FanFic.nl

Unbreakable [Jasper Whitlock]

14th

Ik staarde haar aan. Verbaasd. Ontzet. Geschokt. Maar bovenal gelukkig. Ze had me de bevestiging gegeven die ik zo graag had gewild: ze hield net zoveel van mij als ik van haar. Maar mijn gezond verstand had mijn hart nooit laten winnen, en ik voelde dat dat ook deze keer niet zou gebeuren.
"Je weet dat dat onmogelijk is," zei ik zacht.
"Wil je het niet?" vroeg ze. Haar stem klonk klein, breekbaar. Gekwetst. Ze dacht dat ik haar had afgewezen.
"Jawel," zuchtte ik. Heel graag zelfs.
"Waarom vraag je het dan niet aan mijn vader? Als hij ziet dat ik veel gelukkiger ben met jou dan met die omhooggevallen blaaskaak, dan kan hij het toch alleen maar goedkeuren?" Ik glimlachte, zowel om haar naïviteit als om haar originele benaming voor de kapitein.
"Alexandra..."
"Ik weet het, ik weet het. Het is dom," murmelde ze, "maar ik hou alleen van jou." Het deed me zoveel plezier om dat te horen. Maar het deed pijn om te weten dat we niet samen konden blijven.

Hail duwde in haar rug. Hij wiebelde nerveus met zijn oren, alsof hij haar wilde troosten.
"Maar als ik met hem trouw, dan zal ik nooit meer kunnen paardrijden," zei ze zacht. Daar had ik ook al aan gedacht. Ik had bewust niets gezegd om te vermijden dat ze helemaal zou opgaan in haar protest. Natuurlijk, ik had wel kunnen raden dat Alexandra zichzelf niet zou zijn als ze hiermee akkoord ging.
En wees er maar heel zeker van dat ze nog actie zou ondernemen.
"Wat ben je van plan?" fluisterde ik. Ze keek me aan.
"Niets." Ze loog, ze acteerde goed, maar ik kende haar beter.
"Wel."
"Ik weet het nog niet. Maar ik zal niet zitten wachten tot ze me naar de slachtbank brengen!"
Typisch.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.