus op zijn lippen en loop naar de keuken om twee bekers koffie te halen.
Daarna loop ik weer terug naar Nick en kruip bij hem onder het dekbed die we op de bank hebben gelegd gisteravond.
In de box die achter ons staat ligt Sophie nog steeds rustig te slapen, en waar Tyler is weet ik echt niet..
Hij is vannacht dus niet thuis gekomen en heeft nog niet gebeld of een bericht achter gelaten, ik weet dat hij zichzelf wel red maar toch geeft het geen fijn idee om niet te weten waar je broer is.
ondertussen zijn Joe en Demi ook wakker geworden en we maken ons nu klaar om naar het ziekenhuis te gaan, tenminste ik en Nick.
Joe en Demi blijven hier in mijn huis met Sophie om voor Sophie te zorgen om voor vanavond wat spullen te halen zodat we er een gezellige avond van kunnen maken met heel veel films en natuurlijk heel veel ongezond maar heel erg lekker eten.

We lopen naar de derde verdieping, aan de ene kant van de gang ligt mijn vader en aan de andere kant ligt mijn moeder.
De eerste kamer waar ik heen loop is die van mijn moeder, in de kamer naast het bed zit een man die ik nog nooit eerder heb gezien.
Nick pakt mijn hand vast en fluistert of ik hem ken, ik schud mijn hoofd ‘’Ik ga het wel even vragen’’.
Ik laat Nick zijn hand los en loop naar de man toe ‘’Hallo, ik ben Vanessa, de dochter. Wie bent u?’’ vraag ik, hij kijkt me aan en weet blijkbaar niet wat hij moet zeggen.
‘’Nou?’’ vraag ik geïrriteerd, omdat hij me verbaasd blijft aan kijken ‘’Goed, ik heb een geheime relatie met je moeder’’ zegt hij, geschrokken en verbaasd kijk ik van de man, naar mijn moeder die met gesloten ogen in het bed ligt.
Met tranen in mijn ogen ren ik naar Nick ‘’Wat is er aan de hand?’’ vraagt hij ‘’Die man, hij had een relatie met mijn moeder’’ ‘’Huh? Maar je ouders zijn toch nog getrouwd enzo?’’ ik knik, dat vind ik nog het ergste eraan ‘’mijn vader wist het ook niet’’ ‘’Wat erg’’ fluistert hij en houdt me stevig vast.
‘’Ik ga eerst naar mijn vader’’ fluister ik en loop naar de kamer aan de overkant.
Hoe mijn vader in dat bed ligt doet nu nog meer pijn dan eerst, ik heb nooit zo’n hele goede relatie met hem gehad maar wat mijn moeder heeft gedaan zal ik nooit kunnen accepteren.
Ik pak de hand van mijn vader vast en knijp er zachtjes in, langzaam gaan zijn ogen open. ‘’Vanessa’’ zegt hij vermoeid ‘’Ik wil dat je weet dat ik voor altijd van je houd, maar het is mijn tijd om te gaan’’ zegt hij zacht ‘’Laat me alsjeblieft gaan en onthoud dat het goed is’’ fluistert hij, tranen glijden over mijn wangen, maar toch knik ik dat het okay is ‘’okay pap, ik houd van je’’ zeg ik en geef hem een kus, hij glimlacht ‘’ik nog meer van jou, prinsesje’’ zegt hij daarna sluit hij zijn ogen, het apparaat aan de zijkant dat zijn hartslag weergeeft gaat steeds langzamer en stopt uiteindelijk.
Voorzichtig laat ik zijn hand los en geef hem een laatste kus voor ik op het knopje klik dat er een verpleegkundige aan komt.
De tranen blijven over mijn wangen stromen “laten we maar gaan”� zegt Nick zacht die me troostend vast houd.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.