FanFic.nl

Our own Humanoid world

35. Dinsdag namiddag 02/02/2010

Jorinde’s point of view
Ik zat nu op Bill’s laptop om mijn mails na te kijken. Ik had er een van Sandro. Ik kreunde om de inhoud. “Wat is er?”� Makbule was langs mij komen zitten. “Sandro,”� mompelde ik. Ik liet haar de mail lezen. “Wil hij ons achterna komen?”� vroeg Makbule vol ongeloof. “Hij weet blijkbaar waar we zitten en is onderweg,”� kreunde ik. “Hij wil me zien en met me praten.”� Makbule trok haar wenkbrauw op. “Ik mag hem nog altijd niet,”� zei ze en stond recht. “Weet ik, had ik trouwens al door,”� gniffelde ik. “Waarom wil een of andere jongen met jou afspreken zonder mijn toestemming!”� riep Bill. Ik trok verschrokken mijn wenkbrauw op. “Omdat jij, denk ik, mijn vader niet bent,”� zei ik. Bill lachte en kwam langs me zitten. “Nee, echt, wie is hij?”� vroeg Bill. “Hij is of was mijn beste vriend,”� zei ik. “Azow, waarom vertelde je me niet over hem?”� Ik zuchtte. “Omdat de laatste weken het niet zo super tussen ons ging.”� Bill knikte. “En waarom komt hij ons achterna?”� Ik las de mail nog eens over. “Hij wil met me spreken,”� antwoordde ik. “En het kan niet via telefoon?”� Bill trok een wenkbrauw op. “weet ik veel,”� zei ik. “Waarom kwam Makbule eigenlijk klagen dat ze hem niet mocht?”� Ik lachte. “Omdat hij soms echt vervelend kan zijn!”� Bill keek geschrokken. “Waarom ga je dan in hemelsnaam nog met hem om?”� Ik dacht even na. “Omdat hij de enige is die ik daar heb,”� zei ik. “Awh!”� zei hij en nam me vast. “Oké, zo kan ie wel weer, trouwens ik heb jullie toch.”� Bill zuchtte en sloeg zichzelf tegen zijn voorhoofd. “Dat hoor ik te zeggen!”� Ik lachte en gaf hem een knuffel.

“We zijn er!”� tierde David door de bus. Iedereen kreunde van opluchting. Ik was dus niet de enige die zijn benen wilde strekken. “Ik heb dorst,”� zei ik zielig. “Ik eigenlijk ook,”� zei Makbule. “Zullen we ergens iets gaan drinken?”� stelde Bill voor. “Lijkt me leuk!”� zei Tosca. Eerst checkte we ons in bij het hotel en gingen ons omkleden in onze hotelkamers. Tom, Georg en Gustav hadden geen zin om mee te gaan dus gingen Bill, Danny, Makbule, Tosca en ik. “Zouden we ons kunnen behelpen in het Engels?”� vroeg Bill zich luidop af. “Laat mij maar het woord voeren dan!”� riep Makbule uit. Iedereen begon te lachen, behalve Bill, hij begreep de grap niet. “Joer English is not so goed as joe think,”� zei ik. Bill gaf me al lachend een por. We stapten een café binnen. Aan de toog zaten allerlei dikke behaarde mannen met een tandenstoker tussen hun lippen. In hun rechterhand hielden ze een glas bier. Bill ging er midden tussen zitten. “Hello,”� zei hij vrolijk. Wij hielden ons op de achtergrond. “Dus jij bent Bill Kaulitz. Je brak het hart van mijn dochter door een relatie te beginnen met een meisje!”� Bill zijn gezicht trok wit weg. De dikke man langs hem boog zich meer naar hem toe. “Nog ooit eens zo een stoot en je leeft niet lang meer,”� zei de man. Bill maakte zich zo snel mogelijk uit de voeten. “Ik vond het daar niet leuk!”� zei hij terwijl hij snelwandelde naar een ander café. Wij liepen hem al lachend achterna. “Volgens mij heeft hij een trauma opgelopen,”� lachte Makbule. Uiteindelijk kwamen we in een goed café terecht. “Hier is het wel leuk,”� glimlachte Bill voor hij een ober riep.

“Wat gaan we eigenlijk doen als de tour voorbij is?”� vroeg ik. “Wij willen een tour voorbereiden in Azië!”� zei Bill enthousiast. “Mag ik dan mee naar Japan!”� vroeg ik zielig. Bill lachte. “Van mij wel,”� zei hij. “Zie ik jullie nog na de tour?”� vroeg ik aan Makbule, Tosca en Danny. “Ik hoop van wel, heb je je rijbewijs nog niet?”� vroeg Tosca. “Jawel, maar mijn auto ziet er wel niet zo stijlvol uit,”� zei ik met een gezicht. Bill lachte. “Je mag Tom zijn cadillac wel eens lenen,”� zei hij. “En jou audi?”� vroeg Makbule. “Die had ik toch al langer geleden in de prak gereden,”� zei hij. “Oh jah,”� zei Tosca. “Maar, wat gaan we doen dan?”� vroeg ik. “Joor, de tour is nog lang,”� lachte Makbule. “Hmm, waar,”� gaf ik toe. “Nog wel geteld 26 concerten!”� Bill verslikte zich in zijn cola. “Jij leert dat vanbuiten?”� vroeg hij geschokt. “Nee! Ik vond in jou tas je lijst van concerten en ik heb ze overgeschreven,”� zei ik. “Oh,”� zei Bill. Ik gniffelde en nam een slok van mijn ice tea. Na ons drankje gingen we winkels bekijken. Ik ging tussen Makbule en Tosca inlopen. “Ik heb gisteren op internet een lijst gevonden met 41 manieren om Bill te irriteren, zullen we die uitproberen?”� vroeg ik. Makbule begon te lachen. “Lijkt me prima,”� zei Tosca. Ik nam die verkreukte papieren uit mijn broek. “Deze is geniaal!”� riep Makbule net iets te luid. Bill en Danny die voorop liepen keken ons met een opgetrokken wenkbrauw aan. “Niets,”� gniffelde ze. “Mag ik deze uitvoeren? Mag ik hem ‘Tom met make-up’ noemen?”� vroeg Makbule hyper. “van mij wel,”� lachte Tosca. “Zeg Tom met make-up, ik heb zin een ijsje?”� vroeg Makbule. “Huh?”� vroeg Bill. “Ja, Tom met make-up, wij hebben zin in een ijsje,”� ging ze verder. “Oeh en Tom met make-up, ik wil ook nog naar een krantenwinkeltje voor tijdschriften.”� Ik kon mijn lach amper inhouden. Bill trok een wenkbrauw op, maar reageerde niet echt op wat Makbule zei. “Het werkt niet,”� zuchtte ze. “Heeft iemand van jullie ‘Monsoon’ op zijn mobiel staan?”� vroeg ik. “Ja, ikke!”� zei Tosca. “Goed, zet die op, dan gaan we lachen en als hij vraagt waarom we lachen zeggen we dat zijn uitspraak van ‘Storm’ heel grappig is, dat is de laatste nummer van de lijst,”� zei ik. Makbule en Tosca bekeken de stelling en begonnen te lachen. Tosca zette het liedje op. Bij het zinnetje ‘Fighting the storm’ begonnen we alle drie kei hard te lachen. Weer draaide Bill en Danny zich om en trokken een wenkbrauw op. Makbule gaf Danny een knipoog en hij begon te grijnzen. “Waarom lachen jullie?”� vroeg Bill. “Jou uitspraak van ‘storm’ is zo grappig,”� lachte Tosca. “Klopt,”� gniffelde ik. “Ja ja, alsof jullie het beter kunnen,”� bromde Bill. Met grote passen liep hij verder. “Deze heeft gewerkt,”� lachte ik. “Wat gewerkt?”� vroeg Danny. Makbule gaf hem haar lijst waardoor Danny de slappe lach kreeg. “Jullie zijn gestoord,”� zei hij. Met grote passen liep ik achter Bill aan. “Komaan Billiewillie het was maar een grapje.”� Ik stopte hem de lijst toe. “Wat is dit?”� vroeg hij. “Gevonden op internet,”� lachte ik. “Het is allemaal heel vriendschappelijk bedoeld hoor,”� zei Makbule die er bij kwam staan. “Ja,”� zei Tosca. “Goed dan, bestaat die ook voor Tom?”� vroeg Bill met gemene pretoogjes. Ik lachte. “Natuurlijk, hier is ie,”� zei ik en nam het blad uit mijn broek. “Kom, we gaan een ijsje eten en snode plannen smeden,”� zei hij met een gemene grijns. Al lachend liepen we hem achterna

Reacties: