FanFic.nl

Unbreakable [Jasper Whitlock]

18th

I don't knwo where I'm going.
All I know is that I want you to be there,
next to me.

Hail's hoofd schoot onmiddellijk omhoog, hij keek haar recht in de ogen aan. Ze glimlachte, het dier verroerde geen vin, wachtend op haar bevel. Het was ongelooflijk hoe gehecht ze aan elkaar waren geraakt.
Ze floot. Hail brak los uit de groep, steigerde en galoppeerde recht op het hek af. Het was op zijn minst anderhalve meter hoog, maar Alexandra en ik wisten dat hij het met gemak zou halen.
De sprong was nagenoeg perfect, de landing liet het fort op zijn vestingen trillen. De soldaten waren te verbouwereerd om iets te doen, staarden als gehypnotiseerd naar het meisje en de hengst.
Hail hield halt, enkele centimeters voor de jonge vrouw die hem zo dierbaar was. Zijn hoeven schraapten over de grond toen hij ongeduldig stond te trappelen. Alexandra stak haar slanke vingers uit en streelde zijn neus. Hij hinnikte van opwinding en wreef met zijn neus over haar schouder.
"Ik wil een zadel," zei ze tegen de dichtstbijzijnde soldaat.
"Je haalt er geen," blafte Kolonel Lee.
"Dan ga ik zonder," snoof Alexandra. Ze verplaatste zich naar de flanken en sprong. Hail duwde haar met zijn neus omhoog, tot ze stevig zat. Ze zag er misschien fragiel uit, maar ze was ontzettend sterk.
Iedereen verwachtte dat Hail zou bokken, steigeren, haar zou afwerpen. Maar hij deed niets. Alexandra streelde over zijn hals, fluisterde lieve woordjes. Ze klakte met haar tong, paste haar zit aan aan de gang van het paard. Haar jurk verhinderde haar ontzettend veel, en haar benen waren tot bijna aan de knie zichtbaar. Vond ik niet zo erg, hoewel ik liever had gehad dat niet het hele kamp er getuige van was geweest. Haar vader geneerde zich enorm, maar was desondanks onder de indruk van haar rijkunst, toen ze het paard in draf en later in galop zette, en vervolgens de omgekeerde volgorde nam. Ze waren samen perfect.

Reacties: