FanFic.nl

Alice Schwarz.

Hoofdstuk 9.

Toen we het lokaal binnenliepen vestigden we opnieuw de aandacht op ons, aangezien de les begonnen was en er een doodse stilte in het lokaal heerste. ‘Aha meneer Kaulitz en mevrouw… Schwarz was het toch?’ Ik sloeg mijn ogen neer toen ik zag dat het meneer Möler was. Blijkbaar hadden we weer aardrijkskunde. ‘Ik begrijp dat je op je eerste dag te laat komt, maar dit tolereer ik niet juffrouw. Tom, jij kan gaan zitten, drie uur in de kantine voor strafwerk,’ zei Möler en Tom ging met een grijns naast Georg zitten, die even naar me zwaaide toen ik oogcontact maakte.
Ik glimlachte naar hem en draaide mijn hoofd toen weer richting de leraar. ‘Ik wens je dit niet graag toe, maar vanmiddag kun je nablijven met de heren Listing en Kaulitz. Drie uur in de kantine en als ik jou was zou ik andere vrienden vinden in plaats van die twee lastpakken. Georg, pak even een tafel en stoel voor d’r.’ De leraar wees naar Georg en vervolgens naar de hoek van het lokaal waar een tafel en stoel stond. Ik wilde zeggen dat ik het zelf ook wel kon pakken, maar hield mijn mond toen ik me afvroeg of dat niet raar over zou komen.

‘Bedankt,’ fluisterde ik toen Georg de tafel en stoel voor me neer had gezet.
‘Bereid je maar vast voor op vanmiddag,’ zei hij met een grijns en liep terug naar zijn plek. Ik slikte, wat bedoelde hij?
Ik nam plaats en keek Georgs kant op, maar hij was druk in gesprek met Tom en leek mijn blik niet op te merken. Ik draaide mijn hoofd terug en staarde naar de tafel voor me. Waarschijnlijk moest ik puin ruimen of regels schrijven, zulke flauwe straf werd namelijk altijd gegeven. Maar waarom had ik het gevoel dat het dit keer anders was?

De rest van de dag verliep wonderbaarlijk snel en voor ik het wist stond ik samen met Tom en Georg in de kantine. ‘Zeg Georg, wat bedoelde je nou vanochtend?’ vroeg ik.
‘Dat zul je zo vanzelf wel zien,’ zei Georg en keek chagrijnig. ‘We moeten toch gewoon pruttel oprapen en zo?’ vroeg ik.
Tom en Georg draaien hun hoofd naar me toe, keken me vaag aan, keken daarna elkaar aan en barstten in lachen uit. ‘Was dat maar zo,’ zei Georg en zijn blik stond haast smekend.
Mijn ogen vergrootten zich en zenuwachtig wriemelde ik met mijn vingers. ‘Zo heren… oh en dame, wat een verrassing.’ Een klein vrouwtje kwam binnengelopen. Ze droeg een rood mantelpakje en zwarte hoge schoenen, die schattend niet groter waren dan een maat vijfendertig.
‘Hallo, ik ben mevrouw Alsbeek, maar zeg maar Elaine,’ stelde ze zich voor. Ik schudde haar hand en glimlachte nerveus. ‘Goed, loop maar mee jongens.’
‘En meisje,’ zei Tom al kuchend. Ik draaide met mijn ogen.
‘Sorry schat, normaal zijn deze twee lastpakken er altijd, ik ben geen meisjes gewend.’ Ze glimlachte naar me, maar ik wist niet of ik moest teruglachen of moest blozen van schaamte.

We liepen het podium op en glipten achter het gordijn. Ik had niet geweten dat zich hier ook nog een hele ruimte bevond. ‘Zo jongens, aan de slag!’ zei Elaine glimlachend en daarna klopte ze me op de rug. ‘Laat de jongens maar het zware werk doen,’ zei ze en liep daarna weg.
Ik keek naar de decorstukken en het vele lint en linnen wat op tafels en stoelen lag. ‘Wat í­s dit?’ vroeg ik ontzet en trok een grimas.
Georg lachte. ‘We moeten decorstukken in elkaar zetten voor de musical dit jaar. Alleen het is echt een kutwerk, daarom laten ze het de nablijvers doen. Dat zijn Tom en ik altijd,’ legde hij uit.
‘Vind niemand dat leuk?’ vroeg ik ongeloofwaardig.
‘Nee, het is kutwerk zoals ik al zei. We hebben geen goed materiaal en ik brand me constant aan dat vervloekte lijmpistool en als een decor eí­ndelijk in elkaar zit, valt ie weer uit elkaar. Zo frustrerend. Maar goed, begin jij met het maken van een steen? Dat is het makkelijkste. Ik zal wel even voor doen hoe het moet.’ Georg liep naar de linkerkant van de ruimte en haalde een groot stuk grijns karton tevoorschijn. ‘Kijk, je vouwt hem zo.’ Hij pakte de twee uiteinden vast en bracht die naar elkaar toe. ‘En dan niet je dit aan elkaar… Tom, geef me eens een nietmachine!’ Tom liep naar de tafel en gooide Georg er één toe. Hij ving hem perfect op en niette de twee uiteinden aan elkaar. ‘En dan vouw je deze dubbel, kijk zo.’ Hij deed het voor en niette weer twee uiteinden met elkaar vast. ‘En dan- nee godver! Klote ding!’ schreeuwde Georg toen het hele ding weer uit elkaar viel. Kwaad smeet hij het op de grond. ‘Dat bedoel ik dus,’ snauwde hij, nu al chagrijnig.
Ik grinnikte. ‘Zo erg is dit toch niet? Kom op zeg, ik vind dit wel leuk eigenlijk. Beter dan prul rapen.’
‘Geloof me, na een aantal keer is dit echt niet zo leuk meer. En prut oprapen duurt een half uur, we moeten hieraan werken tot zes uur,’ klaagde Tom en hij vloekte toen hij zijn hoofd aan de tafel stootte toen hij bukte om iets op te rapen. Ik grinnikte opnieuw.

Reacties: