FanFic.nl

Unbreakable [Jasper Whitlock]

15th

Love is above all else.
The gift of oneself.

We waren opnieuw begonnen met de rijlessen. Ze beet zich erin vast, vastberaden om nog zoveel mogelijk te leren voor we elkaar nooit meer zouden zien. Hail en zij waren twee delen van een machine, perfect op elkaar ingespeeld. De hengst was onder haar hulpen zo mak als een lammetje, en William had me verschillende keren gezegd hoe erg hij onder de indruk was van haar talent.
Ze had zelfs, compleet per ongeluk, een sprong gemaakt. Hail was in zijn enthousiasme uit de paddock gesprongen. Ze bleef zitten, en de heimelijke glimlach op haar gezicht had me laten zien dat ze er ook wel van genoten had.
"Wat was dat?" vroeg ze met een uitgelaten gezicht. Ik grinnikte, stak mijn handen in mijn zakken.
"Hij sprong."
"Mag ik nog een keer?" Ik schudde lachend mijn hoofd.
"Als Hail dat wil. Als je springt, moet je wat gaan rechtstaan in het zadel en licht naar voren hangen. Anders wordt je nogal door elkaar geschud." Ze lachte, ik smolt weg bij de rinkelende klanken. Ik zag hoe ze Hail op een tiental meter recht voor het hek zette. Ze keken naar de sprong, de ene al geïnteresseerder als de andere. Hail's ene oor wees naar voor, uit opwinding, en het andere had zich aan Alexandra vastgekluisterd.
Hij was nederig, wilde alles voor haar doen. Dat was het beeld dat het eerste van hen twee overtrof. Zo mooi. Concentratie, kracht, schoonheid en samenwerking. Betoverend.
Ze klakte met haar tong. Hail vertrok meteen, galoppeerde met zijn neus gestrekt naar voren. Hij naderde het hek als een stoomtrein. Ze genóten.
Hij zette zich af, sprong. Alexandra zette zich recht in het zadel, op het juiste moment. Ze voelden elkaar zo ongelooflijk perfect aan. Hoe was het mogelijk dat mens en dier zo'n dynamisch duo konden vormen?
De landing ging zacht, gecontroleerd, en enkele stappen later had het paard zich al tot stilstand laten komen.

"Je deed het echt fantastisch," zei ik tegen haar toen we terug naar de stallen liepen. Hail beet in mijn mouw.
"Ja, jij ook." Ik aaide hem over zijn hals. Alexandra ook. Ze nam mijn hand vast. Haar slanke vingers omsloten de mijne als een satijnen doek.
"Zie je hoe mooi ze in elkaar passen? Het is voorbestemd. God heeft het zo gewild. Hij stuurde een engel als Hail, en bracht ons zo samen. Wij mogen niet apart gescheurd worden." Haar woorden staken als een paal boven water. Het was de waarheid.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.