FanFic.nl

Perfect [SA's]

1. Cliché

Het strand met zijn duinen en zee is nog mooier dan ooit beschreven in boeken of films - al leken die al te mooi om waar te kunnen zijn. Zelfs op dit vroege uur laat de zon zich zien om een gloed te werpen over de zee. Toch is het onaangenaam koud zonder enige kleding - ondanks dat het gister laat was geweest, had het geen van ons beide tegen gehouden. Met kippenvel keer ik terug in het huisje, dat net zo prachtig is als de omgeving. Midden in de duinen, mooi wit en met een schattig strooien dakje. Van binnen was het merendeels van hout, en er hingen even schattige gordijntjes. Misschien een neiging naar Oma-achtig, maar voor mij zijn ze goed. Dit hele arrangement aan de zee is een cadeau, voor ons eenjarig samen zijn. We waren wellicht niet elke dag bij elkaar - in tegendeel - vanwege de tour, maar we hebben wel altijd contact gehouden, en dat telt ook vind ik. Toch stonden we één keer op het randje, vijf maanden en twee dagen waren we toen samen. We waren toen zo lang achter elkaar alleen maar met z’n tweeën geweest dat we uiteindelijk helemaal gek werden en naar een willekeurige club zijn gegaan - en ní­et alleen om het weg te zuipen. We troffen elkaar echter weer, in de club waar we elkaar de eerste keer ook hadden ontmoet. Na een redelijk heftig cocktail gevecht (en dus ook een redelijk heftige rekening) hebben we ons verzoend, omdat we toch niet die ene domme hersens of lelijke smoel wilden raken en missen. En daarna zijn we voorzichtiger geweest qua aanwezigheid.
En nu zijn we hier, en ik denk niet dat ik me gelukkiger heb gevoeld. Behalve - nee. Nog nooit. Het is gewoon zo mooi en, en Gott. Huil ik? Niemand die me ziet, en geen make-up om uit te lopen, dus wat maakt het eigenlijk uit.

Voorzichtig open ik de deur van onze kamer, op hoop van zegen dat meneer niet wakker wordt. Hij slaapt echter gewoon verder - die wordt nog van geen bom wakker, terwijl ik van elk geringste licht of geluid wakker wordt. Zuchtend spit ik door mijn koffer, die ik nog moet uitpakken. Uiteindelijk heb ik mijn joggingbroek en topje gevonden. Met een vest van Tom loop ik de deur weer uit naar de zee. Zwijgend - ik ben ten slotte in mijn eentje - kijk ik naar de zon die verder opkomt. De tijd lijkt verdacht snel te gaan als ik plotseling twee stevige armen om me heen voel. ‘Je hebt mijn vest aan’ grijnst Tom. Ik geef geen antwoord en leun tegen hem aan. Tevreden duwt hij me dichter tegen zich aan. Zo kijken we eventjes naar de zee, het liefst eeuwig, maar dit is geen sprookje. ‘No?’ onderbreekt Tom die niet eeuwige eeuwigheid. Ik murmel wat in de buurt van een “ja?”� en draai me moeizaam om zodat ik hem aankijk. ‘Ik hou van je’ fluistert hij. Ik grijns ‘Ik ook van jou’. En met die woorden gezegd en gehoord drukt hij een kus op mijn lippen. ‘Waarom zeg je dat opeens?’ vraag ik dan in mijn nieuwsgierigheid - en een beetje bezorgdheid. Wie weet? Hij haalt echter zijn schouders op. ‘Omdat het zo is’ grijnst hij dan. Je kan onmogelijk meer van die grijns houden, dan ik. Ik glimlach oprecht, en draai me weer om naar de zon. Het dringt nu eigenlijk pas tot me door dat Tom niks meer aan heeft dan zijn boxer. Ik wurm me met enige tegenzin los uit zijn armen om mijn - zijn - vest uit te doen en aan hem te geven. In plaats van hem aan te nemen draait hij zich om. ‘Zullen we ons maar gewoon aankleden?’ vraagt hij retorisch. Ik knik toch en grijp zijn hand, ook al is het misschien net een paar meter.

Anderhalf uur later stappen we beide gedoucht en aangekleed in de - Toms - auto. Boodschappen doen is niet ons favoriete ding, maar samen valt het wel mee.
Na tien minuten zijn we bij ongetwijfeld de kleinste supermarkt die ik ooit heb gezien. En ik ben opgegroeid op het platteland, waar de enige supermarkten in de buurt behoorlijk klein waren. De helft van ons boodschappenlijstje kunnen we dan ook niet halen, waardoor we ons avondetenplan moeten veranderen. Uiteindelijk kopen we maar gewoon pasta met één of andere pot saus. En als het niet lekker is hebben we nog altijd brood. ‘Hebben we alles?’ vraag ik gedeeltelijk in mezelf. Na even van het boodschappenlijstje naar het karretje te kijken komt Tom tot de conclusie “vast wel”�. Ik versta hem nauwelijks, want het is misschien midzomer, maar zelfs nu heeft hij een dik vest aan met capuchon, bandana, sjaal gedeeltelijk voor zijn mond - ik zei dat het alleen maar verdachter leek, maar wie luistert er nou naar mij, hè? - en zonnebril. Het irriteert me lichtelijk dat hij nergens openbaar gewoon mijn Tomi is.
Zwijgend maar hand in hand lopen we naar en langs de kassa. Tom staat er maar een beetje lullig bij, terwijl ik de tas inpak. De vorige keer, toen hij de tas inpakte, lagen de eieren en het fruit onderop met de zware dingen - zoals pakken drinken - boven. Sindsdien doet hij niet meer alleen boodschappen.
Als we thuis zijn en alles hebben uitgepakt is het alweer twee uur. De zon staat nu bijna precies in het midden van de hemel. Met enige moeite trek ik mijn misschien iets te kleine witte jurkje over me heen zodat ik alleen nog in bikini sta. Die had ik alvast aangedaan, zodat ik me niet nog een keer helemaal moest omkleden. ‘Hé dromer’ grijns ik tegen Tom. Die draait zijn hoofd razendsnel mijn kant op, zonder enige indruk van wakker zijn te geven. ‘Kom je mee?’ vraag ik lief, al had hij - als hij het doorhad - me nog gevolgd zonder te weten waarheen. Hij trekt zijn shirt uit, en mompelt ‘dat hij zo terug is’. ‘Zo’ later lopen we weeral hand in hand door de duinen. Het helmgras snijdt langs onze benen, maar we maken er beiden geen probleem van. Wanneer de zee zichtbaar is begin ik Tom meetrekkend te rennen, recht de zee in. Ik gil kort als ik voel hoe koud het water is, maar ren gewoon door. Als het water aan mijn heupen staat val ik voorover, nog steeds Tom meetrekkend. Die doet zijn best niet letterlijk op mij te vallen, wat gedeeltelijk lukt. Ik schiet - eenmaal boven water - in de lach en steek Tom ook aan. Zo spenderen we ruim vier uur aan de zee, zonder enig tijdsbesef, en zonder enige verveling. Na die uren begint de honger toch op te borrelen, waardoor we besluiten terug te gaan om te eten.

De saus was ontzettend lekker, en we hebben nog een ‘Lady en de Vagebond’-actie gehouden met de laatste - en langste - spaghettisliert die nog in de pan zat. Omdat we tussen het eten - of voor Tom schrokken - door praatten is het inmiddels al acht uur. Het begint redelijk frisjes te worden, ook al is het nog best licht. Ik sta op en draag de borden naar binnen waarna Tom mijn voorbeeld - waarschijnlijk met tegenzin - volgt met de twee pannen. Het is niet veel vaat, maar toch maak ik een sopje. Ik grinnik wanneer Tom het doorheeft en zachtjes kreunt. ‘Moet dat níº?’ zeurt hij en slaat verleidend zijn armen om mijn middel. Ik draai me om in zijn omhelzing en gooi wat schuim in zijn gezicht wat een schreeuwende “Noëmi”� oplevert. Ik schiet keihard in de lach, maar krijg al snel de wraak van Tom in mijn gezicht. Ik weet dat ik het eigenlijk hierbij moet laten omdat het anders een schuimgevecht wordt, maar ik kan het niet weerstaan. Op een gegeven moment wordt het zo erg dat we emmers water over elkaar heen gooien. Wanneer we allebei onmogelijk natter kunnen worden is de lol er af en begin ik eindelijk echt met de vaat. Tom legt zich er ook bij neer en pakt een vaatdoek om af te wassen. ‘Kom’ fluistert Tom in mijn oor wanneer we klaar zijn, en neemt me mee naar het strand. De zon is nog maar half aan de hemel te zien, de rest zit verborgen achter de zee. En met de oranje gloed over de zee die een prachtig beeld vormt, maar vooral door de omhelzing van Tom, is het perfect.

Reacties:

1 2

Vampira zei op 22 okt 2012 - 22:17:
OMYGOODNESS.<3 Yeah, this is amazing stuff!
Echt heel prachtig geschreven.. Wauw.
Als je er nog een schrijft, mag ik dan een melding?
Cuz this, this is a masterpiece.<3

JustSomeGirl zei op 17 nov 2010 - 21:13:
Amaaii.
Over perfect gesproken ö
Dit is perfect geschreven !

xjeszell zei op 19 sep 2010 - 19:54:
Mihihihi<3. youknowthat i love it.
&jijbentliever<3

xSoParanoid zei op 18 sep 2010 - 23:26:
diiiiiiiiiiiit iiiiiiiiiiiiiiiis liiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiief!

Kayley zei op 18 sep 2010 - 23:12:
UGH! KOL! IK WOU DE EERSTE REACTIE.
Oké, muh. En nu ga ik lezen.
Hmpff.

Je weet niet hoe blij ik ben dat je weer schrijft.
En dit is zo schattig. Met Tom. En zo.
Ik dacht eerst dat het Bill was. Met de make-up. Maar toen Tom, en buh, toen klopte het niet meer.
Tom is schattig. Nee, echt, hij is schattig.
(Dat is 'ie wel altijd hoor. )
En jij schrijft goed. Dus, nou, schrijf meer? Dan ben ik blij.