FanFic.nl

American Smile, German tears. [afgelopen]

1.

Weer staan we op een rode loper. De flitsen verblinden me. Het gaat volgens mij niet lang meer duren en ik ben blind. “Lachen Bill!”� wordt er naar me geroepen. Ik kan niet zien van wie het komt. Ik zie enkel plekken rondom me van de flitsen. Ik voer het bevel maar uit voor ik problemen krijg. Een vage glimlach was alles wat ik eruit kreeg. Nu ze mijn tanden hebben rechtgezet, uit opdracht van David natuurlijk, lijkt mijn glimlach niet meer echt. Ik kan het gewoon niet meer. Het voelt aan alsof iemand mijn glimlach heeft gestolen. Deze glimlach is zo nep, zo niet mij. De fans zien vast geen verschil. Als ik ook maar een klein beetje glimlach beginnen ze al hysterisch te doen. Nu ik dat nieuwe gebit heb voel ik me net een beroemde Amerikaan. Daar hebben ook alle Hollywood sterren ook zo een keurig wit gebitje. Dan ben ik toch liever de Duitser met de lelijke kromme tanden. “Smile!”� wordt er weer naar me geroepen, of was het naar iemand langs mij? Ik kijk langs me en zie iedereen ontspannen glimlachen naar de camera’s. Ik zucht onzichtbaar en zet weer een glimlachje op. Toen we backstage liepen kreeg ik een elleboog van Tom in mijn rug. “Doe normaal,”� siste hij en liep verder voor me uit. “Ik heb gewoon mijn dag niet,”� zei ik als excuus. “Ja ja, dat zei je gisteren ook al, de boekjes gaan van alles gaan denken en dan komen ze weer aan onze kop zeuren! Doe nou gewoon normaal oké! Stel je niet aan!”� Ik zuchtte en had geen zin om er tegenin te gaan. Het zou ook niets uithalen. Ik zou enkel een klap tegen mijn hoofd krijgen. En daar had ik vandaag niet echt zin in. Nu ja, wie gaat er graag slapen met een hoofd vol builen? Ik in ieder geval niet, dus hou ik me stil. “Hoe laat moeten we op?”� vroeg Georg. “Om negen uur, zorg dat jullie klaar zijn, jullie outfits liggen klaar,”� zei David. Hij zat op zijn laptop te tokkelen. “En geen tegen gestribbel van ‘Ieuw dit is lelijk’ hé Bill!”� Ik knikte braafjes en nam mijn laptop tevoorschijn. Eerst trok ik de lelijke veel te strakke broek uit en verwisselde die voor een trainingsbroek en het rare bloesje deed ik ook uit en nam een gewoon T-shirt in de plaats. Dit voelde zo veel gemakkelijker. Nu sierde er een echt glimlachje op mijn mond, maar voor hoelang? “Aan de kant.”� Ik vroeg wat Tom zei en ging in het hoekje van de kamer op de grond zitten met mijn laptop. Ik zette mijn hoofdtelefoon op en zette wat goede muziek op. Het geluid stond op maximum dus kon ik niets om me heen horen. Ik kwam even tot rust.

Toen Tom me een trap tegen mijn zij gaf wist ik dat het tijd was voor me om te kleden. Zonder woorden keek ik hem aan en knikte zacht. Hij knikte dan weer terug en ging weer op zijn plek, op de bank zitten. Ik borg mijn laptop weer op en ging eens kijken wat voor afschuwelijks ze nu weer voor mij hadden klaar gelegd. Wat er lag, was bijna een jurk. “Kleed je nu eens om, we hebben niet eeuwig de tijd!”� David stompte in mijn rug. “Ja ja, ik was het gewoon even aan het bekijken,”� mompelde ik en trok het rare ding aan. Ik bekeek me even voor de spiegel. Ik was net een opgezette vogel. “Trek nu je schoenen aan! Je moet zo op!”� Ik ademde even diep in en uit om mezelf te kalmeren. “Ja, even geduld,”� bracht ik kalm uit. Ik bekeek mijn schoenen. Alweer van die moorddingen. Mijn voeten gaan er echt kapot van door al die stomme hakken. Ik ben toch geen vrouw? Al wankelend liep ik iedereen achterna naar het podium. “Bill er zijn hier 14 duizend mensen, verpest het niet oké,”� siste David me zacht toe. Ik knikte kort. Tom gaf me ook nog een waarschuwende duw. Echt wat heeft die jongen? Of beter gezegd wat heb ik fout gedaan? Ik nam mijn micro aan en stapte glimlachend het podium op. De woorden van ‘World behind my wall’ kwamen er vanzelf uit. We moesten gelukkig maar één liedje doen, het was een award show ergens hier in Amerika. Ja, Amerika. Ik ben hier eigenlijk niet graag, ik wil naar huis, maar dat gaat nog niet, we gaan hier nog een promotie tour doen van vier weken. En vier weken kunnen lang duren. “Goed gedaan jongens!”� riep David blij uit. Ik negeerde hem en liep langs hem door. Deze schoenen moeten zo snel mogelijk uit. Mijn voeten staan op springen! Met een zucht ging ik op de zetel zitten en trok mijn schoenen uit. Ze belanden ergens langs mij. Mijn rare jurk belande erop. Een superstrakke skinny en een tanktop lagen klaar voor moesten we een award winnen. Met tegenzin trok ik het aan. Ik heb liever iets lossere broeken, maar naar mij luisteren ze toch niet meer dus doe ik ook geen moeite meer. Zoals ik al eerder zei: Ik krijg dan stompen mijn rug, maag of klappen tegen mijn hoofd, niet echt plezant.

De spanning zat hoog toen ze de award voor beste band gingen uitrijken. Mijn handen trilde en waren klam van het zweet. Toen ik ‘Tokio Hotel’ hoorde sprong ik recht van blijdschap. Een award winnen blijft geweldig. Dat wil dus zeggen dat er nog mensen zijn die jou muziek wel goed vinden. Ik had vandaag een hele speech moeten vanbuiten leren van David, maar die ging ik lekker niet zeggen want die speech zat vol onzin. Ik nam de award in ontvangst en nam de micro die er lag. “Vandaag ga ik eens niet al die sponsors en medewerkers danken, maar jullie! Deze is voor alle fans van ons! Wij hebben de beste fans in de wereld! Dank je!”� tierde ik door de micro. Toch nog iets dat mij gelukkig kon maken. Ik lijk wel zielig. Een extra iets om over te lachen. Tom nam de micro van mij over en begon te praten. Normaal iets wat hij nooit doet als we een award winnen, maar ik laat hem doen anders krijg ik zo meteen ook nog van hem de volle lading.

Reacties: