FanFic.nl

Bite [Vamps]

First Talk [48]

Mitch is hier. Mijn broertje, na al die tijd, nu is hij hier. In mijn armen, zijn tranende ogen verstopt in de stof van mijn pyjama.
Ik probeer niet al te erg te ruiken, bang bloeddorst te krijgen, maar hij ruikt zo naar thuis. Naar wat ik vroeger toch mijn thuis mocht noemen.
Dat ik Mitch weer terug heb, heb ik eigenlijk aan Demitri te danken. Dus zou ik hem dankbaar moeten zijn, maar dat doe ik niet. Zijn laatste actie gonst nog na in mijn lichaam.
'Waar ben je al die tijd geweest?' vraagt hij, terwijl hij me los laat en zijn tranen wegveegt. Een glimlach siert zowel mijn als zijn gezicht. Ik ga weer op mijn bed zitten, veel vrolijker dan voor het licht aangedaan werd. Mitch komt naast me zitten, raakt me expres even aan op mijn arm.
'Hier. Grotendeels toch. Ik heb ook een eigen huis.' antwoord ik op zijn vraag, terwijl ik hem onderzoekend aankijk. Hij is duidelijk groter geworden, en zijn gezicht is minder kinderlijk dan voordien. Serieuze trekjes, maar nog steeds een manier van bewegen die slungelig en onvolwassen overkomt.
'Waarom hier? Je hebt toch helemaal niets met deze mensen. Ik wist niet dat je ze kende.' Ik zucht, houd zijn handen in de mijne. Het is Mitch, hij mag het weten! Maar het vertellen is niet zo makkelijk.
'Ze hebben me gebeten. Mitch... Ik ben een vampier.'
Even is het stil, hij kijkt in mijn ogen en over mijn wangen. Dan grijnst hij. 'Dat is echt het coolste dat ik ooit heb meegemaakt!'
Verbijsterd kijk ik hem aan. Dat is het? Reageert hij zo? Had ik dat eerder geweten, dan had ik hem dat meteen verteld. Zachtjes lach ik. 'Ik ben wel degene die het meemaakt, niet jij.'
Ik nestel me tegen hem aan. Hij haalt diep adem en blaast hem weer uit tegen mijn hals.
'Moet jij dan ademhalen?' vraagt hij. Ik klem mijn lippen op elkaar, nog steeds in een glimlach gevouwen, en wacht. Hij kijkt me aan, een wenkbrauw in de lucht, en na een minuut of tien begint hij te lachen.
'Dat is echt supercool. Dan moet je eens gaan duiken, dan heb je niet eens duikflessen nodig.' Dat is nog eens een goed idee. Zou ik eens moeten doen met...
Tom! Ik moet... Nee, Mitch moet... Hij zou...
'Mitch!' roep ik uit, terwijl ik half omhoog schiet. Hij springt mee recht, klemt een kussen tegen zijn buik en vraagt grijnzend: 'Dat is mijn naam, wat moet ik doen, schat?'
'Och jongen, je humor is nog steeds nul komma nul.' lach ik en ga weer zitten, maar in mijn hoofd maalt en keert het. Dit is perfect, echt, honderd procent perfect.
'Ik ga je nu iets vertellen, en ik wil dat je zwijgt, tot aan het einde, goed?' Hij knikt, legt het kussen bij zijn voeten en strekt zijn nek even, zodat het zachtjes krakt.
En dus vertel ik hem alles, alles wat Demitri gisteren vertelde, en over de eerste keer dat ik Tom zag. Al de keren erna, de relatie, die bizar maar geweldig was. Over Nancy en Monster, en over Bill. En uiteindelijk weer over Demitri, die me nog steeds gevangen houdt.
'Wat een klootzakken,' gromt hij, 'dat ik die eerst nog aardig vond.'
'Oh, maar dat is logisch. Ze zullen ook wel aardig geweest zijn, tegen jou. Jou willen ze niets aandoen. Maar mij, oh, je zou eens moeten weten.' En daarop vertel ik ook nog het verhaal van mijn ontmaagding, als kroon op de taart, de meest recente gebeurtenis in mijn levensverhaal.
'Godverdomme!' Al roepend vliegt hij overeind, hij balt zijn handen gevaarlijk samen. 'Ik sla al zijn tanden uit zijn bek en mep zijn kruis tot moes. Van mijn zusje blijft hij af!'
Ik trek hem aan zijn arm terug het bed op en pel zijn vingers één voor één uit de vuist.
'Doe dat maar niet. Maar er is iets anders dat je voor me zou kunnen doen.' Hij leunt aandachtig tegen me aan, zijn hoofd een beetje schuin. 'Je moet naar Tom.'
'Ik moet wí¡t? Hoe wil je dat ik bij hem geraak? Het is Tom Kaulitz, for crying out loud. Hij is beroemd, weet je wel.' Hij zucht, met een glimlach erbij, die zegt dat hij het toch sowieso zal doen, dat de uitdaging hem aantrekt.
'Hij woont ergens in Duitsland op het moment, maar ik kan niet zeggen waar. Het waarschijnlijkste is ergens in de buurt van Berlijn, maar het kan zijn dat ze juist daarom voor iets onvoorspelbaar gekozen hebben. Maar in Toms toestand denk ik niet dat ze naar het buitenland zouden trekken.' Hij knikt, haalt zijn gsm uit zijn broekzak en toetst een telefoonnummer in. 'Even geduld, over maximum een half uur heb ik zijn adres.'

Ik wacht nu al drie kwartier, Mitch ijsbeert door de kamer, af en toe pratend tegen iemand die ik niet kan zien, aan de andere kant van de lijn.
'Je zei toch een half uur?' Hij kijkt me gespeeld-boos aan, en steekt dan zijn tong uit. Met een zwierige pas maakt hij een pirouette. De gsm verdwijnt in zijn zak.
'Geef me een medaille, of een lauwerkrans, of wat dan ook, maar het is me gelukt.' zegt hij fier, maakt een buiging en gaat door zijn knieën. Over de grond kruipt hij naar me toe.
'Je bent fantastisch.' zeg ik glimlachend en trek hem tegen me aan. Twee kussen op zijn wangen en de derde op zijn neus, en daar bovenop een pletknuffel om U tegen te zeggen. Je kan ook op minder leuke manieren iemand bedanken.
'Als je wilt, ga ik vandaag nog.' zegt hij, maar ik schud mijn hoofd nog voor hij zijn zin heeft afgemaakt.
'Slaap maar eerst, het is nu toch veel te donker.'
'Hier?'
'Nee, als Demitri weet dat jij mijn broer bent, laat hij je nooit of te nimmer meer gaan.'
'Dan ga ik dus bij Ster slapen. Tot morgen, zussie.'
'Nee, vertrek morgen voor het licht word! We mogen geen tijd verliezen!'
Hij kust me zacht op mijn kruin en wandelt dan naar de deur. 'Licht uit?'
'Licht uit.' Ik gniffel, hij knipt het licht uit, en ik zet me op de vensterbank en kijk naar de nacht, die plots een heel andere kleur zwart is geworden.

Reacties: