FanFic.nl

Een Verloren Man

Een Verloren Man

Wie had kunnen denken dat ik zo zou kunnen eindigen. Ik ben een Duitse soldaat, mijn naam... die hou ik liever verborgen. Het is oorlog, en daar begin ik me toch niet zo goed mee te voelen, het is al een paar dagen zo. Al die doden, al die kogels die hier liggen. Wat ben ik hier in hemelsnaam aan het doen ? Als ik er aan denk, zat ik 5 maanden geleden thuis, met mijn gezin. Wat er toen is gebeurd heeft mijn leven veranderd.

5 maanden geleden...

“Liefje, kun je even hier komen ?”�
“ Ik kom al, wat is er ?”�
“De kinderen willen een spel spelen.”�
“ Is dat zo, en wat willen ze spelen ?”�
“Ze willen....”�

Er werd geklopt op de deur, niemand wist dat er hier iemand woonde. De deur werd ingetrapt en ik zag soldaten binnenkomen, het waren geen Duitsers. Niet dat het iets zou kunnen uitmaken, ik was neutraal in de oorlog en wou er niets mee te maken hebben. De soldaat begon te roepen:

“Op de grond nu!”�

De rest van de soldaten kwamen ook binnen, ze zagen er uitgeput en nogal onvriendelijk uit.
Ze namen ons mee naar buiten en we moesten op onze knieën gaan. Ik kon het al raden ze gingen ons executeren. Ter plaatse, ik wou het niet geloven.

Ik begon te zweten, ik had angst, ik wou mijn leven geven, zodat mijn gezin zou kunnen blijven leven.
Toen zag ik een van de soldaten neervallen, en daarna nog een paar, het waren de Duitsers, die toevallig langskwamen toen ze hun ronde deden. De soldaten begonnen tegen elkaar te schieten, ik maakte me snel uit de voeten, onder de auto. Ik keek naast mij en zag mijn vrouw en kinderen niet, toen ik weer naar voren keek, zag ik ze ineen storten, ze werden geraakt. Ik kon het niet geloven, ik was verstijfd, ik wou ze gaan vastnemen, maar ik had angst dat ik zelf dood zou kunnen gaan.
Toen werd ik vastgenomen, langs achteren, het was een Duitse sergeant. Hij nam me mee, zodat ik niet dood zou gaan, ik begon tranen in mijn ogen te krijgen. Ik had geen gezin meer, zou ik kunnen verder leven zonder hen ? ik wist het niet, ik werd meegenomen naar het Duitse kamp, waar ik onderzocht zou worden op wonden, maar ik had er geen. Ik kreeg een bed en wat te eten, ik sliep samen met de andere soldaten.

3 maanden later...
De eerste keer dat ik werkelijk weer naar buiten kwam, ik had een keuze gemaakt, namelijk die dat ik kreeg. Ik mocht meedoen met het gevecht, ik zou mijn wraak krijgen. Eerst moest ik natuurlijk met rank stijgen, ik pakte mijn spullen die ik kreeg, pistool, wat water en wat ammunitie. Ik stelde voor om al meteen samen op ronde te gaan met de andere soldaten. Wraak was nu het enige wat ik wou, dat dacht ik toch.

We verlieten het kamp, en gingen rond het kamp patrouilleren. We moesten opletten als er geen andere soldaten zich aan het verbergen waren om het kamp aan te vallen.
Een paar uur verstreken, en veel hadden we niet gevonden, al was het maar voor een paar dieren die voorbij waren gekomen en ons deden schrikken. We liepen langs een struik en ik begon iets te horen, dit zei ik tegen min sergeant die meteen ging kijken, samen met twee andere soldaten.
Ze kwamen terug met een stel kinderen, ze waren nogal vijandig tegen ons. De sergeant gaf het beel om ze te doden, maar ik kon het niet. Ik weigerde, kinderen kon ik niet doden.
De sergeant kwam naar mij toe en gaf me een keuze, mijn leven of die van de kinderen. Ik wou niet dood, dus mijn keuze was snel gemaakt, en toch had ik spijt en schuldgevoelens voor wat ik had gedaan.

Nadat we weer terug aan het kamp waren, werd ik gepromoveerd tot sergeant, een beetje vlug dacht ik. Ik ging dan naar bed, het was laat en feesten wou ik niet. Die nacht kon ik niet slapen, ik had nachtmerries.
De dag erna moest ik naar een ander kamp, dichter bij Duitsland, het waren lange uren voordat we aan dit kamp geraakten. Ik stapte uit de vrachtwagen en zag een mooi meisje staan. Ik was zo onhandig dat ik bijna viel toen ik afstapte. Ze keek naar me en lachte.

Ik moest me eerst gaan aanmelden, dat ik was toegekomen. Ik kreeg een nieuw bed, en daarna ging ik de vrouw opzoeken. Ik kwam ze tegen in de eetzaal, ik ging naar haar toe en begon met haar te praten. Ze heette Bella.
Mijn hart ging tekeer, toen ik bij haar was, maar het voelde niet goed. Mijn gezin werd gedood, en ik wou ze nog niet in de steek laten. Als je het zo kon noemen.

Ik bleef in dit kamp voor 2 maanden, ik ging zoals gewoonlijk weer naar Bella, maar deze dag was anders. Toen ik bij haar aankwam, begon de alarm te slaan, we werden aangevallen. Ik ging naar buiten en daar zag ik een soldaat die klaar was op me te schieten, ik dook weg, maar Bella had niet zoveel geluk, ik had niet door dat ze net achter mij stond. De kogel die werd afgelost, die voor mij was bedoeld, raakte haar. Ik was rood van woede en schoot meerdere kogels naar die soldaat, zelf al lag hij nu al morsdood neer.

Ik ging naar de andere soldaten toe en begon te schieten naar de vijanden, die op ons aan het schieten waren. Ik lag achter muur van steen, en zag hoe de andere soldaten werden geraakt. Ik schoot weer, ik had er een paar mee, maar toen had ik de wil niet meer om te vechten, het leek alsof dat iedereen die om me heen was stierf. Ik liet me vallen langs de muur, ik had mijn gezin, en Bella verloren. Ik had veel mensen gedood, en vroeg me af waarom ik aan het vechten was. Voelde ik me wel goed bij wat ik deed, dit gevoel dat ik al sinds eergisteren had, maar had vergeten toen Bella werd gedood, kwam terug. Ik wou dood, ik kon het niet meer aan, ik pakte mijn wapen, keek rond me heen en legde het wapen tegen mijn hoofd. Ik kon het niet, ik schoot terug naar de vijand tot ze zich terugtrokken. Die avond zelf begon ik dit verhaal te schrijven. Het zou mijn laatste herinnering zijn die ik met iemand zou willen delen. Mijn klein verhaal, waar mijn leven veranderde zou moeten blijven bestaan, zodat niemand dezelde fout zou maken. Hier wil ik afscheid nemen, van wie dit ook lees. Ik wil niet meer leven, ik heb er de wil niet meer voor, deze nacht zal ik wegsluipen, ik zal naar de vijanden lopen en mezelf laten doden...

Reacties: