FanFic.nl

Oorzaak en Gevolg [TC]

[37] Bill – True Love

Mama tourbus verwelkomt me met de heerlijke geur van benzine. Grijnzend zonder reden wip ik het trapje op, mijn tas bungelend aan mijn schouder, en glip door het smalle gangetje naar het bewoonbare gedeelte van de bus. Als ik een blik uit het raam werp, zie ik Gustav en Georg de andere tourbus inklimmen. Achter mij volgen voetstappen in hetzelfde ritme als mijn hart.
Ik draai me om en spreid mijn armen. Tom blijft staan, zijn wenkbrauwen schieten onmiddellijk omhoog. ‘Je gaat toch geen Shakespeare opzeggen of wat?’
‘Nou zeg,’ doe ik en trek een pruillipje. ‘Ik ging de bus gedag zeggen, toevallig.’ Ik haal diep adem, werp mijn hoofd in mijn hals en brul, zo luid dat Gus en Georg het waarschijnlijk ook kunnen horen: ‘BOE!’
Tom schatert het uit. Hij heeft een hele aanstekelijke lach - of ligt dat aan mij? - en een moment later val ik achterover in een zetel met mijn volumeknop wijd open. Vertaling: ik ga helemaal strijk.
Dit voelt als een goed begin van de tour. Een héél goed begin zelfs. En wat ook wel meehelpt, is dat Gus en Georg in de andere bus zitten. Natuurlijk vervoeren wij ook crewleden, net als zij, maar het is al een beetje privacy meer.
Op dat moment klinkt er een droog kuchje. Ik kijk op en sla meteen een hand voor mijn mond, om een nieuwe lachbui tegen te houden. Niet dat wat wat ik nu zie zo grappig is, maar... Laat maar, ik weet ook niet meer waarom ik lach.
In elk geval is het David die zijn hoofd om de hoek steekt en ons een beetje vermoeid aankijkt. ‘Bill, is dit nu echt wat je wilt?’
‘Huh?’ Vraagt hij nu serieus of ik echt wel vrolijk wil zijn? Of heb ik gewoon iets gemist? Een blik opzij naar Tom leert dat hij het ook niet snapt.
‘Ja, inderdaad. We zijn nog geen drie seconden binnen en ik krijg alweer hoofdpijn van jullie.’ David schudt zijn hoofd en loopt mompelend langs ons heen naar boven. Wat hij ook probeerde te bereiken met die opmerking, een nieuwe schaterlach was het waarschijnlijk niet - en toch kan ik de lach die opborrelt in mijn keel niet tegenhouden. Zo te horen is het bij mijn tweelingbroer niet anders.
Ja, mijn tweelingbroer. Mijn tweelingbroer, mijn grote broer, én mijn vriendje. Het is best raar om dat zo hardop te zeggen - nee, denken, hardop zéggen lijkt me niet zo’n goed idee - maar het is wí¡í¡r. Mijn vriendje.
‘Hm,’ mompel ik en ga rechtop zitten. ‘Weet je wat ik me net bedacht?’
‘Nou?’ Tom schopt zijn schoenen uit en rolt op zijn buik, steunt met zijn handen onder zijn kin. Zijn dreads zitten weggemoffeld in hun elastiek en onder zijn pet, de piercing in zijn onderlip schittert licht. Damn, hij is veel te sexy voor deze wereld.
Concentreer je, Bill! Je bedacht net iets! ‘Ik vraag me af wat onze geaardheid nu is,’ zeg ik plompverloren. Oh Jezus, ik ben weer lekker subtiel vandaag. Tom kijkt me even vaag aan en ik probeer haastig te verduidelijken wat ik bedoel. ‘Jij en ik hebben hetzelfde geslacht, weet je wel.’
‘Bedankt, captain Obvious. Dat heet dus homo,’ zegt hij droog.
‘Dat weet ik wel,’ wuif ik zijn opmerking weg en grinnik dan weer. ‘Hallo, ik ontken al bijna vijf jaar dat ik homo ben, ik weet ondertussen écht wel wat het is. Nee, ik bedoel... Dit is de eerste keer dat ik, zeg maar... Op een jongen val. En ik kijk ook nooit naar jongens zoals ik naar meisjes kijk. Keek,’ verbeter ik mezelf vlug.
Tom grijnst lichtjes en bijt dan peinzend op zijn piercing. ‘Ik weet niet of ik hier überhaupt wel over na wil denken, het is al ingewikkeld genoeg.’
‘Daar heb je gelijk in.’ Ik rek me uit, voel Toms ogen op me gericht en besef plotseling dat mijn T-shirt omhoog kruipt, waardoor een groot deel van mijn bovenlijf te zien is. Om hem te plagen - of juist een plezier te doen, hij mag zelf kiezen - blijf ik nog even wat langer in die houding en spring dan op.
‘Ik ga mijn spullen wegbrengen.’ Ik wil er nog een suggestieve wenkbrauwwiebel aan toevoegen, maar dan hoor ik plotseling Davids stem vlakbij.
‘Heel goed, Bill. Laten we deze tour proberen alles op de juiste plek te houden, nietwaar?’
Ik krijg bijna een hartaanval, totaal verrast door zijn plotselinge opduiken in de ruimte. Straks heeft hij nog gehoord wat ik net tegen Tom zei. Als dat zo is, moge er dan níº een gat openen in de vloer waar ik doorheen kan vallen! Mijn wangen worden vuurrood en dan besef ik waar David op doelde. Bij de vorige tour kon ik mijn sneakers niet vinden, terwijl ik er heilig van overtuigd was dat ik die mee had genomen. Uiteindelijk, helemaal aan het eind, bleken ze in de andere tourbus te liggen, zonder dat iemand wist hoe ze daar gekomen waren.
Het hartaanvalgevoel verdwijnt, ik moet weer lachen. ‘Sorry David, ik zal proberen alles hier te houden.’
‘Dat is je geraden, ja,’ bromt hij en verdwijnt weer. Jeetje, wat loopt hij te ijsberen? Doet hij dat speciaal om mij te pesten of zo?
Gelukkig zie ik hem even later oversteken naar de andere bus, dus voor eventjes zijn Tom en ik veilig. Nu is het tijd voor mijn wenkbrauwwiebel. Ik zie Toms ogen meteen oplichten en hol met een lachje in mijn mondhoek naar onze “slaapkamer”�, mijn tas achter me aan slepend. Nog geen twee seconden later hoor ik voetstappen achter me aan komen, de deur die opengaat... En dan trekken twee handen me bij mijn heupen naar achteren. Twee zachte lippen belanden in mijn hals, ik krom mijn rug en draai me om in Toms armen. Zijn ogen glinsteren van heel dichtbij. Mijn twee persoonlijke sterren.
Nu kust hij mijn lippen, zo liefdevol dat ik licht word in mijn hoofd en me zo dicht mogelijk tegen hem aan pers. Mijn armen wikkelen zich strak om zijn hals, mijn vingers graaien in zijn dreads. Het puntje van mijn tong ontmoet de zijne. Vuurwerk, dit is puur vuurwerk.
Nee, dit is liefde.
Echte, ware liefde, zoals waar ik altijd van gedroomd heb. Het is nauwelijks te bevatten dat die nu werkelijk bestaat, maar toch is het waar.
Ik heb mijn ware liefde gevonden in mijn tweelingbroer.

Reacties: