FanFic.nl

Last Dance

<33>

Bill stond tegen zijn auto te leunen en liet de regen over hem heen komen. Een sigaret zat tussen zijn lippen, met zijn handen beschermde hij het rokende uiteinde van de uitdoving. Grijze wolkjes gleden tussen zijn vingers door.
Binnen klonk het applaus van een hele zaal en de muziek begon. Hij zag voor zich hoe Nona zich opstelde in haar spot, maar in plaats van zichzelf zag hij Drake, en hij kon een steek van jaloezie niet verkropen.
Ze had gekozen, en dat was voor haar carrière en niet voor hem. Daar moest hij zich bij neerleggen, en zo simpel zat dat.
Nee, zo simpel was het niet. Jaren zouden erover gaan, en misschien zou hij het ooit vergeten. Maar voor altijd zou hij het bij zich dragen, en dansen had nu een permanente en belangrijke rol in zijn leven, iets dat hij nooit gedacht zou hebben.
Een bliksemflits scheurde de avond aan stukken en toen het felle, witte licht verdwenen was, keek hij om zich heen.
Het betonnen gebouw met het donkerrode dak, de kleine raampjes met het fletse licht dat er vaag doorheen scheen. De bloembakken waarin verwelkte bloemen stonden en hun laatste seconden uitzaten en niet meer genoten van de regen die hen toekwam.
Hij trapte de peuk uit en schudde zijn haar uit zijn gezicht. Dat was het dan. Hij kon vertrekken en naar huis gaan, Tom onder ogen komen en toegeven dat hij dan toch niet zoveel afwist van meisjes en liefde en dat hij in het vervolg beter naar hem luisterde.
De muziek begon echt, maar stopte toen abrupt. Weer klonk er applaus en Bill ging in gedachte de dans af. Als hij het goed had, was hij niet eens echt begonnen geweest.
Een deur knalde dicht en hoopvol keek hij naar de kant van het geluid. Een schaduw bewoog over de grond en met zijn hand boven zijn ogen tuurde hij de duisternis in. Weer een lichtflits en een langgerekte donderslag.
Hij zag Nona opdoemen toen het licht weer gedoofd was en kon zijn ogen niet geloven. De regen gleed over haar heen en ze liep in zijn richting, maar keek hem niet aan.
De hoop borrelde diep in zijn binnenste, spuwde een gelukzalig gevoel naar elke uithoek van zijn lichaam en liet een glimlach op zijn lippen ontstaan.
‘Nona?’ riep hij de duisternis in, en op hetzelfde moment schoten lantaarnpalen aan. Hij zag het donkerblauwe jurkje dat ze aanhad, kleven op haar huid. Ze liep op blote voeten, de hakken moest ze dus ergens kwijt gespeeld zijn. Ze zag er al iets beter uit dan net, maar ze glimlachte niet. Geen enkele emotie viel te bespeuren op haar wonderschone, engelachtige gezicht.
‘Bill.’ zuchtte ze toen ze dicht genoeg stond en hij zette zich ook in beweging. Ze stopten tegenover elkaar, maar nog steeds keek ze hem niet aan en hij had het vreemde gevoel dat er iets mis was.
‘Moet jij niet binnen zijn?’ vroeg hij om het gesprek op gang te brengen, als er nog een laatste woordenwisseling inzat, had hij graag de touwtjes in handen.
‘Jawel.’ zei ze en slikte, haar ogen gericht op het asfalt van de parking.
‘Wat doe je dan buiten in de regen?’ Hij liet een rilling over zijn ruggengraat gaan terwijl zijn
haren aan zijn gezicht kleefden en hij ze uit zijn ogen moest schudden.
‘Benen strekken?’ zei ze en een nauwelijks zichtbare glimlach zette de woorden extra in een sarcastisch schijnsel.
‘En dat kan niet in dat enorme gebouw?’
Waarom vroeg hij niet gewoon waarom ze naar hem toekwam, dat zou allemaal veel makkelijker zijn. Maar confronterend, en misschien zou ze dan toeklappen. En nu begon ze stilletjes open te gaan, en Bill kon bijna de parel, die zich in haar schuilhield, zien. De parel waarvan hij nu al enkele glimpen had opgevangen. Hij wou hem hebben. De parel. Haar. Hij wou haar hebben. Meer dan wat dan ook, meer dan ooit.
‘Nee, het is er warm.’
Kippenvel verspreidde zich over haar armen, en toen Bill het zag, ondervond hij hetzelfde verschijnsel op zijn eigen armen. Hij wreef er met zijn handen over maar het ging niet weg.
‘Dus jij gaat de regen in om je benen te strekken?’
Bill, godverdomme, doe gewoon voor één keer niet stom! zei hij tegen zichzelf maar hij kon zichzelf niet tot serieus dwingen.
‘Klinkt dat heel onwaarschijnlijk?’ Ze beet op haar onderlip en hipte van de ene voet op de andere.
‘Een beetje wel.’ zuchtte Bill en strekte zijn hand uit. Ze keek van zijn hand naar hem, voor het eerst weer oogcontact. Hij voelde een kolonie vlinders door zijn lichaam gaan, en een paar ervan gebruikten zijn ruggengraat nu als glijbaan.
‘Dan zal ik de volgende keer een beter excuus moeten bedenken.’ zei ze en deze keer was de glimlach echter en duidelijk, maar ook deze verdween al snel. Ze slikte weer hoorbaar hard.
Ze hief twijfelend haar arm op en stokte halverwege de beweging. Bill volgde de beweging nauwlettend en pushte haar niet toen ze twijfelde. Zijn hele lichaam verlangde naar dat simpele contact, maar hij wist zich te beheersen om dat niet hardop te zeggen.
Ze legde haar hand in de zijne en op dat moment nestelde een witte gloed zich over het hele tafereel. Beiden klemden hun ogen toe, lieten de donderslag als een luide knal hen omringen.
‘Nona?’
‘Bill?’
Ze opende haar ogen en Bill haakte zijn ogen meteen vast in die van haar. Hij liet haar nu niet meer gaan.
‘Nona, al sinds de eerste dag dat ik je zag, vond ik je speciaal. Je bent anders dan anderen, en toch ben je heel normaal. Je doet me goed voelen, maar ook slecht. Je weet volgens mij echt niet wat je allemaal met me doet. Maar het probleem dat zich voordoet, is het volgende: Ik vind het fijn. Ik vind het fijn dat je me pijn doet. Nou, nee, niet echt. Maar ik vind het geweldig dat je me pijn doet onbewust, misschien wil je het zelf niet eens. Maar het voelt niet aan als pijn om de pijn.’
‘Je spreekt in raadsels, Bill.’
‘Nona, alsjeblieft.’

Reacties: