FanFic.nl

Welcome Home [10/10]

6.

Bill’s point of view
Het was namiddag en Maurits kwam langs me in de zetel zitten. “Bill?”� vroeg hij. “Ja?”� Hij keek ongemakkelijk. “Wat is er?”� vroeg ik. “Ik moet iets bekennen,”� mompelde hij. “Ja,”� zei ik aanmoedigend. Ik had zo een klein voorgevoel naar wat hij me ging bekennen. “Ik val op jongens,”� kwam eruit. “Ja, ga verder,”� zei ik. Hij keek me aan. “Begrijp de hint,”� zei hij en hij trok een dramatisch gezicht. Ik begon te lachen. “Ik begrijp je al, je valt op mij,”� zei ik. Hij knikte. “Daar is toch niets mis mee?”� zei ik. “Hallo?! Je bent mijn idool en muh.”� Toen viel hij stil. Ik grinnikte. “Niemand weet dat ik op beide geslachten val en dat ik jou best wel leuk vind,”� zei ik zacht. Maurits leek zich te verslikken in zijn eigen speeksel. “Jij vind mij leuk?!”� zijn stem schoot in de hoogte. “Ja, ik geloof van wel,”� zei ik. Maurits wist niet hoe hij moest kijken. Ik grinnikte even en drukte dan mijn lippen op zijn mondhoek. Eerst schrok hij even en dan werd hij knalrood. Nog voor ik tot 3 kon tellen had hij zijn lippen op die van mij gedrukt. “Hebben we nu iets?”� vroeg Maurits. Ik knikte. “Geweldig,”� zei hij verlegen.

“En?”� vroeg Shanaya. Maurits en ik keken elkaar verlegen aan. Ze begon meteen te giechelen. “Jullie zijn lief samen, hou het maar,”� knipoogde ze. Ik zag hoe Maurits rood aanliep en snel de tafel begon af te ruimen. Ik hielp hem maar.
Nadat de afwas gedaan was ging Shanaya naar boven en ik en Maurits gingen tv kijken. We kropen dicht bij elkaar en zette een zeer romantische film op. Midden in de film hadden we er al geen aandacht meer voor en zaten we elkaars mond te verkennen. Maurits handen lagen op mijn heupen, die van mij rond zijn nek. Ik wist het zeker, dit was echt de liefde van mijn leven. Ik hoopte ook ergens dat Tom ons nooit zou vinden. Hier zou hij al helemaal door flippen. Zou hij eigenlijk überhaupt nog naar mij opzoek zijn? Zou hij me eigenlijk wel missen. “Waar denk je aan?”� Maurits had onze zoen verbroken. Hij keek me bezorgd aan. “Ik denk aan Tom,”� mompelde ik. “Oh,”� bracht hij uit. “Ik ben bang dat hij me ontdekt hier en dat hij kwaad gaat zijn. Dat hij me haat omdat ik van jou hou,”� zei ik. Maurits knikte. “Denk er nu maar even niet aan,”� fluisterde hij. Ik glimlachte en ging in zijn armen. “Ik ben blij dat ik je ken,”� fluisterde ik. “Ik ben blij dat ik je gevonden heb, in de sneeuw.”� Ik glimlachte. “Waar waren we trouwens?”� vroeg ik. Maurits grijnsde en drukte zijn lippen weer op die van mij. Zijn tong ging over mijn lippen. Alsof hij toestemming vroeg om mijn mond te verkennen.

“Zullen we maar gaan slapen?”� vroeg ik toen het al na middernacht was. Maurits knikte en trok me recht. Ik kwam recht in zijn armen terecht. Hij grinnikte even. Hij ging naar zijn kamer en ik ging naar de logeer kamer. Zo ver wilden we het nog niet doen. Hij begreep dat, ik begreep dat. Goed zo. Met een plof liet ik me op bed vallen en nam mijn mobiel vast. Ik staarde minuten lang naar het zwarte schermpje. Zou ik hem nog wel ooit durven aanzetten? Voorzichtig duwde ik op het groene telefoontje. Met ingehouden adem gaf ik de pincode in en wachtte af. Vijf seconden nadat mijn mobiel goed was opgestart begon een heel getril. Het duurde zeker drie minuten voor het stopte. Er stonden verschillende namen op mijn schermpje. Mam, Gordon, Tom, Georg, Gustav, David, Andreas en zelfs Jög. Ik durfde geen enkel bericht te openen, bang voor alle verwijten die ze er vast hebben in geschreven. Ik opende het eerste bericht. Meteen stonden mijn ogen vol tranen. Het was geen bericht met een smeekbede dat ik terugkwam, maar een bericht dat ik moest wegblijven. Ik slikte de tranen in en kon me net op tijd beheersen om mijn mobiel niet stuk te gooien. Misschien is het volgende bericht beter, sprak ik mezelf toe. Kon dat wel? Kon het nog wel beter worden na mijn laffe actie? Langzaam opende ik het tweede bericht. Hij was van Mam. Die was een heel stuk liever als die van Tom, maar ik wist gewoon dat mam ontgoocheld was in mij. Dat wist ik gewoon aan hoe het bericht was opgesteld. Mam was teleurgesteld. Dat deed nog meer pijn als Tom zijn scheldwoorden. Al heel mijn leven lang wil ik mam trots maken en nu heb ik haar teleurgesteld. Verdomme.

“Bill?”� Met een ruk ging ik recht zitten. Maurits stond in de deuropening. “Gaat het wel?”� Hij sloot de deur achter zich en kwam naar me toe. “Bill?”� vroeg hij weer. Maurits kwam tegenover me op bed zitten. “Waarom huil je?”� Hij nam mijn handen vast en maakte er rondjes op met zijn duimen. Ik kon geen woord uitbrengen. Ik maakte mijn linkerhand los en wees trillerig naar mijn mobiel. Maurits fronste even en nam dan mijn mobiel vast en kroop dan tegen me aan. Hij sloeg zijn arm rond me waardoor ik mijn hoofd op zijn schouder kon leggen. “Misschien moet ik eerst mijn pyjama aandoen?”� zei ik schor. “Hoeft niet, blijf maar lekker liggen,”� zei Maurits zacht. Ik sloot mijn ogen en probeerde mijn ademhaling weer onder controle te krijgen en te stoppen met huilen. “Mag ik de berichtjes lezen?”� vroeg Maurits. “Doe maar,”� zei ik zacht. Ik kreeg het plots koud en kroop nog dichter tegen Maurits. Hij heeft het zo lekker warm en het valt me nu pas op hoe lekker hij ruikt. “Het komt wel goed, dat beloof ik je.”�

Reacties: