FanFic.nl

Lucky, this has been happened <--afgerond

2.3

Regina:
het was stil in de kamers. te stil. Fleur en Mike waren inmiddels ook al bij ons gekomen en Fleur had inmiddels thee gemaakt voor iedereen. de sfeer was om te snijden zo gespannen en verdrietig. ik had geen woord meer gezegd sinds Cilla weggerend was. te verdoofd was ik. ik had haar werkelijk nog nooit zo gezien! dit kende ik niet. deze Cilla kon onmogelijk mijn zusje zijn. mijn Cilla was lief, stil, zachtaardig en behulpzaam...
'kamer...' mompelde ik en stond vervolgens op. Bill's hand gleed van mijn schouder af en ik sloot mezelf op in de badkamer. mijn zakmes haalde ik tevoorschijn terwijl ik mijn armbanden en handschoentjes af deed.
iedereen dacht dat ik gestopt was met mezelf te verminken. dat denken ze nu nog. maar wat ze niet weten is dat ik er nog steeds mee zit. vanaf het moment dat ik meeging met de jongens op tour ben ik langzaamaan weer begonnen. waarom? dat vraag ik mezelf ook nog steeds af. is het om de pijn van de geest te vergeten? of om gewoon pijn te voelen? ik weet het nog steeds niet precies.

ik voelde me absoluut niet op mijn gemak zonder Cilla. ik kropte mezelf op tot een bal gespannen elastiekjes die langzaamaan uit elkaar wilt springen. mijn emoties moesten eruit komen en dat lukte me maar niet op de normale manier. Bill steunde me natuurlijk enorm! net als de rest. en toch was het niet wat ik zocht ondanks dat het natuurlijk lief bedoeld was. het begon eigenlijk heel onschuldig met een sneetje dat kwam door een stukje papier en langzaamaan werd het weer erger. en nu zit ik weer hier. opnieuw met een paar bloederige streepjes op mijn polsen.

elke keer opnieuw heb ik spijt van mijn daad. en toch blijf ik het doen. ik ben ziek, heb ik me al vaker beseft. ik zit vast in de circulatie. ik kan gewoon nog niet stoppen. ik heb mijn echte stop nodig. en die is bij mijn twin...

Tom:
ik heb me stilletjes verborgen in de struiken onder het keukenraam. ik durf amper te ademen van de spanning. ik wist dat dit niet voorbij kon zijn. maar nu ik hier ben valt alles op zijn plaats. de blauwe plekken, de vreemde oproepen, terneergeslagenheid. de woorden...
vanuit de struiken kan ik naar binnen kijken en zie ik daar Cilla staan. ze geeft een kop met waarschijnlijk koffie aan een man die een slok neemt en dit vervolgens uitspuugt en over Cilla heen gooit die een kreet slaat van het hete goedje op haar lichaam. de man begint te schreeuwen en gooit de beker stuk op de grond. brekend porselein is te horen en niet snel daarop een slag. een slag tegen de wang van Cilla aan. Cilla houd haar gezicht vast en duikt in elkaar van angst. de man heft opnieuw zijn hand op en raakt haar met een vuist in haar maag. Cilla smakt tegen de muur aan en zakt langzaam naar beneden. waarom doet ze niets?!
de man blijft schreeuwen en slaat met een arm spullen van de keukentafel af die kletterend kapot vallen op de grond. hij gooit vervolgens nog iets tegen Cilla aan en wijst daarna op de deur. Cilla kruipt vlug overeind en de man verlaat de keuken. ik kruip ook overeind uit mijn struik. de keukendeur gaat open en Cilla sluit zachtjes de deur. ik kom uit mijn schuilplaats en haal haar in als ze op het eind van de straat is. ze schrikt zo te zien als ze bijna tegen me opbotst. ik heb mijn armen over elkaar geslagen en kijk op haar neer. 'waarom zei je niets.' zeg ik zachtjes. Cilla kijkt voorzichtig omhoog en begint hevig te trillen. haar ogen zijn nog niet rood doorlopen dus ze heeft nog niet eens gehuild. hoe doet ze dat? 'waarom?' vraag ik nogmaals. het doet me pijn haar zo te zien. ze komt niet uit haar woorden en begint verward te stotteren. 'i..ik...jij nee kaa...kan niet.. Regina... ik...' en eindelijk komen daar de tranen. langzaam lopen ze langs haar tedere gezichtje naar beneden en spatten uiteen op de tegels op de grond. hier kan ik niet blijven staan. ik sla mijn armen om haar heen en hou haar voorzichtig vast. Cilla begint zachtjes te snikken en ze verbergt haar gezicht tegen mijn borstkas aan. ik maak zachte susgeluidjes en kijk bezorgd naar het huis waar we vandaan kwamen. 'Cilla, we gaan even wandelen. ik wil weg hier en jij gaat me zo even uitleggen wat dit is.' zachtjes duw ik haar ietsje voor me uit terwijl ze met gebogen hoofd mee loopt. bij het park houden we stil en nemen we plaats bij de stijger.

'leg uit alsjeblieft.' zeg ik terwijl ik haar aankijk. ze wend haar blik af en probeert tranen te bedwingen. ik zucht diep. 'Cilla, dit kun je niet blijven verzwijgen. dit is absoluut niet goed.' weer krijg ik niets te horen. ik pak haar polsen beet en draai haar naar me toe. 'Cilla! begrijp het! dit is niet normaal! weet je niet wat je je zusje aan doet? en de rest van ons?' Cilla slaakt een kreet een probeert zich los te trekken. ze geeft me een duw en beide verliezen we ons evenwicht en belanden samen in het water. proestend komen we boven en ik hijs me snel op de kant en trek Cilla mee. 'Cilla! please! zeg me hoe dit komt!ik wil niet dat je pijn lijdt! daarvoor ben je te belangrijk, te lief en te breekbaar. ik wil je niet verliezen!' Cilla kijkt me bijna geschokt aan en ik besef nu pas dat ik eigenlijk toegegeven heb wat ik voor haar voel.
ik tast met mijn hand onder mijn shirt door en haal een hangertje tevoorschijn. Cilla haar ogen volgen mijn handelingen en voorzichtig strekt ze een hand naar het bedeltje van een roosje. heel even raakt ze het aan in mijn handen en zie ik een warme blik in haar ogen. de ogen die ik me nog goed kon herinneren. de ogen die de mijne kruiste in het ziekenhuis. ogen die emotie toonde.

Cilla kijkt me lang aan. ze is doorweekt van het water en heeft overal schrammen en wondjes. toch zie ik geen verwond kind meer hier. ik zie een kind wat zachtjes straalt.
'Tom?' fluistert ze zachtjes en ik knik. 'zeg alsjeblieft niets tegen de anderen... dat... moet ik zelf doen denk ik...' ik knik. 'het lijkt me het beste. maar ik wil aan je zijde staan als je het verteld. om je te steunen.' zachtjes knikt ze en schuift ietsje naar me toe. zachtjes begint ze te vertellen.

Het verhaal is er uit. het is allemaal nog lastig te bevatten maar ik begrijp nu alles. ik help haar overeind en sla een arm om haar heen. samen lopen we rustig naar mijn hotel toe. zwijgend. we willen het moment niet verbreken en daarbij zitten we allebei met veel gedachtes in onze hoofden. voor mijn hotelkamer houden we halt en maak ik zachtjes de deur open. samen stappen we naar binnen Cilla heeft haar hoofd omlaag gekeerd en ik kijk met een bedroefde blik de kamer rond. de kamer waar mijn vrienden zitten. de kamer met vrienden, die ons nu verbaasd aanstaart.
'wat is er?' vraagt Bill bezorgd. ik kijk van Cilla naar hem.
'Morris...'

Cilla:
Tom duwt me zachtjes de hotelkamer binnen. Hij sluit de deur achter zich en dwingt me zachtjes te gaan zitten op een van de banken in de kamer. De rest kijkt ons een beetje geschrokken aan maar zegt niets. Tom komt naast me zitten. ‘waar is Regina?’ vraagt hij en Bill knikt met zijn hoofd naar de badkamer. ‘ik zal haar wel even halen. Ze was zonet erg overstuur.’ Een schuldgevoel neemt de overhand bij me. Regina… ik heb haar verdrietig gemaakt. En ongerust, overstuur… dat had nooit gemogen… alhoewel het moeilijk anders kon… Bill staat op en loopt naar de badkamer toe. Ik kan alleen maar volgen hoe hij de gang in verdwijnt.

Bill:
ik loop naar de badkamer en klop zachtjes op de deur. ‘Reg? Is alles oké?’ ik hoor een verschrikt geluid en een gesmoorde snik. Nogmaals klop ik. ‘Regina, kom alsjeblieft. Cilla is er weer. Ze wilt iets vertellen denk ik.’ Ik hoor wat gestommel en een kraan die opengedraaid word. Na nog een paar minuutjes wachten gaat de deur open en kijk ik recht in een paar roodbehuilde ogen. Ik neem Regina in mijn armen en druk een troostende kus op haar kruin. ‘alles is goed. Rustig maar. Ik ben bij je.’ We laten elkaar los en Reg loopt gelukkig gedwee met me mee. Ik ben blij dat ze meewerkt. Al heb ik een sterk gevoel dat er iets fout zit. Iets fouters dan we nu denken…

Reacties: