FanFic.nl

Lifestyle of the wolves [twilight]

1.0 My mother and me

1. Een klop op de badkamerdeur deed me laten beseffen dat ik niet alle tijd had. ‘Sandy, ik wil graag over 10 minuten weg.’ Mijn moeder moest zo nodig haasten omdat we twee weken bij mijn oom en nichtje gingen logeren in een of ander verweggistan plaatsje. De naam van het dorpje was forks, telde zo’n 3100 inwoners en lag tussen de bossen in. Wanneer je daar naar school moest, of naar een stad, dan moest je al gauw een auto hebben. Ik spoelde de shampoo uit mijn haar en stond nog even van het warme water uit de douche te genieten. Zouden ze daar ook gewoon stromende douches hebben? Anders overleef ik het daar echt niet. Toen mijn moeder nog een keer riep stapte ik onder de douche vandaan, droogde me af en wikkelde de handdoek om me heen. Zo liep ik naar mijn kamer toe.
Ik trok het zwarte lingeriesetje wat ik op mijn bed had klaargelegd aan en liep mijn inloopkast in. Daar pakte ik een donkere spijkerbroek van de stapel en trok die aan. Bij de shirts stond ik even te twijfelen, maar toen ik mijn babyblauwe allstars zag staan trok ik een wit t-shirtje aan met een baby blauw shirtje erover heen. Ook deze trok ik aan en zo liep ik naar mijn bed waar mijn tas al ingepakt stond. Snel bond ik mijn haar nog in een vluchtige staart en zo liep ik naar beneden. ‘ben je eindelijk klaar? Heb je alles?’ ik knikte twee keer voor de verduidelijking en glimlachte. ‘mam, doe maar rustig. Ik kan prima voor mezelf zorgen.’ Mijn moeder gaf me een knuffel en ze glimlachte ook.
Ze was alles voor me, mijn moeder en ik waren onafscheidelijk. Wanneer vriendinnen bij mij thuis kwamen dachten ze altijd dat mijn moeder mijn oudere zus was, en soms maakten we ze dat ook wijs. Ze heeft me in haar eentje groot gebracht, want mijn vader is helaas op jonge leeftijd overleden. Hij was onderweg naar zijn werk en heeft toen een ernstig auto ongeluk gehad. Natuurlijk mis ik hem nog steeds, maar mijn moeder zorgt voor me alsof ze mijn vader en mijn moeder in een is. Ja, ik mis een man in mijn leven, maar dat komt allemaal wel op zijn tijd.
Samen liepen we naar de auto. De twee tassen zetten we er in en mijn moeder stapte achter het stuur. ‘weet je zeker dat je zelf wil rijden?’ ze knikte en ik ging op de bijrijdersstoel zitten. ‘ dag huisje tot over 2 weken.’ Zeiden we allebei tegelijkertijd en we schoten in de lach. Het was een afscheidsritueel geworden als we ergens langer als een dag heen gingen dat we ons huisje gedag wensten. Hier begon de reis. Ik weet niet wat ik er van verwachtte. het enige wat ik wist was dat mijn oom Charlie heette, mijn nichtje Bella en dat het 15 jaar geleden was dat ik hun voor het laatst gezien heb. Hoe ik dit nog weet? Omdat dit op de begravenis van mijn vader was. Maar nu gingen we met een gezelliger vooruitzicht onderweg en we zagen wel waar we terecht kwamen. Hier begint mijn reis. Enjoy!

Reacties: