FanFic.nl

Secrets [S]

Ready, Set, Go

‘Bill! Tom! Word nu eens wakker!’ Het was Simones stem die door het Hamburgse huis schalde. De grote klok in de woonkamer gaf aan dat het twaalf uur was, en de zon duidde aan dat het om het middaguur ging. Ondanks dat sliep de tweeling nog steeds. Zelfs het constante geroep van hun moeder veranderde daar niets aan. Bill wilde niet wakker worden. Zijn eigen droomwereld had zoveel moois te bieden. De dingen die hij al had gezien wilde hij dolgraag opnieuw beleven. De dingen die hij nog niet had gezien konden niet snel genoeg komen. In zijn dromen kon Bill elke dag op tour zijn, genieten van zijn muziek, zonder onder enige druk te staan. Hij kon de hele dag doorbrengen met iedereen die hij liefhad, maar op de momenten dat hij alleen wilde zijn hoefde hij maar met zijn vingers te knippen en iedereen liet hem met rust. Hij hoefde zijn ogen maar te sluiten om in het paradijs te komen. Was het dan niet heel zonde om dat paradijs te verlaten?
Simone vond van niet en besloot de kamer binnen te vallen.
‘Jongens, ik weet dat jullie graag slapen, maar als jullie nu niet opstaan, komen jullie nooit op tijd in Magdeburg en dat zou zo zielig zijn voor Gustav.’ Bij het horen van die naam stond Bill vrijwel onmiddellijk naast zijn bed, met een glimlach als die van een jarig kind. Gustav was geen droom. Gustav was keiharde realiteit. En hij was minstens net zo mooi als de wereld achter Bills oogleden.
‘Wat een reactie,’ glimlachte zijn moeder. Bill knikte alleen maar.
‘Kom maar naar beneden, ik heb ontbijt voor je gemaakt.’ Bill wierp een blik op zijn broer.
‘Loop maar alvast,’ zei hij tegen zijn moeder. ‘Ik trek Tom wel even zijn bed uit.’
‘Is goed, maar laat hem wel een beetje heel,’ lachte de blonde vrouw.
‘Een beetje dan,’ beloofde Bill. ‘Misschien.’
Nog steeds glimlachend verliet zijn moeder de kamer. Bill sprong hardhandig bovenop zijn broer, die een verschrikte kreet slaakte.
‘Shht, Tommie. Ik zal zorgen dat het pijnloos gebeurt.’ Tom reageerde niet, waardoor er een stilte viel.
‘Kom op dan, ik wacht,’ zei hij uiteindelijk.
‘Ik ook,’ grinnikte Bill.
‘Oh, moet ik het doen?’ Een ondeugend glimlachje speelde weer met Toms mond.
‘Kom maar op,’ grapte Bill. Tom kroop onder zijn broer vandaan en kwam tegenover hem zitten. Hij boog zich langzaam voorover, tot zijn lippen die van zijn broertje raakten. Toen sprong Bill op en rende gillend naar beneden.
‘Mam! Ik wil een eigen kamer! Tom verkracht me!’
‘Ach, jochie van me, is je grote broer zo eng?’ Bill knikte fanatiek.
‘Helaas heb ik er niets over te zeggen. Jullie wilden op jezelf wonen. Dat mag, maar dan moeten jullie je probleempjes ook zelf oplossen.’ Bill trok een pruillip.
‘Waarom ben jij dan hier?’ vroeg hij.
‘Omdat,’ sprak Simone op de toon van een schooljuf, ‘ik van mijn lieve kleine zoontjes hou.’
‘Is dat een reden om bij ze in te trekken?’
‘Wel als ze me in de steek laten. En maak je geen zorgen, als jullie terug komen van vakantie ben ik weg. Ik wilde jullie gewoon even zien. Jullie realiseren het je misschien niet, maar jullie zijn bijna twee maanden op tour geweest. Nu zijn jullie een weekje thuis en dan gaan jullie alweer op vakantie. Ik mis jullie gewoon.’
‘Sorry,’ verontschuldigde Bill zich.
‘Ik neem het je niet kwalijk, hoor.’ Simone glimlachte.
‘Mam! Ik wil een eigen kamer! Bill verkracht me!’ gilde Tom, in een poging zijn broer te imiteren. Lachend kwam hij de keuken binnenwandelen.
‘Waarom slapen jullie überhaupt op dezelfde kamer?’ vroeg Simone, terwijl haar zoons tegenover elkaar plaatsnamen aan de keukentafel.
‘Omdat Bill bang is in het donker,’ zei Tom op plagerige toon. Onder de tafel kreeg hij een harde trap van zijn broertje.
‘Maar als je bang bent in het donker ga je toch zeker niet bij iemand slapen die eruit ziet zoals Tom?’ vroeg Simone zich hardop af. Bill proestte het uit en Tom trok een beledigd gezicht, waarna hij besloot om het werkelijke verhaal eruit te gooien - voor het geval er nog meer opmerkingen in de lucht hingen.
‘Ik weet het niet,’ begon hij. ‘Eerst hadden we gescheiden kamers. Dat duurde nog geen maand, toen zijn we weer bij elkaar ingetrokken. Zonder duidelijke reden, eigenlijk.’
‘Mijn lieve, onafscheidelijke tweeling,’ zei Simone op gemaakt zoete toon. Tom trok een vies gezicht, waardoor zowel zijn broertje als zijn moeder in de lach schoten. Hij probeerde zelf zijn gezicht in de plooi te houden, maar faalde en lag al snel ook in een deuk.

Eén tas, daar moest Bill al zijn spullen in zien te krijgen. Dat was voor hem een regelrechte ramp, met het resultaat dat hij nog niet de helft van zijn kleding mee kon nemen. Hij had alles geprobeerd; van stapeltjes maken tot lijstjes afwerken en willekeurig dingen selecteren, maar hij kon het niet met zichzelf eens worden. Ondertussen was de hele kamer bezaaid met kleding en accessoires. De bedden waren onherkenbaar geworden, de vloer was niet meer zichtbaar en er was zelfs een zwarte spijkerbroek die kans had gezien om bezit te nemen van de radiator.
Maar de tas was gevuld. Bill had uiteindelijk besloten om gewoon van alles wat mee te nemen en was daar redelijk in geslaagd. Vond hij zelf. Dat betekende dat hij voor de volgende uitdaging stond: het sluiten van de tas. Dat was al bijna net zo onmogelijk als het object vullen met de benodigde spullen. Na vijf minuten gaf Bill de hoop dan ook op en riep hij zijn broer erbij. Zodra die de deur open had gedaan, zakte zijn mond open.
‘Mijn God, wat is hí­ér gebeurd?’
‘Jij bent de idioot die zei dat ik maar één tas mee mocht nemen,’ beschuldigde Bill zijn broer.
‘Ik heb nooit gezegd dat je de complete inhoud van je kledingkast in onze kamer uit mocht spreiden,’ wierp Tom tegen.
‘Ik was genoodzaakt dat te doen, want jij hebt mij gedwongen niet meer dan één tas mee te nemen.’
‘Sorry, koop jij een grotere auto voor me?’
‘Nog groter? Je moet gewoon leren beter met de beschikbare ruimte om te gaan.’
‘Zegt de jongen die doodleuk de inhoud van zijn kast door het huis verspreidt, zodat ik niet eens meer kan zien waar mijn bed staat.’
‘Dat bed heb je de komende week toch niet nodig.’
‘Nou en.’
‘Zeg, Tom, ga je me nog helpen met mijn tas of niet?’
‘Ah, ben je niet sterk genoeg? Kun je het weer niet aan zonder je grote broer?’ Bill zuchtte geïrriteerd, maar zei niets. Hij wist dat tegen zijn broer ingaan een zin had.
Uiteindelijk kregen ze de tas samen dicht - het lukte Tom ook niet in zijn eentje. Vervolgens zeulden ze het gevaarte de trap af en zetten het in de auto, naast Toms tas.
‘Klaar voor vertrek?’ vroeg Tom vrolijk. Bill knikte en Simone kwam het huis uit lopen, alsof ze het aanvoelde. Ze nam eerst afscheid van haar oudste zoon, door hem dicht tegen zich aan te drukken en hem veel plezier te wensen. Terwijl de jongen in de auto stapte wendde zijn moeder zich tot haar andere zoon.
‘Bill, je moet me twee dingen beloven,’ zei ze.
‘Vertel.’
‘Houd je broer in de gaten. Ik weet hoe vervelend hij kan zijn. Je hebt bij deze mijn toestemming om hem een mep te verkopen als hij vervelend is.’ Bill knikte.
‘Ten tweede… maak er een geweldige vakantie van. Heb zoveel mogelijk lol. Het betekent ongelofelijk veel voor Gustav. Dat kun je nu nog niet begrijpen, maar dat komt nog wel.’
‘Ik denk anders dat ik het wel begrijp.’
‘Nee, geloof me, je zit er verschrikkelijk naast.’
‘Hoe kun jij weten wat ik weet?’
‘Ik heb zijn moeder gesproken. En geloof me, je hebt geen flauw idee.’
‘Weet zijn moeder het?’
‘Natuurlijk weet zijn moeder het. En jij komt er ook snel genoeg achter.’

Reacties: