FanFic.nl

I never believed in love at first sight {Jonas Brothers}

In Londen ~6~

PoV Brit:

-tijdsprong, later de middag in de hotelkamer van Emma en Brit-

'Brit?' vroeg Emma schijnheilig. 'Mmh?' Ik antwoordde zonder haar aan te kijken. Eigenlijk had ik geen zin om te praten, want ik was aan het nadenken. En denken en iets anders doen gaat niet samen. Maar Emma ging door: 'Knikkende knieën?' 'Jah.' 'Raar gevoel in je buik?' Ik knikte. 'Oeh! Jij bent verlieft!' Ik keek Emma raar aan. 'Niet, op wie dan?' 'Op Joe natuurlijk...' 'EM!' Ik schrok ervan; 'Emma hoe kom je daar nu bij?' 'Hij deelde zijn smootie met je Brit, ben je blind ofzo?' 'Dus dat betekend meteen dat ik verlieft op hem ben? Ooh! Natuurlijk, doh. Zo had ik het nog niet bekeken.' zie ik sarcastisch. 'Je ziet het echt niet hea? Joe vind je leuk!' 'Ik hem niet!' 'Nog niet!' grijnst Emma. Ik pak een kussen van mijn bed en smijt het naar Emma's hooft. 'Waar is dat voor nodig?' 'Nou, ik vond dat je een extra kussen kon gebruiken dus je mag die van mij wel lenen, nu goed?' zei ik sarcastisch. 'En trouwens, volgens mij moet je mij ook nog wat uitleggen, volgens mij wist jij vanochtend al dat we de jongens tegen het lijf zouden lopen. Waarom moest ik anders perse andere kleren aandoen?' 'Ja, dat klopt. Sorry dat ik niks gezegd heb. Toen jij gisteravond met Joe en Frankie liep te klooien vroeg Nick me om mijn telefoon nummer, vanochtend belde hij om te vragen of we wat te doen hadden.' 'Oeeeh! Hoe zit het dan tussen jou en Nick?' 'Euhm...' stotterde Emma. Op dat moment werd er op de deur van de hotelkamer geklopt. 'Dame`s, eten!' roept meneer van Wijk. 'Gered, vrijheid!' gild Emma, ze gooit haar armen in de lucht en rent achter meneer van Wijk aan richting de eetzaal. Ik laat het gaan en gooi ook mijn armen in de lucht: 'Eten!' Zo rennen we de zaal binnen. De rest van de klas zat al aan het avond eten. Ook de andere hotel gasten waren er. Ik liep langs een tavel waar het eten stond uitgestald en pakte een dienblad. Snel vulde ik het met drie broodjes ham-kaas en een grote kom soep. Toen Emma en ik aan een tafeltje neer ploften was een van de broodjes al weg. Ik stond weer op om te kijken of ik het ergens had laten vallen, ik draaide me om en daar stond Joe...Met een broodje in zijn hand. 'Lekker,' zei hij met vollen mond en de kruimels vlogen in het rond. 'Gat-vere-damme,' zei ik afkeurend. Ik ging weer zitten en lepelde wat ik mijn soep. Opeens had ik geen honger meer. Dankje Joe. Joe ging zitten op de plek waar eerst Emma zat. Waar was zij opeens gebleven? 'Kijk daar eens?' zei Joe, alsof hij mijn gedachten kon lezen, en hij wees naar ergens achter in de zaal. Eerst zag ik alleen Frankie, Kevin en Danielle. [Kevin en Dani zouden goede ouders zijn.] Kevin keek Danielle aan met een "help-ik-heb-mijn-tong-verbrand-doe-er-wat-aan"-blik. Ik moest lachen en keek verder. Toen zag ik ze. Nick en Emma zaten in een hoekje van de ruimte. Het was er iets donkerder en de schaduwen van de kaarsen die er stonden [goh waar kwamen die ineens vandaan] wierpen schaduwen op hun gezichten. Toch waren de twinkelende ogen van hun beiden goed zichtbaar. Nick hield Emma`s hand in zijn linker hand, met zijn rechter voerde hij Emma. Ik vond het raar om naar te kijken, maar het was wel lief. 'Aaahw,' zei ik, tegen niemand speciaal, en ik draaide me weer om naar Joe. Die zat hyper op zijn stoel op en neer te hupsen. 'Goh, Joe, is er iets?' 'Nu ik,' zei Joe en hij pakte mijn tweede broodje en stak het naar me toe. 'Ja, zeg is! Dat past misschien bij jou, maar ik krijg dat er niet in een keer in!' 'Oja, natuurlijk,' Joe at bijna het hele broodje op en gaf het laatste stukje aan mij.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.