FanFic.nl

Unbreakable [Jasper Whitlock]

16th

The love that lasts forever,
is the one that has never been returned.
-William Somerset Maugham

Ik staar voor me uit. Ik wou dat Alexandra nog steeds bij me was. Dat ik bij haar was gebleven. Maar het heeft niet mogen zijn.

Toen ze me zachtjes kuste, voelde ik de mengeling van liefde en verdriet die door haar lichaam stroomde.
"Bedankt, Jasper," zei ze na haar vlinderlichte aanraking, "bedankt voor alles wat je voor me hebt gedaan. Je hebt me laten zien dat niet iedere soldaat zo bars en grof is. En dat niet iedere man een dierenbeul is. Bedankt." Ik streelde haar wangen, drukte haar stevig tegen me aan. Ze betekende zo ontzettend veel voor me. Ze had zich vergist. De engel was niet Hail, maar zij. Hail was slechts een boodschapper, om mij te tonen wat voor goeds God op aarde had laten neerdalen.
Hail snoof zacht, bedelde om wat aandacht.
"Ik ga jullie zo ontzettend missen," fluisterde ze tegen ons beiden.
"Wanneer is de bruiloft?" vroeg ik. Mijn stem klonk niet zo sterk als ik hoopte.
"Een maand." Dat was kort. Erg kort. Het was voor mij onmogelijk om afscheid van haar te nemen op die kleine periode.
"Zal je veel aan me denken?" vroeg ze kleintjes.
"Ik zal elke seconde van de dag aan je denken, elke keer als ik met mijn ogen knipper, zal jouw beeld voorbijkomen. Er is geen enkele kans dat ik je ooit uit mijn hoofd zal laten glippen. Perfectie is onvergetelijk." Ze lachte, de emotie in haar ogen verried hoe geraakt ze was door mijn woorden.
"Je zal een prachtige vrouw vinden, Jasper. Ik ken geen meisje dat niet voor jouw charmes zou vallen. Je bent een droomman. Ik kan me geen betere echtgenoot voorstellen."
"Ik kan me geen andere echtgenote voorstellen dan jij," zuchtte ik. Ik liet mijn voorhoofd tegen het hare rusten, het leek wel of we elkaar staande hielden.
Wij waren voorbestemd.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.