FanFic.nl

Morgenrood {afgelopen}

44.Jagen in Zuid-Amerika

‘Alice, rechts van je,’ zei Jasper zo snel dat ik ervan schrok.
Ik draaide m’n hoofd vliegensvlug om en keek om me heen. Algauw rook de geur van vers bloed. Ik dwong mijn voeten sneller te gaan en twintig meter van me vandaan rende Jasper gelijk met me mee.
Ergens ver in het westen rook ik de geur van een poema. Jasper was ‘m zeker allang al gepeerd. Ik keek naats me en hij was inderdaad allang al weg.
Ik grinnikte kort in mezelf en concentreerde me weer op de geur.
Ik was nog maar een paar honderd meter verwijderd van de heerlijke geur. Die afstand had ik gemakkelijk overbrugt (schrijf je dat zo??) en voor me begonnen de herten al weg te vluchten.Ik rende op de grootste af en haalde hem gemakkelijk in. Ik sprong behendig op z’n rug en zette m’n tanden in z’n hals.
Langzaam begon het beest te verslappen terwijl ik er steeds meer en meer uitzoog.
Het hert was snel op en ik gooide het beest op de grond.
Op weg naar de volgende…

Ik rende terug naar het hotel. Ik zou niet wachten op Jasper, hij wilde langer jagen en hij stond erop dat ik alvast naar het hotel ging in plaats van buiten wachten. ‘Wat jij wilt,’ had ik gezegd.
En nu ren ik hier tussen de bomen op weg naar onze auto’tje. Hij zou lopend komen zei hij. Daar protesteerde ik gelijk tegen, maar hij stond vast naast zijn mening.
In de verte zag ik het kleine auto’tje al liggen. Ik begon nog harder te rennen en kwam aan.
Ik stapte in, deed het portier dicht, stopte de sleutel in het contact en begon te rijden.
Ik keek strak voor me uit en probeerde en dacht na. Hoe komen we bij die Amazones?
Als we willen dat ze morgen al vertrekken naar Carlisle, dan moeten we vandaag al naar ze toe. Dat werd lastig. De receptioniste heeft al een vermoeden, dat weet ik zeker en als we dan vannacht ook nog naar buiten gaan wordt-ie al helemaal mooi voor haar.
Het moest dus na zes uur, wanneer mensen zitten te eten, dan is het niet zo opvallend. We kunnen dan doen alsof we gingen winkelen. De winkels waren hier open tot elf uur ’s avonds.
Ik glimlachte in mezelf. Nu nog maar hopen dat we hun vinden, maar dat zouden we zeker doen. Hoe zou ik dat nou weten? Haha!

Reacties: