FanFic.nl

Unbreakable [Jasper Whitlock]

17th

If you love me as I love you,
what knife can cut our love in two?

De volgende dag kwamen er ruiters aan. Indianen. Ze waren verkenners, en ze dreven wel vaker handel met ons. Deze keer kwamen ze voor paarden. Een onheilspellend gevoel bekroop me, en die angst bleek terecht te zijn toen Hail zich tussen de paarden bevond die naar buiten werden gebracht. Ik bevroor ter plekke, William keek me bezorgd aan.
"Ga haar halen, man," fluisterde hij toen ik versteend naar de kudde staarde. Ik aarzelde geen moment en rende naar binnen.
Het was ten strengste verboden om de privévertrekken te betreden, maar Alexandra zou het me nooit vergeven als ik haar niet waarschuwde.

"Wat?" Ze sloeg haar handen voor haar mond, rende voor me op naar buiten. Ze was buiten zinnen van woede, en ze stormde onmiddellijk naar Hail toe.
"Je mag hem niet verkopen!" huilde ze, "ik kan hem berijden!" Kolonel Lee en de kapitein begonnen te lachen."
Je bent een vrouw, die kunnen niet paardrijden," sneerde de kapitein. Ik kookte. Zo sprak er niemand tegen haar!
"Zij zit toch ook op een paard!" gilde Alexandra. Ze wees naar het indianenmeisje dat hooghartig om zich heen keek. Vast de dochter van het opperhoofd.
"Zij is dochter van groot krijger. Hij heeft geen zoon. Zij houdt familie in eer." Het gebrekkige Engels van de indiaan had me op eender welk moment laten lachen, maar nu niet.
"Ik ben ook de dochter van een groot krijger, en hij heeft ook geen zoon! Alsjeblieft, neem hem niet mee!" smeekte ze wanhopig.
"De hengst is nutteloos hier, niemand kan hem berijden." Alexandra blikte woedend naar haar aanstaande echtgenoot.
"Ik zeg toch net dat ik dat wel kan! Stuk onbenul!" De mannen schrokken. Zo sprak je normaal alleen tegen je bedienden.
"Hou je mond!" blafte de kapitein, "ga naar binnen! Ik schaam me dood voor je."
"Nou en? Dan trouw je toch niet met me? Zou ik niet mee inzitten!" Doodse stilte. Zelfs de indianen beseften dat Alexandra belangrijke gedragsregels overtrad.
"Hail is niet onhandelbaar, ik kan hem echt, eerlijk waar berijden," zei ze zacht tegen haar vader.
"Je hebt hem een naam gegeven?" De stem van haar vader klonk kil.
"Ja, en als je niet wilt luisteren, ga ik het bewijzen!" Ze draaide zich naar de paddock, ik zag Hail nieuwsgierig naar haar loeren.
"Er staat een hek rond," schamperde kapitein Willfort. Ze luisterde niet. Ze riep de naam van de sneeuwwitte hengst.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.