FanFic.nl

our world

20. Naomi

Ik wordt wakker van een irritante piep. Even ben ik gedesoriënteerd. De kamer komt me niet bekend voor en het bed ligt ook niet zo lekker. naast me hoor ik wat gestommel. Het gekraak van het luchtbed verderop laat me beseffen waar ik ben. Bij Kaitlin. "Opstaan nu. Over een half uur wil ik vertrekken." Ik schiet overeind. Een half uur. Dat haal ik nooit. Om me heen zijn er al mensen bezig zich aan te kleden. "Ik wil de douche," meld ik even. Zo snel ik kan pak ik mijn spullen. Om me heen beginnen ze te giechelen. "We hebben geen tijd om te douchen. Je kunt snel wat brood eten en je tanden poetsen en dan mag je met ons meegaan" Even voel ik woede naar Kaitlin toe. Hoe kan ze denken dat ik het overleef zonder te douche. Zonder douche wordt ik nooit fit. Toch luister in naar haar. Ik zie haar er voor aan dat ze zonder mij vertrekt. Ondanks dat ik op moet schieten, neem ik uitgebreid de tijd voor mijn make-up. Al is beneden kom, staat iedereen al op me te wachten. Kaitlin staat boos met haar voet te tikken. Ze heeft een rugzak in haar hand, die ze ruw in mijn handen duwt. "Nu moeten we gaan rennen." Ze zet haar woorden kracht bij, door iedereen het huis uit te jagen. In een stevig tempo loopt ze de stad uit. Stiekem hoop ik dat niemand me ziet. Ik heb mijn mama verteld dat ik een paar dagen ga logeren. Als ze hier achterkomt heb ik pas echt problemen. Wat zal Chris er eigenlijk van vinden als ik niet meer thuis kan komen. Kaitlin zegt dan wel dat we zeker thuiskomen. Ik ben daar anders nog niet zo zeker over. Ik heb ook het artikel gelezen, waarin de doodsoorzaak van haar oma staat. En iedereen kan wel zeggen dat ik dom ben, toch kan ik wel denken.
Op het open veld staat de andere groep al te wachten. Ik zie dat ze met vier zijn. De meisjes zien er niet uit alsof ze uit de buurt komen. De kleinste van hun allen neemt het woord. "Hello. You're a little late, but there's nothing to do about anymore. My name is Shaine." Het meisje heeft lange blonde haren opgestoken. Haar make-up is niet echt zwaar. Ondanks dat ze de kleinste is, zie je waarom ze haar als leider hebben. Je ziet dat ze iets over haar heen heeft. Zelfs ik zou haar niet durven tegenspreken. Dat zegt echt heel veel. Het meisje naast haar heeft lange benen. Haar huid is getint en haar ogen donkerbruin. Ze heeft iets mystieks over haar hangen. Ze stelt zich voor als LinLin. Het meisje daarnaast heeft een veels te grote ketting om. Haar huis is bijna helemaal wit. Het ziet er bijna eng uit. Zeker met de combinatie van zwarte kleren. Ik zal het liefste bij haar uit de buurt blijven. Haar naam is Quin. Het laatste meisje is de langste van allemaal. Haar benen zijn echt enorm. Ze is bijna twee kop groter dan de leidster. Haar huidskleur is normaal voor een Engelse. Haar kleren zien er vrij modebewust uit. het is voor mij goed genoeg. Na vandaag ga ik ze waarschijnlijk toch niet meer zien. De naam van het laatste meisje is overig Rien. Iets wat echt niet Engels klinkt. Niet dat LinLin zo Engels klinkt, maar ze ziet er dan ook uit als een Chinese.
Mijn gedachte worden weer teruggehaald naar het hier en nu als Kaitlin in haar handen klapt. "We gaan nu transporteren naar Vercius. Aangezien jullie dit nog nooit hebben gedaan, verwacht ik dat jullie luisteren en goed opletten." Bij het laatste kijkt ze mij streng aan. Ik luister heus wel en let ook wel op. Maar misschien moet ze iets doen om mijn aandacht te trekken. Dit is namelijk niet erg bijzonder. En normaal wordt ik wakker van een douche, die ik van haar niet mocht nemen.
Iedereen pakt elkaars handen. Okè, misschien heb ik wel iets gemist. Kaitlin en Shaine beginnen iets te mompelen. Iedereen sluit zijn ogen. Snel sluit ik die van mij ook. Een raar gevoel besluipt me, maar ik durf mijn ogen niet meer open te doen. Ik kan de kracht om mijn ogen open te doen ook niet meer vinden. Het lijkt net of er touwen om mijn handen worden gebonden. Alleen zijn de touwen licht en zacht. Ze versterken de greep mijn mijn buren. Al zou ik willen, ik kan gewoon niet meer loslaten. Ik voel mijn voeten van de grond afkomen. Een gevoel van paniek overspoelt me. Hoe kan ik nou weer van de grond afkomen. Dan lijkt het alsof we zijn gaan draaien. Sneller en sneller. Ineens stoppen we en voel ik met een klap de vaste grond onder mijn voeten. Bijna begeven mijn knieën het.
Het duurt even voordat ik mijn ogen durf te openen. Wat ik om me heen zie is verrassend. Mijn hoofd zegt dat ik op Vercius ben geland. Alleen wat ik zie, kan ik niet bevatten. Hoe kan Iblis hier nou zijn schuilplaats neer hebben gezet. De planeet is prachtig. Ik zou zo mijn spullen pakken en hier komen wonen. Overal waar ik kijk, zie ik groen. De bomen staat vol in bloem en hebben alle kleuren. Met alle kleuren bedoel ik ook alle kleuren. De paarse bomen verspreiden een heerlijke geur. De gele bomen bieden me prachtige rode appels aan. De lucht is getekend in roze en blauw. Net als normaal een zonsondergang. Het gras is groener dan groen. Overal staan bloemen. Bijen vliegen zonder te beseffen dat wij hier net zijn geland, van bloem tot bloem. Vogels beginnen te twieteren. Ieder harder om zijn eigen lied te laten horen. Ik voel me gewoon betoverd.
De hand van Kaitlin haalt me ruw uit mijn gedachtes. Iets waar ik echt niet blij mee ben. Ze trekt me ruw mee achter de andere aan.Ik zie dat ze eigenlijk toch wel al een eindje verder zijn. "Nu moet je gaan opletten en doen wat ik zeg. Anders laat ik je hier achter of stuur je naar huis. Dit kan allemaal schijn zijn. Laat je er niet door wegglijden." Ik beloof haar dat ik nu met mijn gedachte blijf waar die zou moeten zitten. We lopen door.

We zijn al een tijdje aan het lopen. Ik voel mijn voeten al bijna niet meer. Het landschap was om de zoveel kilometer weer anders. Gelukkig heb ik me niet weer laten verleiden. Dat zou ook wel heel erg stom zijn natuurlijk.
Terwijl ik loop voel ik de sfeer veranderen. De wind wordt kouder. De wolken donkerder. In plaats van lichtroze zijn ze nu paarsig. Het gras lijkt niet meer zo groen als eerst. Stiekem maakt het me een beetje bang. Dit betekend dat het nu echt gaat gebeuren. Dit laat maar weer zien dat het geen echte droom is. In de verte zie ik een kasteel opdoemen. Daarvoor ligt een gigantisch kerkhof. Vanaf de heuvel waarop wij staan kunnen we alles zien. Het geluid van vogels is ondertussen ook opgehouden. het is stil. Muisstil. Even denk ik dat ik voetstappen hoor. Ik draai me er naar om, maar zie niets. Het ritselen van de struik naast me, laat me weer opschrikken. Hij ziet er angstaanjagend uit. Een angstig gevoel besluipt me. Dan hoor ik weer voetstappen. Dit keer draait de hele groep om. Een stukje achter ons loopt Richard. Richard. Wat doet hij nu weer hier. Even kan ik het niet bevatten. Hij kijkt me uitdagend aan. Net alsof ik een puzzelstukje mis. "Hallo Iblis." Hij kijkt me nog steeds aan. Als Iblis Richard is, waar is Richard dan. "Waar is Richard?" Mijn stem klinkt kwaad. "Ach je wilt je lieve broertje zien. Het was echt geen werk om hem te overwinnen." Hij grijnst nog breder bij de gedachte en knipt in zijn vingers. Meteen verschijnt er een soort ballon met duiveltjes aan alle kanten. In de ballon zie ik Richard zitten. Zijn ogen kijken me verschrikt aan. Net als ik merk dat ik naar voren ben gaan lopen, trekken handen mij terug. "Je blijft hier staan. Niet roekeloos worden." Ik voel de angst om Richard kwijt te raken door me heen spoelen. Hoe zal het hem vergaan.


Omdat LinLin echt bestaat een foto.

Reacties: