FanFic.nl

Last Dance

<32>

‘Alsjeblieft?’
Nona schudde haar hoofd en hoorde op datzelfde moment Drake door de gang sjokken. Bill stond recht, zijn gezicht in een neutrale uitdrukking geforceerd.
‘Dan scheiden onze wegen hier, veronderstel ik?’
Ze knikte en schudde de hand, die hij uitstak. De afstand tussen hen vergrootte, en de kloof werd dieper.
‘Klaar, Nona? Oh, je hebt bezoek. Ik laat jullie wel…’
‘Nee, blijf maar. Bill ging net weg, toch Bill?’
De jongen knikte en liep om haar heen naar de nooduitgang. Het was donker buiten, de wind speelde met zijn haren, regen daalde uit de wolken neer naar beneden, rolde over zijn gezicht. Hij stapte volledig naar buiten en de deur viel achter hem dicht, er was geen weg meer terug.
‘Nona, we hebben nog vijf minuten.’ mompelde Drake en klopte haar bemoedigend op haar schouder. Ze voelde zuur borrelen in haar keel en haastte zich naar de wc.
Ze knielde op de vuile tegels, haar knieën werden meteen koud. Haar haren gleden langs haar wangen naar beneden terwijl ze al het eten pijnlijk schurend haar keel door voelde komen. Ze liet haar hoofd wat verder naar beneden zakken terwijl ze probeerde de geluiden en geuren buiten te sluiten.
Het was niet van de zenuwen dat ze nu misselijk was…
Ze stond op toen ze klaar was, terwijl haar benen gevaarlijk trilden. Ze waggelde naar de wasbak en liet het water stromen. Ze waste haar handen en liet die toen over haar wangen gaan. Toen boog ze zich voorover en liet het water in haar mond stromen. De vieze smaak verdween stukje bij beetje, maar het ging niet volledig weg. Ze bleef staan spoelen tot Drake haar kwam halen. Het was tijd en ze konden de tijd niet nog langer rekken. Dus liep ze met hem mee, terwijl haar benen veranderden van onstabiele slierten naar blokken beton. Haar voeten voerden haar weg, terwijl haar hoofd en hart schreeuwden om Bill. Maar nu was er geen weg meer terug.
De donkerrode gordijnen streelden haar armen en benen, terwijl het geluid van de regen vervaagde in de beginnende muziek.
Ze had al eerder wedstrijden gedaan, maar het was voor het eerst dat er zo’n groot publiek zat. En toch zag ze de twee mensen die ze zocht meteen. Zara en haar vader.
Haar vader keek met een enorme glimlach en grote ogen naar zijn dochter, die in zijn ogen zelfverzekerd het podium opliep. Maar zelfs een angsthaas kon zijn hoofd hoog en zijn borst vooruit houden.
Zara schudde haar hoofd. Blijkbaar had ze gezien dat Bill was gekomen, want ze maakte een hart met haar handen en wees toen opzij. Nona haalde voorzichtig haar schouders op en draaide zich toen om naar Drake. Op dat moment schoten de spots aan en baadde ze in een poel van licht, waarin ze alleen leek te staan. Het publiek was niet meer zichtbaar en Drake zette passen achteruit. Stof danste om haar heen.
‘Is dit wat je wilt?’
Ze keek paniekerig om zich heen. Dat kon niet waar zijn. Hoorde ze nu ook al stemmen?
‘Is dit echt wat je wilt?’
‘Free?’ vroeg ze wanhopig terwijl ze haar maag weer voelde omdraaien, deze keer niet om alles weer omhoog te sturen maar om de baksteen proberen af te werpen.
‘Kijk niet naar wat je dacht te willen, maar kijk naar wat je hoopt te willen, en dan vind je het antwoord.’
Een contour stapte om de rand van de lichtpoel en wierp een schaduw naar binnen. Toen verscheen de tip van een zwarte All-star, gevolgd door een gebleekte spijkerbroek. Een geruit hemd en een paarse sjaal, en toen het hoofd van Free met het hippiehaar. Ze knipperde met haar ogen maar hij verdween niet.
‘Maar, hoe? Hoe kunt u hier zijn, hoe kunt u tegen me praten?’
‘Zoals je zelf al dacht, verlaat ik je nooit echt.’
Hij reikte haar een hand aan, en voorzichtig strekte ze haar hand in de zijne en raakte met haar vingertoppen zijn handpalm aan. Het voelde echt, het voelde warm.
Hij glimlachte bemoedigend en knikte, terwijl ze haar gedachten probeerde te ordenen. Ze werd gek, dat stond vast. Maar ze wou dit moment niet aan diggelen slaan. Ze wou Free bij zich houden, ze wou hem vragen waarom hij gestorven was en waarom hij nu hier was. Waarom echt.
‘Nona, ga. Maak niet de fout die ik gemaakt heb. Laat je geliefden nooit gaan. Nooit!’
Tranen liepen over zijn wangen terwijl hij bleef glimlachen, en achter hem verscheen een vrouw. Ze was prachtig, glimlachte stralend en had de lichtste ogen die Nona zich kon inbeelden. Haar donkere haren vormden zich om haar schouders. Ze legde haar hand in de vrije hand van Free.
Tussen hen in verscheen een klein meisje met donkerbruine haren. Ze droeg een tutu en had dansschoentjes aan. Ze leek op wie Nona vroeger was geweest, maar er was één ding totaal anders. En dat was dat ze de ogen van Free had. Overduidelijk. Dus dat moest Daphne zijn.
Ze stapte op Nona af en trok de hand uit die van haar vader. Toen klemde ze haar handen om die van Nona heen, zoals Free had gedaan.
‘Alsjeblieft.’ fluisterde Free en toen verdwenen de drie gestalten.
Ze voelde de tranen op haar wimpers kleven terwijl ze vaag muziek gewaar werd. Ze knipperde maar ze kwamen niet terug. Drake pakte haar hand en fluisterde ‘Here we go’ in haar oor.
Ze keek om zich heen, de lichtpoel draaide nu om hen twee heen.
Ze schudde haar hoofd, ongelovig, dat wat net gebeurd was, kon onmogelijk echt zijn.
‘Klaar?’
Weer schudde ze haar hoofd, maar het was nu of nooit dus veel kon ze er niet aan veranderen.
Een koele wind gleed langs haar hals en ‘Alsjeblieft’ gonsde in haar oor, de stem een mengeling van die van Bill en die van Free.
‘Alsjeblieft.’ fluisterde Nona en keek Drake aan. Hij keek haar vragend aan. Ze schudde haar hoofd.

Reacties: