FanFic.nl

Secrets [S]

Pick U Up

Zo’n twee en een half uur later parkeerde Tom zijn auto in Magdeburg, voor de deur van Gustavs huis. Zodra het voertuig tot stilstand was gekomen, zwaaide Bill het protier open en rende hij richting het huis. Nog voor hij de voordeur had bereikt, zwaaide die open en stormde Gustav naar buiten.
‘Je bent er!’ glunderde hij, en hij vloog Bill om de hals. Georg verscheen in de deuropening. Lachend sloeg hij het tafereel gade. Bill en Gustav die op elkaar reageerden alsof ze elkaar jaren niet gezien hadden en Tom die klungelig zijn auto uitkwam, niet wetend hoe hij moest reageren op de plotselinge uitbarsting van zijn vrienden.
‘Ach, Tom, wil je ook een knuffel?’ plaagde de jongen in de deuropening. Tom knikte, zogenaamd zielig, en Georg kwam met gespreide armen op hem aflopen. Dankbaar drukte Tom de jongen tegen zich aan, al deed hij een poging om onverschillig te blijven kijken. Het lukte hem redelijk goed. Waarschijnlijk zou Bill wel kunnen vertellen dat het zijn broer wel degelijk iets uitmaakte, maar die had helemaal geen tijd om op zijn broer te letten.
Gustavs moeder was de laatste die in de deuropening verscheen.
‘Jullie blijven een schattig stel,’ zei ze vertederd. Voor haar ogen flitsten beelden van de afgelopen jaren voorbij. Het begon met de eerste keer dat ze Gustavs vrienden ontmoette, toen ze nog kleine, onschuldige jongetjes waren. Bill en Tom waren nauwelijks pubers en straalden van het plezier bij alles wat ze deden. De dag dat ze gillend voor de deur hadden gestaan om te melden dat ze een platencontract hadden bemachtigd zou de vrouw nooit vergeten. Daarna was alles razendsnel gegaan. Eerste single. Eerste album. Eerste tour. Meer singles, meer albums en meer touren. Ze zag haar zoon en zijn vrienden steeds minder.
Tot ze weer voor de deur stonden, nauwelijks vijf jaar na de eerste doorbraak. Drie albums, honderden concerten en duizenden euro’s verder. Toch waren de jongens in de ogen van Gustavs moeder weinig veranderd. Ouder geworden, meer niet. Nog steeds even eigenwijs, even vrolijk en even enthousiast.
‘Hé jongens, als jullie nu eens binnenkomen, heb ik wat te eten voor jullie.’ Tom en Georg lieten elkaar onmiddellijk los en snelden naar binnen. Blijkbaar waren ze ook nog steeds even hongerig.
De andere helft van de band deed er iets langer over om binnen te komen. Toen ze uiteindelijk de keuken binnenschuifelden, deden ze dat hand in hand. Oké, wat er tussen die twee aan het gebeuren was, was er vijf jaar geleden niet geweest. Maar dat veranderde niets aan wie ze waren.
‘Wat eten we?’ Tom wreef in zijn handen. Georg verkocht hem een schop onder de tafel en Tom slaakte wederom een pijnkreet.
‘Weet je hoeveel blauwe plekken jullie me ondertussen bezorgd hebben?’ snauwde hij verontwaardigd.
‘Nee,’ antwoordde Georg, ‘maar ik weet zeker dat je minstens het dubbele verdiend.’
‘Waarom denk je dat?’ Tom klonk verbaasd.
‘Omdat je een klootzak bent,’ grijnsde Georg.
‘Pardon?’ Tom sprong op en ging achter de stoel van de pestkop staan. Vervolgens nam hij de jongen in een wurggreep.
‘Nu weet ik zeker dat ik een eigen kamer wil,’ veronderstelde Bill.
‘Oh ja? Ik kan je ook verkrachten als we gescheiden kamers hebben, hoor. Ik kom wel gewoon naar je toe.’ De ondeugende glimlach lag alweer op Toms gezicht.
‘Dan doe ik de deur wel op slot,’ besloot Bill.
‘Dan kom ik door het raam,’ lachte zijn broer.
‘Die gaat ook dicht!’
‘Hmm,’ dacht Tom na, ‘ik ga maar eens een breekijzer aanschaffen.’
‘Je moet je vereerd voelen, Bill. Hij heeft er wel heel veel voor over,’ mengde Georg zich in het gesprek.
‘Nou, ik voel me inderdaad vereerd. Ik bedoel; hoeveel mensen geven nu openlijk toe dat ze hun broer willen verkrachten?’
‘Inderdaad, Bill , je moet maar blij met me zijn,’ glimlachte Tom. Zijn greep op Georg was flink verzwakt, waardoor die kans zag om hem opnieuw een klap te verkopen.
‘Man, als jullie zo doorgaan blijf ik thuis,’ sputterde Tom verontwaardigd.
‘Als jij zo doorgaat ga ik hier wonen. Gustav is veel liever dan jij.’
‘En als jullie zo doorgaan,’ onderbrak Gustavs moeder, ‘krijgen jullie geen eten.’ Drie van de vier jongens begrepen de hint en vielen onmiddellijk stil. Alleen Tom moest doen alsof hij het niet begreep.
‘Waarom woon jij nog bij je moeder?’ vroeg hij aan Gustav. ‘Op je eenentwintigste wil je toch je eigen besilssingen kunnen nemen?’
‘Die maak ik toch? Ik koos er zelf voor om hier te blijven wonen en om op vakantie te gaan. Een eigen huis is nutteloos. Ik ben bijna nooit thuis, dus het zou geldverspilling zijn. Daarbij komt dat ik mijn familie gewoon graag om me heen heb.’
‘Goed,’ onderbrak zijn moeder opnieuw. ‘Nu je mond dichthouden en eten.’ Ze schoof alle jongens een bord patat voor.
‘Dit is zonde. U maakte altijd zulke lekkere pasta,’ flapte Tom eruit.
‘Inderdaad heel zonde, maar ik ben niet degene die vegetarisch is.’
‘Voor uw kookkunsten maakt ik graag een uitzondering,’ slijmde Tom.
‘Mond dicht en bord leeg eten,’ beval de kokkin. Met tegenzin gehoorzaamde Tom. Niet dat hij het erg vond om zijn bord leeg te eten, hij gehoorzaamde gewoon niet graag.
Toch was hij de eerste die zijn bord leeg had, wat hem deed besluiten dat hij ook recht had op Georgs portie. Die was het er niet mee eens en verkocht Tom nog een mep, al was het een zachte.
‘Wil je meer eten, Tom?’ grijnsde Gustavs moeder. Tom knikte geestdriftig, wat hem binnen een minuut een nieuw bord patat opleverde. Niet lang daarna was ook Georgs bord leeg, en besloot die wraak op Tom te nemen door diens eten te jatten.
‘Wil jij ook nog, Georg?’ vroeg de moeder op een gemaakt strenge toon.
‘Nee hoor,’ antwoordde de jongen. ‘Ik wilde dat kreng gewoon even terugpakken.’
Tom staarde beledigd naar zijn bord, terwijl de rest van het gezelschap in de lach schoot.
Vluchtig at de rest ook alles op, waarna ze weggestuurd werden: ‘Goed, nu inladen jullie! Hup, mijn keuken uit!’
De jongens liepen gehoorzaam de gang in, waar alle tassen al klaar stonden.
‘Waarom mag Gustav zoveel meenemen en ik niet?’ riep Bill verontwaardigd uit.
‘Ten eerste staan mijn tassen hier ook bij,’ begon Georg. ‘Ten tweede zijn dit niet alleen kleren, maar ook eten en zulk soort dingen.’
‘Wat doen jouw spullen in Gustavs huis?’ vroeg Tom beschuldigend.
‘Ik was, in tegenstelling tot jullie, op tijd hier. Toen bedachten we dat het makkelijker zou zijn om het uit het huis naar jouw auto te slepen, dan vanuit mijn auto.’ Zonder nog een woord te zeggen begonnen de jongens de tassen naar het voertuig te slepen. Met moeite kon alles in de auto gepropt worden.
‘Ik moet écht een grotere auto kopen,’ jammerde Tom, nadat hij de kofferbak met moeite dicht had weten te krijgen. Dit keer zag hij de mep die Georg hem wilde geven aankomen en was hij in staat hem te ontwijken.

Reacties: