FanFic.nl

Last Dance

<30>

Meer schokkend nieuws bereikte haar diezelfde dag nog. Ze was weer op school om een test voor dansen in te halen toen de speakers in het lokaal tot leven kwamen en zoemden. Er klonk een zacht gekuch en toen was het weer stil.
Nona besefte meteen dat er iets niet klopte en vroeg of ze weg mocht. Mevrouw Esmeralda knikte.
Halverwege de gang klonk er een stem door de speakers, die al de leerlingen naar de eetzaal vroeg. Nona rende zo hard ze kon terwijl ze het gevoel weg probeerde te duwen. Het zou vast goed nieuws zijn, een nieuwe beurs van de overheid of een nominatie voor een bepaalde prijs, dat soort dingen kwamen vaker voor.
Maar ergens diep in zich wist ze dat dat nu niet het geval was. Dat er iets veel erger op touw was en dat ze er nooit mee zou kunnen lachen. Haar vermoeden bleek juist toen een witte doodskist haar zicht innam bij het naar binnen lopen van de eetzaal.
Iedereen, jongen of meisje, oud of jong, leerkracht of leerling, keek huilend naar de kist. Een lied van violen klonk zacht door de zaal.
Nona stapte steeds verder de zaal in, en met elke stap rolde er een traan over haar wang. Ze wou het niet geloven. Ze kon het niet geloven. Ze mocht het niet geloven. Free zou hier zo binnenstappen, in een mislukte poging om Elvis Presley na te doen, verkondigend dat hij gewoon de reacties eens wou zien.
Een zwart-witfoto stond op de kist, en Nona zag voor het eerst de Free die Free vroeger moest zijn geweest. En het pijnlijke besef dat hij niet meer, nooit meer, binnen zou komen wandelen en zijn stralende aanwezigheid zou tonen, drukte haar longen samen.
Ze wist niets van hem. En ze zou ook nooit meer weten.
Huilend zakte ze op haar knieën en reageerde amper toen Zara haar armen om haar heen sloeg en huilde op haar schouder.

De volgende dag werd het Duitslokaal omgetoverd tot een rouwkapel. De kist moest school verlaten en werd overgebracht naar het mortuarium, maar het was alsof hij de school niet verlaten had.
In het lokaal waren de gordijnen permanent gesloten. Kaarsen stonden op de grond tegen de muren en toonden zo waar de kamer stopte. De zwart-witfoto die eerst op de kist had gestaan, stond nu op het bureau, dat tegen het schoolbord geschoven was. Op dat bord stond een motto, zijn motto: Leb die Sekunde. Rozen lagen overal in het lokaal verspreidt, dat zonder banken groter leek dan het was. Teddyberen en brieven en andere persoonlijke spullen lagen tussen de rozen en moesten dienen als persoonlijk afscheid.
Veel leerlingen zochten de rouwkapel meermaals op, lessen werden gestopt door overemotionele leerkrachten. Free had blijkbaar een invloed op meer personen dan Nona had beseft. Maar het verbaasde haar niet. Nu verbaasde niets haar meer. Free, die leek op de onsterfelijke boezemvriend die ze vroeger als kleuter fantaseerde, was helemaal niet onsterfelijk.
Hij had haar alleen gelaten, net nu ze hem het meest nodig had. En hij was expres op een vangrail ingereden. Zijn idee van een nobel afscheid. Hij had er geen andere doden bij willen betrekken, maar het was toch gebeurd.
Niet alleen het Duitslokaal moest aan grote veranderingen ondervinden. Op de gangen hingen nu zwarte vlaggen en de lichten bleven vaker uit dan dat ze aangestoken werden. De sfeer was bedrukt en Nona kon niet genieten van het feit dat het tussen haar en Zara weer zo goed als normaal was.
Ze sliep terug op school, en het enige voordeel was dat Bill dat niet wist en haar dus niet opzocht.
Het was pas helemaal erg toen ze die dag Duits hadden. Bij het ingaan van het lokaal dat het vorige moest vervangen, zagen ze de nieuwe leerkracht. Iedere leerling uit de klas weigerde te gaan zitten, zijn naam te noemen of ook maar enige medewerking te tonen. Hij begreep het niet.
Hij dreigde met straffen en deelde die toen ook uit, maar ook dat maakte de leerlingen niet aan het opletten. Ze stonden daar maar, suf en somber achterin de klas terwijl ze de gedachte aan Free levendig hielden.
De leerkracht leek in niets op Free, en dat was misschien maar goed ook. Hij zou Free alleen maar belachelijk maken. Hij was kort en gezet, met een glanzend hoofd omringd door enkele bruine haren. Zijn ogen puilden een beetje uit en zijn lippen waren dun en op elkaar geknepen.
‘Zitten, nu!’ brulde hij na een tijdje, toen hij het echt zat begon te worden.
Nona deed een stap vooruit, legde haar handen op de leuning van de stoel en zuchtte. Een triomfantelijke grijns verscheen op het rood aangelopen gezicht van de invalleerkracht. Het was echter te vroeg gejuicht.
Ze trok de stoel naar achteren, zette haar ene en daarna de andere voet op het zitvlak en klom toen op de bank. Ze slikte de krop in haar keel weg en keek toen omhoog, terwijl ze haar hand op haar hart legde. Misschien te plechtig, maar het was nog steeds het gebaar dat telde.
Al snel volgde de rest, en na twee minuten stond iedereen op een bank met rechterhand op het hart.
Alsof ze het afgesproken hadden, en dat was niet zo, zeiden ze tegelijk ‘Leb die Sekunde’ en applaudisseerden toen voor Free, waar hij ook mocht zijn en wat hij ook aan het doen mocht zijn. Wie weet zag hij het niet eens, dat was het meest logische, maar Nona dacht dat hij dat vast wel zou doen. Hij zou nooit de school helemaal verlaten, en daarom zou hij nog alles opmerken wat zijn leerlingen deden. Want voor altijd zouden ze zijn leerlingen zijn. Voor altijd zou Nóna zijn leerlinge zijn.
Het applaus duurde en duurde en duurde. De leerkracht was zo van zijn sokken geblazen dat hij zweeg en op zijn stoel stilzwijgend zat te kijken. Zachtjes ebde het applaus weg, stapte iedereen van zijn bank en liep de klas uit, zonder uitleg. Ze gingen op weg naar hun echte Duitslokaal, naar hun echte leerkracht.
Nona klapte nog steeds, als enige en bijna onhoorbaar zacht, terwijl ze zichzelf bleef inprenten: Hij zal me nooit echt verlaten.

Reacties: