Hoofdcategorieėn
Home » Tokio Hotel » American Smile, German tears. [afgelopen] » 2.
American Smile, German tears. [afgelopen]
2.
David was natuurlijk laaiend dat ik zijn speech niet had gezegd. Hij niet alleen trouwens, Tom ook. Hij zit nu op het andere tweepersoonsbed in het hotel. Hij ziet er nogal kwaad uit. “Tom?”¯ vroeg ik zacht. Zijn hoofd draaide meteen mijn richting uit, zijn wenkbrauw ging omhoog. “Laat maar,”¯ mompelde ik en trok de lakens over mijn hoofd. Ik hoorde hem nog geïrriteerd zuchtten. Tranen liepen langzaam over mijn wangen. Sommige bleven haken in mijn laken andere dropen van mijn kin af. Ik word hier gek! Ik moet me meer gaan verzetten. Anders word ik zo een vreselijk Hollywood persoon met zo’n Hollywood imago. Een kleine glimlach sierde nu mijn mond. Deze vier weken zou ik eens laten zien wie ik ben. Weg met die septum, weg met die oorringetjes, weg met die hakken en weg met al die veren en leer. Wat ben ik blij dat ik mijn ‘oude’ kleren heb meegenomen. Ik zal eens laten zien wie ik werkelijk ben. “Hou op met janken.”¯ Tom zijn stem klonk ijskoud. Ik zuchtte en wilde het negeren, maar toen dacht ik er weer aan wat ik mezelf net had voorgenomen. Ik sloeg de dekens van me af en stond recht. “Ik ben het godverdomme kotsmoe dat jij mij de hele dag loopt te jennen!”¯ Ik nam spullen van me vast. “Zoek maar iemand anders die je tweelingbroer wilt spelen! Ik ben het kotsmoe!”¯ tierde ik. “Hou toch je kop!”¯ tierde Tom. Hij duwde me op bed. “Doe nu gewoon wat er van je gevraagd wordt, dan is er niets aan de hand!”¯ siste hij. Ik wurmde me uit zijn greep en duwde hem weg. Met mijn kippen armen lukte dat niet echt goed, maar ik kon loskomen. Ik stapte in mijn sneakers en greep naar mijn sigaretten.
Ik rookte de ene sigaret na de andere. Ik had het nodig. “Hey, kettingroker, tijd om te gaan.”¯ Tom gaf me een tik op mijn achterhoofd en hij verdween het donker in. Ik kroop recht van de grond en ging naar mijn hotelkamer om mijn spullen te pakken. Eens terug in de tourbus was er een heuse stilte, niet dat ik dat erg vond. Tegenwoordig hield ik van stiltes, dan werd er ook nooit iets aan me gevraagd. Stil en onopvallend kroop ik op het bovenste bed van de stapelbedden. Ik deed de gordijntjes toe en nam mijn laptop. Chatten met Andreas laat me altijd beter voelen. Ik heb een gevoel dat hij nog de enige is die mijn begrijpt. Ik hoop dat ik hem snel terug zie, maar hij zit ook ver weg, in China, voor zijn werk.
Het was al midden in de nacht, of dat gaf mijn laptop toch aan, en nog kon ik niet slapen. In slaap huilen werkte zelfs niet. De tranen liepen al uren langs mijn wangen. Een zin herhaalde zich de hele tijd in mijn hoofd. ‘American smile, German tears.’ Best grappig. Ik ging recht zitten en zette mijn laptop op mijn schoot. Word werd met één klik geopend. Mijn vingers gleden over het toetsenbord. Er kwam niet zoals verwacht een songtekst uit, maar een soort van verhaal.
Tranen glijden over zijn wangen. Wie hem vanaf een afstandje zou zien, zou denken dat zijn dierbaarste is overleden, maar dat is niet de reden. Zijn leven wordt geleefd. Hij kan niet bewegen zoals hij wilt. Hij kan zelfs niet eens ademen zoals hij zelf zou willen. Alles is gestuurd, zelfs zijn glimlach. De jongen voelt zich elke dag weer een marionettenpop. Alsof er touwtjes aan zijn armen en benen hangen. Alsof iemand zijn gezicht bestuurd met een computer. Elke avond liet hij weer duizenden tranen.
De jongen oefende elke ochtend een glimlach uit voor de spiegel. Hij walgde van zijn tanden. Waarom had hij ook al weer ‘ja’ gezegd om ze recht te laten zetten. Zo was hij toch niet? Hij zou nooit een Hollywood persoon worden, en toch is hij het geworden. Hij heeft een Amerikaanse glimlach, dat is overduidelijk. Daar kan je gewoon niet langs kijken.
En elke traan die langs zijn wang glijd is een pure Duitse traan. Daar valt niet aan te twijfelen. Zo komt zijn ware aard naar boven.
Met een brok in zijn keel gaat de jongen voor de spiegel staan. Zijn shirt ligt al lang op de vloer. Hij bekijkt aandachtig zijn grootste tattoo. “Wir höen nie auf zu schreien.”¯ fluistert de jongen zichzelf toe. Weer moet hij zijn ogen toeknijpen om niet te huilen. “Wir kehren zum eursprung züruck.”¯ Nu liepen de tranen over zijn wangen alsof het niets was.
Met een zucht sla ik het op en sluit mijn laptop af. Misschien moet ik nu echt nog meer moeite doen om te slapen…Maar wacht! David heeft nog een lading slaappillen in het medicijnkastje liggen, die kan ik gebruiken! Zachtjes om niemand wakker te maken sloop ik er naar toe en nam er een doosje slaappillen uit. Ik nam er 1 in met water en ging snel weer naar bed. Hopelijk werkt dit. Na vijf minuten voelde ik me al wegdoezelen. Dit spul is goed.
Héél er goed zelfs. Dit ga ik vaker gebruiken, denk ik.
Reacties:
Ooohmygod! Zie ik hier een verslaving opkomen? o.o
Dat schuingedrukte stuk is mooi. Van dat Amerikaans/Duits, ja, zoals in de titel. (:
En Tom moet niet zo dom doen, hij is zelf al veel te veel gemuteerd als hij niet eens ziet hoeveel zijn broertje lijdt!
Mhe. Ik wacht op de volgende maandag. <3