.:Hetalia One-Shots + Drabbles:.

Hoofdcategorieën

[complete lijst]

Nu on-line: (0)

[complete lijst]

Home » Hetalia: Axis Powers » .:Hetalia One-Shots + Drabbles:. » .::My Little Big Boy::. <3 UKxUSA Drabble Collectie <3

.:Hetalia One-Shots + Drabbles:.

Geschreven door:

AmbyVampy

Onderdeel van:

.:Hetalia One-Shots + Drabbles:.

Laatst bijgewerkt:

19 sep 2010 - 20:26

Aantal woorden:

2099

Aantal reacties:

Aantal keer gelezen:

475

.::My Little Big Boy::. <3 UKxUSA Drabble Collectie <3

**Drabbles zijn korte verhaaltjes, by the way.** **Deze Drabble Collectie gaan over Arthur Kirkland (die staat voor het Verenigd Koninkrijk (UK)) en Alfred F. Jones (die staat voor America (USA)).** **Het begint misschien beetje depri en wordt schattig later.. Het einde is... Nouja, 'pornographic'. Dus niet de laatste Drabble lezen als je dat niet wilt. Ik vermeld het als de laatste Drabble begint.** **YAOI WARNING. DON'T LIKE DON'T READ.** **En lees je het toch en je vind het niet leuk, niet mijn probleem, gewoon niet haten en flamen, comprendre? ;P**

Arthur keek meelevend naar het kleine, huilende jongetje op de wip. Hij herinnerde zich nog goed dat hij daar zo zat, precies hetzelfde. Hij schudde de gedachte van hem af en liep naar het jongetje toe.
“Zeg, waarom huil je?”
Het blonde jongetje keek op, zijn betraande ogen een prachtig blauw. “… Ik durf mijn huis niet in..” Snikte hij. Arthur pakte de hand van het jongetje. “Kom maar, ik loop wel mee.” Zei hij vriendelijk.
Samen liepen ze richting het huis van het jongetje. “Zeg, hoe heet je eigenlijk?”
“Alfred. Alfred F. Jones.”
Arthur glimlachte en knikte. Hij voelde zich goed. Hij zou een jongetje thuisbrengen, had toch nog een goede daad gedaan.
Echter toen ze aankwamen, kregen ze de schrik van hun levens.
--------------------------------
“H-Hoe bedoel je, ze zijn vermoord?!”
Arthur had zijn handen over Alfred’s oren geslagen.
Toen ze bij Alfred’s huis kwamen, was alles afgezet met lint. Alfred’s ouders bleken vermoord te zijn.
Geen wonder dat hij niet terug durfde, al die agenten om zijn huis…
“Ja, en er is geen verdere familie. Hij gaat waarschijnlijk naar het weeshuis..”
Alfred sloeg zijn armen om Arthur heen. Dat had hij dus toch gehoord.
“D-Dat wil ik niet!”
Arthur keek van Alfred naar de agent.
“Nee. Ik adopteer hem wel.”
-------------------------------------
Het was een heel gedoe voor Arthur, maar hij had het voor elkaar gekregen. Alfred mocht mee.
Hand in hand liepen ze naar Arthur’s voordeur. Hij lachte even naar Alfred en deed toen de deur open.
“Arthur?”
“Ja?”
“… Waar zijn jouw ouders?”
“…
Die heb ik niet.”
--------------------------------------------------
Het duurde niet lang voor Alfred gewend was. Hij lustte zelfs wat Arthur ’s avonds maakte voor avondeten.
En dat was bijzonder.
“Arthur, wat eten we voor avondeten?”
“Wat wil je?”
“Pannekoeken.”
“… Je weet dat ik dat het moeilijkst vind om te maken?”
“Ja. Maar dat geeft niet. Jij bent de gene die het maakt, dus is het lekker.”
--------------------------------------------------------------
Langzaam maar zeker ging Alfred ook meer en meer praten tegen Arthur. Alfred kwam er dan ook achter dat, hoewel Arthur een villa had geërfd, hij verre van rijk was. Bijna arm zelfs.
Toch had Arthur besloten om een duur cadeau te laten maken voor Alfred. Hij had al zijn extra geld bij elkaar gelegd om een set houten soldaatjes te laten maken, met een kistje dat op een huisje leek.
En op Alfred’s verjaardag was het zover. Met het ‘huis’ ingepakt in een doos met rood papier eromheen en een grote, gouden strik erop achter zijn rug liep hij de trap af. Het blonde jongetje keek op van zijn tekening.
“Wat is er, Arthur?”
Arthur glimlachte en haalde het cadeau tevoorschijn.
“Fijne verjaardag, Alfred.”
Het kleine jongetje keek met grote ogen naar het cadeau en maakte het in stilte open
“Oh! Arthur!”
Alfred was sprakeloos. Hij haalde de notenkraker-thema houten soldaatjes uit de kist, maar zijn aandacht werd vooral getrokken door twee soldaatjes die anders waren.
Eentje had zanderig-blond haar en groene ogen. De ander had goud-blond haar en blauwe ogen.
Ze leken erg op hem en Arthur.
Alfred kroop op zijn knieën naar Arthur toe en stond op. Hij sloeg zijn armen om Arthur heen en trok hem naar beneden om hem een kus op de wang te geven.
“Dankje Arthur. Dankje!”
---------------------------------------------------------
Toen Alfred terugkwam van school, ging hij direct naar zijn kamer. Arthur kwam altijd een half uur later thuis van school, dus Alfred moest even wachten.
Hij haalde de soldaatjes uit de kist en bedankte ze snel voor het dienen in zijn leger.
*30 minuten later*
Zodra Alfred de deur hoorde, stormde hij naar beneden.
“Arthur! Welkom thuis, Arthur!”
Met een huppeltje sprong hij in de armen van de grotere man. Lachend draaide ze een rondje, daarna zette Arthur de kleinere jongen neer.
“Arthur, gaan we naar het park? Arthur had het beloofd!”
Arthur lachde en zette zijn schooltas op de grond. Soepeltjes nam hij Alfred op zijn arm.
“Ach, da’s waar ook. Kom, doe je jas aan, dan gaan we.”
--------------------------------------------------------
Het was laat. Al voorbij Alfred’s bedtijd.
“Kom op Alfred, je moet echt gaan slapen nu…” Zuchtte Arthur terwijl hij het jongetje in zijn blauwe ogen aankeek.
“Ahh, maar Arthur..”
“Kom op, je wilt toch een held worden? Helden hebben ook hun slaap nodig!”
Alfred’s pruillip krulde tot een grote glimlach. “Oké! Maar je moet wel voorlezen!”
Alfred deed één voor één de houten soldaatjes terug in de kist en, met hulp van Arthur, kleedde hij zich om in zijn pyjama -een veel te groot t-shirt van Arthur en een paar sokken- en poetste hij zijn tanden.
“Leest Arthur een sprookje voor?” Vroeg Alfred, Arthur knikte. “… Toch wel met de stemmetjes…?”
Arthur lachte en knikte weer, dan pakte hij het felrode boek.
“Er was eens…”
-----------------------------------------------------------
Het was een sombere herfstavond, en het onweerde verschrikkelijk.
Nee, eerder stormde.
Alfred schudde voorzichtig Arthur wakker. “A-Arthur…” Fluisterde hij zachtjes, zijn stem bevend van angst.
“I-Ik ben bang… Mag ik bij Arthur slapen?”
Arthur opende slaperig één groen oog. Hij knikte langzaam en schoof een stukje op terwijl hij de deken voor Alfred omhoog hield.
Het jongetje glimlachte zwakjes en droogde zijn tranen terwijl hij dicht tegen zijn beschermengel aankroop. Arthur drukte zachtjes zijn lippen tegen Alfred’s voorhoofd en sloeg zijn armen om het jongetje heen, die dicht tegen hem aan knuffelde, zijn handen op Arthur’s borst.
“Slaap maar lekker, Alfred. Ik ben bij je…”
---------------------------------------------------------------------------
Alfred wist eigenlijk niet eens wanneer Arthur jarig was, maar dat maakte niet uit, want hij wist wel dat Arthur dol was op Engelse scones.
De keuken was een zooitje, Alfred zat onder de ingrediënten en Arthur zou wel niet blij zijn. Maar dat maakte niet uit, want hij had een bord vol met scones gemaakt!
“Alfred?! Wat is hier gebeurd?!”
Arthur keek geschrokken zijn keuken rond.
“Ik eis een verklaring!”
Alfred kwam op Arthur afgerend, een stel ovenwanten aan, een roze schort om en een bord met scones in zijn handen.
“Arthur! Arthur! Dit is speciaal voor Arthur!”
Verbaasd nam de Engelsman het bord aan. “Kom op Arthur, neem er één!”
Voorzichtig deed Arthur een scone in zijn mond. Hij keek het kleine jongetje met blije ogen aan.
“… Dankje, Alfred. Het is heerlijk.”
----------------------------------------------------------------------------
Arthur huilde. Zijn ogen waren rood van de tranen. Met trillende onderlip deelde hij de papieren uit.
“Heeft u misschien dit jongetje gezien?”
Telkens vroeg hij het weer. En telkens kreeg hij een koud ‘nee’ als antwoord. Het brak zijn hart in kleine stukjes.
Tot hij een Aziatische man met een korte paardenstaart tegenkwam.
“Oh, ja. Die zag ik net nog in het speeltuintje, aru~”
Een glimlach vormde op Arthur’s gezicht. Hij droogde zijn tranen en dankte de man, daarna rende hij naar de speeltuin.
“A-Alfred!”
Arthur vloog het jongetje om de hals en trok hem dicht tegen hem aan.
“Oh hemeltje, Alfred… Loop jij nooit meer weg, jongeman?!”
Alfred keek naar de grond en sloeg zijn armen om Arthur’s nek.
“Sorry.. Maar Arthur was zo boos gisteravond.. Ik dacht dat Arthur me even niet meer zou willen zien..”
Arthur hield de tranen van spijt van gisteravond tegen en tilde het jongetje op, zijn armen nog steeds stevig om hem heen en stevig tegen hem aangedrukt.
“Oh, Alfred, hoe kom je erop… Ik hou van je, Alfred.. Beloof je nooit meer weg te lopen?”
“Ik hou ook van Arthur.. Ik beloof het, Arthur. Ik beloof het..”
------------------------------------------------------------------------
Toen Arthur thuis kwam van school, was hij zeer verrast door de stille, maar vrolijke Alfred.
“Zeg, Alfred, is er iets gebeurd op school?”
Het kleine jongetje keek hem met zijn blauwe ogen aan, een kleine glimlach op zijn gezicht.
“… Ik vind iemand leuk, Arthur..”
Arthur haalde en wenkbrauw op en keek Alfred verrast aan. Aan de ene kant was hij heel blij voor Alfred, maar aan de andere kant.. Was hij toch een beetje jaloers. Maar dat zou hij nooit toegeven.
Hij glimlachte naar Alfred en aaide hem door zijn haren. “Oh? Hoe ziet ze eruit?”
Alfred tilde zijn hoofd een kant op en dacht diep na. “Uhm.. Ze heeft een beetje zanderig-blond haar… Enne… Groene ogen…”
Alfred keek nadenkend naar de grond, dan keek hij vrolijk naar Arthur.
“… Ze is heel mooi, want ze lijkt op Arthur.”
---------------------------------------------------------------------------
Langzaam maar zeker werd ook Alfred ouder. Het was moeilijk voor Arthur om te geloven, maar zijn kleine jongetje werd groot.
En ook al was het jammer, Arthur was toch trots op zijn ‘grote jongen’!
Arthur had besloten om de houten soldaatjes ook maar uit Alfred’s kamer te halen terwijl hij op school was. Hij nam voorzichtig de kist mee naar de kelder, en keek nog even naar de twee houten soldaatjes die hij speciaal had laten maken.
Pas nu merkte Arthur dat er iets op hun voeten geschreven was.
Het was met marker in kinderlijk handschrift geschreven.
‘Arthur’ op de ene, ‘Alfred’ op de ander.
Het brak zijn hart dat hij het nu weghaalde, dus pakte hij de kist en zette hem terug in Alfred’s kamer.
Hij zou Alfred niet verklappen dat hij hem twee dagen terug nog zag slapen met die twee soldaatjes in zijn armen geklemd.
-----------------------------------------------------------------------------------
En uiteraard kwam toen de tijd van volwassenheid.
Oh, hoe het Arthur’s hart brak.
“Behandel me toch niet telkens als een kind!”
De woorden van Alfred kwamen aan als een baksteen. Alfred had zijn koffers gepakt en stormde nu het huis uit, de regen in.
“Alfred, nee! Kom te-“
“Rot op, kut Brit!”
Arthur bleef staan en keek de man na. De regen viel als ijskoude spijkers op hun neer, en Alfred verdween steeds verder in de wazige duisterheid van de nacht.
“Alfred……”
-------------------------------------------------------------------------------------
Een jaar ging voorbij. En een jaar lang hoorde Arthur niks van Alfred.
Zijn verdriet was niet te beschrijven. Elke avond probeerde hij het weg te drinken. Hij pakte de scotch die nog in huis was en dronk dat op zonder er over na te denken. Was de scotch op, dan ging hij naar de dichtstbijzijnde bar.
Waarom deed Alfred’s koude afscheid nou toch zo’n pijn?
Keer op keer vroeg Arthur zich die vraag. En telkens vond hij het antwoord niet. Totdat hij in een nuchtere bui een foto van hem en de dertienjarige Alfred bekeek.
Hij was verliefd.
Op zijn grote jongen.
-------------------------------------------------------------------------------
Arthur had zich voorgenomen om vanavond nuchter te blijven. Het regende weer net zo hard als de avond dat Alfred vertrok, indien niet harder.
Het leek precies die avond te zijn.
En wat hij dus als laatste verwachte was dat iemand zwakjes aanklopte. Verbaasd stond Arthur op en liep hij naar de voordeur. Voorzichtig maakte hij de deur open. En wat hij toen zag zou hij nooit vergeten.
“…… Alfred…?”
De jonge man stond als een verzopen katje voor zijn deur. Zijn huid was grijzig geworden alsof hij al heel lang ziek was, zijn ogen waren dof en verdrietig en zijn haar plakte in natte lokken aan zijn voorhoofd.
Arthur twijfelde geen moment. Net zoals hij altijd deed met Alfred toen hij nog klein was trok hij hem naar binnen en duwde hij hem op de bank. Hij pulkte het natte bomberjack van hem af en aaide het haar uit zijn gezicht.
“Ik kom zo terug.. Blijf zitten..”
Arthur rende de trap op, naar de badkamer. Hij pakte twee handdoeken en rende weer naar beneden. Hij wikkelde één handdoek om Alfred heen terwijl hij zijn kleding over zijn hoofd trok. De andere handdoek legde hij op Alfred’s hoofd terwijl hij voorzichtig zijn haar droogde.
“Arthur, ik..”
“Shhh….”
“Arthur, het spijt me… Ik had beloofd niet meer weg te lopen..”
-------------------------------------------------------------------
LAATSTE DRABBLE.
Arthur had Alfred in een deken gewikkeld en had hem vastgehouden tot hij was uitgehuild en in slaap was gevallen. Het was koud geworden in zijn huis, dus Arthur besloot een warm bad te nemen.
Langzaam liet hij het bad vollopen met warm water. Hij voelde voorzichtig met zijn vinger in het water en deed zijn broek en shirt uit.
“… Arthur?”
De Engelsman draaide zich om en keek Alfred aan, die de deur op een kiertje had gedaan en naar binnen gluurde.
“… Arthur, mag ik mee…?”
Arthur keek Alfred aan, en knikte langzaam. Alfred schuifelde de badkamer in en Arthur hielp hem met uitkleden.
Net als vroeger.
Samen gleden ze het bad in.
Net als vroeger.
En plots drukte Alfred zijn lippen tegen die van Arthur.
Iets nieuws.
Iets dat Arthur warm van binnen liet voelen -en dat kwam niet door het bad-.
Arthur sloot zijn ogen en sloeg zijn armen om Alfred heen, bang om los te laten, bang dat hij Alfred weer kwijt zou raken. Een warme traan gleed uit Arthur’s oog, en Alfred sloeg zijn armen om Arthur’s nek.
“Alfred.. Waarom raak ik je telkens kwijt?”
“Het spijt me, Arthur… Waarom worden we dan niet één?”
Alfred haakte zijn vingers met die van Arthur en keek hem diep in zijn ogen aan.
Arthur liet zich dit geen twee keer zeggen. Hij draaide Alfred om zodat hij op hem zat en drukte voorzichtig Alfred’s hoofd over de badrand. Zijn vingers streelde over Alfred’s zij naar beneden, en tekende cirkeltjes op zijn heup en dij.
“… Weet je het zeker, Alfred?”
“… Heel zeker, Arthur.”
Arthur knikte en drukte zijn lippen op de van Alfred. Hij duwde Alfred’s benen voorzichtig uit elkaar en herplaatste zichzelf.
“… Oké.. Maar zeg het als ik langzamer moet gaan.”
Alfred knikte en trok Arthur’s lippen tegen de zijne, zodat ze al het geluid op zouden vangen dat over zijn lippen zou ontsnappen.
Wat door de rest van de avond minder effectief leek dan eerst.